Gelukkig hebben ze bij de marathon van Rotterdam ook de 10 km loop waaraan deelgenomen kan worden. Persoonlijk vind ik dit namelijk al ver genoeg klinken. Voor deze loop hadden zich met mij zo’n 15 Thoffers zich aangemeld en ook wij konden gebruik maken van de luxe van de hotelkamer. Nadat de marathonlopers afscheid hadden genomen en iedereen hen succes had gewenst, maakten wij ons klaar voor de 10km. Iedereen had zo zijn eigen ritueeltjes voor het starten: nog even snel voor de tweede keer plassen, nog een slokje water nemen of die banaan nog naar binnen werken. Na alle rituelen doorlopen te hebben, begaven ook wij ons naar de start. Daar kreeg ik toch ook een beetje last van zenuwen. Stel nu dat ik toch te warm gekleed ben of dat ik het niet ga redden. Ik had me opgegeven voor startvak C , wat betekende dat ik tussen de 55 min en 1uur zou moeten finishen. Het horloge van Margreet gaf kwart voor elf aan. Dit betekende dat startvak A en B van start zou gaan. Starvak C en D startten 10 min later, tenminste dat is wat in onze brief stond. Maar ook ons startvak kwam in beweging en voor ik het wist liep ik over de start en bliepte mijn chip. Een teken dat het nu echt was begonnen….

De eerste kilometers gingen lekker. Wel wat pijn in de zij, maar dat zou ik er wel uitlopen. Na 3 km dacht ik: ‘pfff ik
moet er nog 7!!’ Geen goed teken. Van de warmte kreeg ik toch ook wel wat last. Ik hijgde als een paard en sommige hardlopers vroegen zich ongerust af of het goed met me ging. ‘Ja hoor’, lachte ik schamper, ‘het gaat best’. Toch ook te warm gekleed. Helaas kon ik mij niet even snel verkleden en zat er niets anders op dan mijn weg vervolgen
over de Rotterdamse straatstenen. Langs het parcours was het druk met mensen die aan het aanmoedigen waren. Toch wel leuk dat je naam op het startnummer staat.  Na 5 km was daar de drankpost. Alhoewel ze aangeraden hadden goed te drinken had ik geen zin om te stoppen. Ik dacht: ‘als ik hier ga lopen kom ik nooit meer op gang’. De kilometers volgden zich naar mijn idee gestaag. Ik had namelijk geen idee waar ik liep, hoe lang het nog lopen was en hoe lang ik al
aan het lopen was. Opeens hoorde ik iemand schreeuwen: ‘nog 1 km te gaan, kom op, jullie kunnen het!’ Dat is fijn, nog 1 kilometer knallen. Dit deed ik de eerste 200 meter,  toen dacht ik de Coolsingel in het kielzog te hebben. Helaas iets te vroeg gejuicht. Mijn pas vertraagde zich weer tot rustig tempo en ik vroeg me af of de finish zich had verplaatst, of ging ik nu een beetje hallucineren?

Gelukkig, daar waren de bordjes die de laatste meters aangaven. Het bordje van 500 meter ging over naar de 450 meter en naar de 300 meter en daar, daar zag ik de finish….snel nog de pas er inzetten en bliep, mijn chip piepte…een tekendat dit ik er was! Ik finishte in een tijd van 1.01 uur. Helaas niet onder het uur, maar ach… ik kan deze tijd nu wel verbeteren.

Eenmaal in de hotelkamer konden we ons heerlijk douchen en de eerste deelnemer van de marathon zien finishen. Het geeft altijd een geweldig gevoel dat je deel hebt uitgemaakt van de hele happening rondom de
marathon. Volgend jaar zeker weer of zal ik toch eens voor de hele gaan????

Sanne