liet het idee me niet los. Rotterdam? Daar trainen meer Thoffers voor. Ik ga een marathon lopen dit jaar, zei ik bluffend tegen een collega. Ik ben nu 42, dit is een mooi moment. Leuk idee, zei hij, maar waarom dan niet op de dag dat je 42 jaar en 195 dagen oud bent? Ik was om. Dat zal het moeten zijn. De bewuste dag bleek 25 maart, ik had nog slechts vijf weken om te trainen. Al googelend vond ik de enige marathon die die dag in Nederland werd georganiseerd: Diever, Noord-Drente.
Diever bleek een klein landelijk dorp met een enkele winkelstraat, omringd door veel boerderijen. De sporthal was gauw gevonden. Nu nog slechts inschrijven, omkleden en naar de start. De streeftijd was van tevoren bepaald, tweemaal de tijd van m'n laatste halve plus een ruim kwartier. Een kleine 200 deelnemers waagden zich aan de mythische afstand. De catering bleek goed, de route netjes uitgepijld.
Ik begon rustig en ontspannen, zoals het hoort. De lentezon kleurde het prachtige parcours van 42 km dat aan de rand van het dorp begon. De licht glooiende route ging door het bos, over schelpenpaden, bospaden en asfalt. Ik genoot van de omgeving. Met de juiste voeding kon ik dit zo wel 4 uur volhouden dacht ik.
De eerste helft ging soepel. Bij 25 km werd het parcours heuvelachtiger en moesten de benen voor de eerste keer gerekt worden. Mijn fictieve wandelmaatje moest ik laten gaan. De kilometertijden liepen langzaam op, de benen langzaam vol. Het enige wat niet meer liep was ikzelf. De tweede helft was zwaar. Ik had veel te weinig getraind op de lange afstand en dat brak me nu op. Ik moest en zou op deze dag die marathon lopen. Uiteindelijk kwam ik op 3:55 uur over de eindstreep. Kapot maar met een zeer voldaan gevoel. Geen rare blessures, missie voltooid. Heerlijk weer gehad, super mooie omgeving.
Al met al een 'been there, done that'-experience rijker. 42 jaar en 195 dagen onderweg, een dag om niet te vergeten.