Het is vrijdag 21 maart 2025, om 15:00 uur vertrek ik samen met Inge(mijn vrouw) richting Leersum om deel te nemen aan mijn tweede Dutch Backyard Ultra Run. Een hardloop wedstrijd waar deelnemers elke uur opnieuw starten aan een ronde van 6,7 km.
Na anderhalf uur rijden, komen wij aan en melden ons aan bij de organisatie, tentje en spullen klaar zetten en daarna hapje eten bij de brasserie op het park.
Om 19:00 uur verzamelen alle lopers en crew voor de briefing.
De belangrijkste regels:
Iedereen moet voor de start(stipt op het hele uur) in het startvak staan. 3, 2, 1 minuut voor de start wordt er gefloten als seintje.
Tijdens de loop mag niemand iets aannemen van andere mensen. Verzorging mag pas als de ronde volledig afgelegd is en niemand mag meelopen die niet met de race meedoet. Sta je niet op tijd in het startvak dan lig je eruit, start je niet op tijd dan lig je eruit en kom je niet binnen het uur binnen, dan lig je er ook uit... oh en
Chris (organisator) zegt ook dat opgeven niet mag?.
Na de briefing is het tijd om me om te kleden en voordat ik het weet wordt er gefloten!!! 20:00.... donker... lamp op mn borst aan...spannend... de run "with no finish" gaat beginnen!!
We gaan allemaal in het startvak staan en 5,4,3,2,1 en we vertrekken.
Na de eerste honderd meter raak ik aan de praat met Alexander, die vorig jaar ook mee deed aan BYU. We hebben een leuk gesprek en voordat wij het weten komen wij met 40minuten over de rode streep van 6,7km (ik kan dit geen finish noemen aangezien er geen finish bestaat bij deze wedstrijd). Inge staat op me te wachten en samen lopen we direct naar de tent waar ze wat te eten en drinken aan me geeft en ik even kan rusten tot er weer gefloten wordt....
Ronde 2. Ik vertrek samen met Onno. Ik heb laatst een artikel over hem gelezen, vorig jaar heeft hij 10.000km hardgelopen. Een bizarre afstand die ik niet eens met mijn auto afleg.. dat is zo'n 200km per week! Iedere week! Ik heb weer een leuk gesprek en kom samen met Onno over de streep (wetend dat dit de enige keer zal zijn) en dit rondje zit er weer op.
Ik word weer opgevangen door Inge en krijg de benodigde voeding binnen.
De volgende rondjes tikken door en ik ben inmiddels begonnen aan de 6de ronde. Na een kilometer of 2 sluit ik me aan bij Camille (die vorig jaar ook meedeed en Inge herkende hem en zijn vriendin direct bij aankomst). Ik was stiekem blij om samen met iemand dit rondje door te brengen want hier lag ik vorig jaar met kramp in de benen en tranen in de ogen op de grond te kreunen. Ik liet hem de exacte locatie van die nare gebeurtenis zien en passeren van dit punt was geruststellend. We hebben daarna nog 2 rondjes samen gelopen en kwamen nog steeds met 40 minuten binnen. Ik was helemaal niet zeker of ik zelfs 13 rondes zou halen, maar ik krijg van Camille een peptalk dat ik 14 rondes af zal maken. Ondertussen hebben we er ongeveer een marathon ? opzitten. Na deze ronde was hij niet meer bij te houden dus ik moest stapje terug doen.
Iedereen die om 04:00 uur s'ochtends nog steeds aan het lopen is (8 uur = 53,2k) verdient automatisch een medaille (Ultra-afstand). Dit is een must voor mij om nog in de race te blijven die tot eind 2025 door gaat.
In de 2024-editie van Backyard Ultra, had ik 13 rondes gelopen (87.1 km) waarna ik na veel kramp moest afhaken.
Het is inmiddels 10:00uur en ik begin aan de 14de ronde met gemengde gevoelens. Blijdschap dat mijn fysiek mij niet in de steek heeft gelaten, maar verward hoe ik dit waar heb kunnen maken. Ik begon januari dit jaar met pijn in de binnenkant van mijn rechter scheenbeen. Hierdoor voelde ik de noodzaak om iets rustiger aan te doen. Op een of andere manier had ik ook een gebrek aan motivatie om de weken vooraf de deur uit te gaan.. met als gevolg dat mijn langste loopafstand 11,7km was in de maand januari. Daarna heb ik op zondag 26-01 de 52km van Leenderbos wel gelopen, echter na het finishen van deze Ultra wist ik direct dat ik naar fysio moest om de volgende maand de 51km van Amerongse Berg ultra te kunnen lopen. Dankzij mijn fysio, Willeke, en een goed plan van aanpak, beginnen wij aan mijn herstel. Ik heb wel duidelijk aangegeven dat een paar weken rust nemen geen optie was.
Vrijdag ochtend 21-02 werd ik gebeld dat mijn vader overleden is. Hij was een paar maanden aan het vechten tegen kanker maar helaas kon hij maar kort genieten van zijn 63ste verjaardag, dit hakte er ook flink in... dus mentaal en fysiek.. niet in topconditie.
Zondag 23-02 stond ik aan de start van de 2de Ultra van dit keer met pijn, zowel in mijn been als in mijn hart. Gelukkig heeft lopen genezende krachten en hiermee kon ik mijn verlies op mijn eigen manier in de natuur verwerken.
Ik ben beetje verdwaald van mijn verhaal. Waar was ik gebleven? Oh ja, ik begin aan ronde 14(dubbele marathon achter de rug)en heb op een of andere manier een adrenaline boost en ik kan flink doorlopen! Ik vertek samen met de koplopers en hou dit 4km vol wat mentaal erg lekker voelde maar ik merk dat mijn lichaam het liedje calm down aan het zingen was. Ik haal er een beetje tempo uit en zie bij naderen basecamp mijn vrouw verrast kijken en een vuist in de lucht steken?. Ik hoor haar zeggen, ik had je nog lang niet verwacht!! Ik was met 39minuten binnen! En dat na 14 uur hardlopen!
We gaan direct weer naar de tent, eten, drinken, achteruit leunen, massage van de bovenbenen en kuiten en zodra er gefloten wordt, word ik geholpen om overeind te komen om wederom naar het startvak te gaan..
Ronde 15 en 16 loop ik wederom in een snelle tijd.. dit gaat lekker.. maar ik maak me zorgen over mijn lijf, over de slechte voorbereiding en dat zit in mijn hoofd...
Ronde 17 heb ik het zwaar. Er blijft van alles door mijn hoofd gaan. Ik zeg tegen mezelf dat ik kapot ga als ik door blijf gaan en dit moet de laatste ronde zijn. Ik kom nog steeds met ruim 10 minuten voor de start van de volgende ronde binnen. Ik zeg tegen Inge... ik stop..
Inge probeert me te motiveren en me te stimuleren om door te gaan (Inge is eveneens kapot van de nacht doorhalen en is hierdoor minder fanatiek dan gebruikelijk) het is niet meer mogelijk.
Ik sta in het startvak van rondje nummer 18, ik loop 50 meter verder, hoor Inge en andere mensen schreeuwen "doorgaan"!!! Mijn buik gevoel die zegt" doorgaan" maar met een zwaarder hoofd dan de benen, beslis ik dat het er voor mij als renner in deze race en voor mijn vrouw als crew, na 17uur (114km ) op zit.
We gaan direct naar de tent om uit te rusten, na een uurtje slapen .. lekker in de zon.. worden we wakker en gaan de tent en spulletjes opruimen...
We zijn blij met het resultaat.
De volgende dag en een goed nachtrust verder, worden wij wakker en ik zeg tegen Inge.... we hebben een verkeerde call gemaakt..ik had er meer uit moeten halen...
BAM! We kijken elkaar aan... ? dan gaan we die pakken bij de volgende deelname!!!!!!! En we voelen vechtlust, trots en motivatie! We will come back stronger! ✊️
