Dinsdag 31 oktober vertrokken Martine en ik, met de organisatie Rijnmond Marathonreizen, voor een 9-daagse trip naar New York om daar op zondag 5 november de marathon te gaan lopen.
Eerst hebben we 4 dagen uitgebreid de stad verkend. Als ik eraan terugdenk, word ik weer moe?Woensdag en donderdag hebben we gemiddeld 29000 stappen gezet en voor de vrijdag en zaterdag hadden we ons voorgenomen niet boven de 8000 stappen uit te komen, maar dat lukt in zo’n grote stad gewoon niet. Zelfs niet als je een fietstocht ipv wandeling door het Central Park maakt. Maar goed, we kwamen in ieder geval niet boven de 12000 stappen uit.
Zaterdagmiddag voorafgaand aan de pasta-party hadden we een briefing over DE DAG; ontbijten om 05.45! Maar gelukkig was dat niet heel vroeg voor ons, aangezien in Amerika dat weekend de wintertijd in ging. We kregen de tip om het hotel te vragen voor een wake-up call. Goed idee dachten wij zo, dus vroegen we het hotel ons om 05:30 te wekken. Bij binnenkomst van de kamer was er zelfs een brief onder de deur door geschoven dat de tijd een uur terug ging. Nou, dat kon niet misgaan dachten wij. Alle spullen klaar gelegd en naar bed. Best aardig geslapen tot de wake-up call. En dan kijk je op je horloge en zie je dat het 04:25 uur is. Hè…., op de telefoon was het ook 04:25 en dan moet ik zeggen dat je dan toch heel erg gaat denken hoe laat het nu echt is. Dus Martine heeft even gegoogled “hoe laat is het nu in New York”. Beetje jammer, we zijn dus een uur te vroeg gewekt.
Na het ontbijt hebben we met de hele groep buiten luidkeels meegezongen met Frank Sinatra en Lee Towers: New York, New York en You ‘ll never walk alone. Daarna met de bus naar het startterrein onderaan de Verrazano-Narrows Bridge. Dit was een kleine drie kwartier rijden, althans, als de buschauffeur weet waar het startterrein is. Gelukkig ging Rijnmondreizen niet voor het eerst, dus onze reisleider wist hem te vertellen waar hij heen moest. Het startterrein is een enorm groot gebied met 3 villages; je kan lekker gaan zitten in het gebied met de kleur die op je startnummer staat. Wij hadden de kleur blauw en dat betekende dat we over het bovendek van de brug zouden starten. Jippie! Op het terrein, waar we toch zo’n 2,5 uur hebben moeten wachten, ging het er ontzettend relaxed aan toe. Er was drinken, eten en ontzettend veel wc’s. Er waren 5 waves en in elke wave waren ook nog 6 corrals (ook een soort van waves). Wij zaten in wave 3 en moesten om 10:20 uur starten. Om 10 uur moesten we in ons vak aanwezig zijn, daar nog even wachten en luisteren naar iemand die volgens mij het volkslied zong (dat was voor ons niet zo goed te horen) en toen klonk ook voor ons het kanon.
Via de Verrazano Bridge op Staten Island liepen we Brooklyn in. We waren gewaarschuwd voor de klim van de brug van 1,5 km maar daar hebben we niet veel van gemerkt. Zo vol adrenaline dat het nu toch echt begonnen is, voor we het wisten waren we al weer aan het dalen. Direct na de brug ga je de gekte van de Amerikanen al merken. Je loopt Brooklyn in en dan weet je niet wat je meemaakt. Deze mensen zijn zo ongelofelijk enthousiast en schreeuwen je na 5 km al naar de finish. Het is ongeveer 17 km één en al muziek, ratels, toeters, juichen, kortom veel geluid. Dan wordt het opeens stil en blijk je door de Joodse wijk te lopen. Deze mensen lopen over straat en kijken niet op of om, heel bijzonder, of er geen 50.000 mensen door hun wijk rennen. En dan nader je Queens en de Queensboro Bridge. Deze brug was echt killing. Wat een lange klim. Voordat dat ding ook eindelijk eens over het water gaat, er leek geen eind aan te komen.We hebben dan ook vlak voor het hoogste punt een break genomen en een fotomomentje gepakt. We zaten er alle twee even doorheen. (4 dagen New York hakte er wel een beetje in).
Toen we weer een beetje bijgekomen waren, gingen we weer verder met nog een klein stukje brug-op en …. alles wat je omhoog gaat, mag je ook weer naar beneden, dus dat ging lekker. Bijna onderaan de brug, waar de route een bocht maakt om First Avenue op te gaan, hoor je de herrie al die de mensen daar maken. Geweldig, wat een enthousiasme. En dan is het een kleine 6 km vals plat richting The Bronx. Zo ver als je kunt kijken, zie je mensen rennen. En als je aan het eind van First Avenue bent en je kijkt achterom, lopen daar ook zo ver als je kunt kijken mensen. 50.000 lopers is echt heel veel.
Ook in The Bronx waren er nog 2 bruggen waarvan de eerste ook een hele gemene was en waarbij we echt even gewandeld hebben. Na die 2e brug ga je een stukje door Harlem en dan Fifth Avenue op richting Central Park. En alles gaat op en neer, er is bijna geen stukje vlak. En als je denkt of de mensen nog harder kunnen aanmoedigen, dan is het antwoord “Ja”. Het was echt geweldig en geweldig in de overtreffende trap krijg je dan het laatste stukje als je eindelijk het Central Park in gaat. En dan moet je naast Martine lopen. Je verwacht dat zij na 38 km ook wel moe is, maar dan gaat ze met allerlei armgebaren en springend ook nog een beetje het publiek opzwepen. Kortom, één groot feest. En dan is daar het laatste bochtje, nog 400 meter en de finish!! We did it!!
Natuurlijk waren er weer tranen bij mij en grote dankbaarheid naar Martine, dat ze bij mij is gebleven en we zodoende dit avontuur samen hebben beleefd. Ik weet echt wel dat mijn tempo niet haar tempo is en dat het, buiten dat een marathon sowieso al slopend is, dit hele eind onder je eigen tempo, heel zwaar is. (Al merk je daar bij haar helemaal niets van?) Na een dikke knuffel kregen we onze medaille omgehangen (die overigens best zwaar is) en hebben we dit op de foto vast laten leggen. Daarna kregen we een grote oranje cape en een enorme recovery-bag. Toen nog zo’n 20 minuten lopen naar de uitgang van het park waar we werden opgevangen door de mensen van Rijnmond-Marathonreizen. Zij hadden een luisterend oor voor onze eerste reacties, maakten nog wat foto’s en wezen hoe te lopen naar de bus, die ons terug bracht naar het hotel. Wat was dit allemaal ontzettend goed georganiseerd. ’s Avonds was er nog een diner en een dansavond en dus gingen de voetjes weer van de vloer. Het was de afsluiting van een onvergetelijke dag!!