Geen Iron Man (gefeliciteerd Carola en Marlo), maar een heuse Drekrees. Drekrees is Westlands voor “Drek race”, o.t.w. een race door modder. De race gaat 6 kilometer dwars door zompige weilanden van de Zouteveense polder in Schipluiden.
Op 3 augustus kreeg ik te horen dat ik nummer 294 (van de maximale 300 deelnemers) was. Net op tijd dus ingeschreven. 8 september was het dan zover. Op de fiets reden wij (Peter Fortuin van AVW en ik, Sandor Wols) naar Café Vlietzicht. Daar kreeg je een stuk landbouwplastic waar met witte verf je startnummer opstond.Hoe toepasselijk! Inschrijven, omkleden en inlopen. Hier en daar een slootje ingedoken om alles te testen. Daarna het startveld in. In allerlei creaties stonden de deelnemers opgesteld. Sommige uiterst fanatiek met spikes en triatlonpakken en andere met badmutsen, pruiken, zwembandjes, klompen e.d. Lunatic party? Ook nog enkele Thoffers gezien. Om 1407 uur was het zover, het startschot. 300 deelnemers renden massaal naar de eerste van de in totaal 44 te nemen sloten. De ene sloot is niet meer dan een geul, de andere een heus te nemen obstakel van 22 meter breed. Een ding hadden de sloten gemeen, er zat een viezige, dampende en welriekende zwarte drek in. Bij de eerste sloot zat je dan ook al direct onder deze drek. Het was dringen geblazen bij de eerste sloot. Want 300 man/vrouw wilde tegelijk in deze sloot springen. Daarna werd het tempo opgeschroefd en werd het veld sterk uitgedund. Tempo omhoog, aanloop nemen en weer over zo’n sloot springen. Hierdoor leek de race wel een interval van 6 kilometer. Erg vermoeiend. Ondanks alle goede raad van “oudgedienden” zaten mijn voeten veelvuldig vast in de zompige substantie. Om de race een extra dimensie te geven tierde op de enkele oevers brandnestels en distels. Na ronde 1 zag ik door mijn met modderbesmeurde ogen Kees aanmoedigen rond strooien: “nog maar 2 ronden Sandor”. Nog 2, hoe houd ik dat vol. Dan maar weer een sloot in. De brede sloten waren wel breed, maar niet diep genoeg om te zwemmen en te gevuld met modder om er fanatiek door heen te rennen. Dan maar met je kanis de modder in om een zwemimitatie te doen in de dikke laag modder. Bij menigeen was de drek sterker dan de veters en de schoenen van de onfortuinlijke loper stond dan 30 centimeter onder de modderspiegel. Dat werd dan zoeken! Gelukkig stond er langs het parcours een dweilorkest live originele muziek te maken, dat geeft een extra stimulans om nog maar een sloot in te duiken. Na 30 sloten had ik het eigenlijk wel gezien. Tijd om er over na te denken had je niet, want de volgende sloot lag al weer in vol ornaat voor je.Door de aanmoedigen van de mensen die veilig op de weg stonden ga je dan toch maar verder. Door het gesleur door de sloten zat er een snee in mijn knie. Door de combinatie water en een klein beetje bloed leek het net of je een enorme wond had. Omstanders lieten dat weten en zelfs een EHBO’er wilde me terplekke behandelen. “Kan nu even niet mijnheer, ik moet nog 1 ronde” riep ik. Halverwege ronde 3 hoorde ik dat mijn maat al binnen was, als vijfde geëindigd (in 23:52). Netjes. Dan toch maar een eindsprintje inzetten. Tussendoor nog iemand uit de sloot getrokken. Doordat elke sloot in totaal 900 maal een deelnemer moest “verwerken”, werden de kanten van de sloot glibberig en glad. Lastig klimmen! Na een eindspurt fier en besmeurd de finishlijn over (er was geen tijdwaarneming maar later bleek dat ik 30:33 minuten er overgedaan had, plaats 50 en 8 minuten langzamer dan de winnaar). De locale brandweer had in de finish area voor de eerste schoonmaak enkele spuitgasten met brandslangen gepositioneerd. Deze spoten je fanatiek schoon. Daarna kon je onder een (koude) douche voor de finishing touch. Toen we terugliepen moesten sommige deelnemers nog aan de derde ronde beginnen. Ik moest er even niet aandenken. Het zat er op. Kunnen we deze ook weer op onze palmares schrijven! Het was een welkome afwisselingen tussen LSD-methodiek en fartlek. Aanbevelingswaardig voor Thoffers. Kijk maar eens op www.derkrees.nl.Het was weer een leuke ervaring dat “drekken”, maar laten we zeker niet het tragische overlijden van het Thoflid Paul Bos vergeten. Sterkte!
Gelezen: 857 keer
Laatst aangepast op woensdag, 28 november 2007 21:25
Geen Iron Man (gefeliciteerd Carola en Marlo), maar een heuse Drekrees. Drekrees is Westlands voor “Drek race”, o.t.w. een race door modder. De race gaat 6 kilometer dwars door zompige weilanden van de Zouteveense polder in Schipluiden.
et badmutsen, pruiken, zwembandjes, klompen e.d. Lunatic party? Ook nog enkele Thoffers gezien. Om 1407 uur was het zover, het startschot. 300 deelnemers renden massaal naar de eerste van de in totaal 44 te nemen sloten. De ene sloot is niet meer dan een geul, de andere een heus te nemen obstakel van 22 meter breed. Een ding hadden de sloten gemeen, er zat een viezige, dampende en welriekende zwarte drek in. Bij de eerste sloot zat je dan ook al direct onder deze drek. Het was dringen geblazen bij de eerste sloot. Want 300 man/vrouw wilde tegelijk in deze sloot springen. Daarna werd het tempo opgeschroefd en werd het veld sterk uitgedund. Tempo omhoog, aanloop nemen en weer over zo’n sloot springen. Hierdoor leek de race wel een interval van 6 kilometer. Erg vermoeiend. Ondanks alle goede raad van “oudgedienden” zaten mijn voeten veelvuldig vast in de zompige substantie. Om de race een extra dimensie te geven tierde op de enkele oevers brandnestels en distels. Na ronde 1 zag ik door mijn met modderbesmeurde ogen Kees aanmoedigen rond strooien: “nog maar 2 ronden Sandor”. Nog 2, hoe houd ik dat vol. Dan maar weer een sloot in. De brede sloten waren wel breed, maar niet diep genoeg om te zwemmen en te gevuld met modder om er fanatiek door heen te rennen. Dan maar met je kanis de modder in om een zwemimitatie te doen in de dikke laag modder. Bij menigeen was de drek sterker dan de veters en de schoenen van de onfortuinlijke loper stond dan 30 centimeter onder de modderspiegel. Dat werd dan zoeken! Gelukkig stond er langs het parcours een dweilorkest live originele muziek te maken, dat geeft een extra stimulans om nog maar een sloot in te duiken. Na 30 sloten had ik het eigenlijk wel gezien. Tijd om er over na te denken had je niet, want de volgende sloot lag al weer in vol ornaat voor je.Door de aanmoedigen van de mensen die veilig op de weg stonden ga je dan toch maar verder. Door het gesleur door de sloten zat er een snee in mijn knie. Door de combinatie water en een klein beetje bloed leek het net of je een enorme wond had. Omstanders lieten dat weten en zelfs een EHBO’er wilde me terplekke behandelen. “Kan nu even niet mijnheer, ik moet nog 1 ronde” riep ik. Halverwege ronde 3 hoorde ik dat mijn maat al binnen was, als vijfde geëindigd (in 23:52). Netjes. Dan toch maar een eindsprintje inzetten. Tussendoor nog iemand uit de sloot getrokken. Doordat elke sloot in totaal 900 maal een deelnemer moest “verwerken”, werden de kanten van de sloot glibberig en glad. Lastig klimmen! Na een eindspurt fier en besmeurd de finishlijn over (er was geen tijdwaarneming maar later bleek dat ik 30:33 minuten er overgedaan had, plaats 50 en 8 minuten langzamer dan de winnaar). De locale brandweer had in de finish area voor de eerste schoonmaak enkele spuitgasten met brandslangen gepositioneerd. Deze spoten je fanatiek schoon. Daarna kon je onder een (koude) douche voor de finishing touch. Toen we terugliepen moesten sommige deelnemers nog aan de derde ronde beginnen. Ik moest er even niet aandenken. Het zat er op. Kunnen we deze ook weer op onze palmares schrijven! Het was een welkome afwisselingen tussen LSD-methodiek en fartlek. Aanbevelingswaardig voor Thoffers. Kijk maar eens op www.derkrees.nl. Het was weer een leuke ervaring dat “drekken”, maar laten we zeker niet het tragische overlijden van het Thoflid Paul Bos vergeten. Sterkte!
