Het is zover. We mogen weer aan de start staan van een Backyard Ultra die tegelijk van start gaat met het WK in de VS, waar wereldtoppers meedoen.

Ik deel een gezamenlijke plek met Ralf, die – net als ik – elke maand een ultra loopt.

Voorbereiding
De voorbereiding ging goed. Ik heb getraind volgens schema’s om mijn loopritme en energieverbruik zo efficiënt mogelijk te houden, en mijn voedingsplan lag klaar.
Toch blijft die ene vraag in mijn hoofd hangen: hoe groot gaat het mentale spel deze keer worden? Ik voel meer druk dan bij de vorige editie. Dat zal ook alleen in mijn hoofd zitten, maar het is wat het is.

De start
De dag breekt aan. ’s Ochtends gaan we eerst voor een vertrouwd ontbijt met de kinderen bij Van der Valk, waar een klein goudhaantje tegen het raam vliegt en niet meer weg kan. We helpen het diertje door het een knus plekje te geven in een doos en zetten het in de auto, tot het later door de dierenambulance wordt opgehaald.
Na het ontbijt geven we de vogel nog een kans om weg te vliegen. Het duurt twee à drie minuten, maar het goudhaantje vliegt tóch weg — en dat geeft ons meteen een goed gevoel. Als bonuspunt: goudhaantjes staan voor geluk. Met spanning, zenuwen en gezonde tegenzin rijden we naar Zeewolde, waar de race plaatsvindt op een scoutingterrein — de plek waar er maar één iemand overblijft: de “last (wo)man standing”. Onze enige vraag: Hoever kom ik vandaag?
Geen doelstellingen, geen aantal rondes — alleen starten, en elke ronde weer uitlopen. Ralf en zijn crew zijn er al en helpen ons met de spullen. Het lijkt wel een volksverhuizing. Na het settelen begint de briefing: 222 deelnemers aan de start. We maken ons klaar.

3... 2... 1... start!
De eerste ronde van 6,7 km — deels onverhard, met heuvels, dijken, modder en takken — loopt volgens plan.
Ik kom samen met Ralf binnen. De crew staat klaar met eten, drinken en alles wat nodig is.
3... 2... 1... volgende ronde.
De spanning zakt wat. Dit zou hopelijk nog even doorgaan.

De nacht
De eerste acht uur verliepen soepel.Iedereen — lopers en crew — kwam in een ritme. Toen de nacht viel, gingen de lampen aan.
We kenden het parcours inmiddels. Powernaps tussen de rondes waar het kon, scherp blijven waar het moest. Ralf was de week ervoor ziek geweest, en dat merkte je.
Hij hoestte, gaf over, kreeg nauwelijks eten of drinken binnen. Toch bleef hij dapper doorgaan, aangemoedigd door de crew. Toen de ochtendzon verscheen voelde dat magisch — alles kwam weer tot leven. We liepen nog steeds gestaag.

De 100 km en verder
Bij ronde 15 (100 km) voelde ik me nog steeds goed. Nog drie rondes tot mijn persoonlijk record. Totdat ik plots werd overvallen door pijn.
Het schoot in mijn knie, en ik kon die niet meer buigen. Paniek. Ik belde de crew:
"Het is in mijn knie geschoten, hij zit op slot! Ik kom niet meer vooruit!"
Ze hielden me rustig aan de lijn:
"Blijf bewegen, zorg dat je binnenkomt, dan kijken we verder."
Binnengekomen bleek het gelukkig mijn pees en niet het gewricht. Even masseren, wat eten en drinken — en weer door. Halverwege kwam de crew ons opnieuw aanmoedigen. Het werd zwaarder. Stoelen stonden direct bij de binnenkomst zodat we geen onnodige stappen hoefden te zetten. Ralf had het zwaar, bleef overgeven.
Ik voelde ook een dip. Toch weer opgestaan. Nog een ronde. De crew deed er alles aan om ons op te peppen. We kregen letterlijk energie toegeschreeuwd.
Voor Ralf was het helaas voorbij na 20 rondes (140 km). Wat een prestatie, zeker gezien zijn ziekte.

Het mentale spel
Ik ga door. De rondes worden weer wat soepeler; ik kom terug op mijn schema. Maar mentaal begon het zwaarder te worden. Wanneer ben je klaar? Nog niet.
Spieren voelden moe, maar niet kapot. Eten, drinken, en weer gaan. Nog een ronde. En nog een. Halverwege liep ik wat trager.

De crew belde:
"Waar blijf je? Maak tempo! Je moet op tijd binnenkomen!" Ik zette aan, haalde het, en kwam ruim op tijd binnen — ronde 26.
Ik voelde dat het moeilijk werd om mezelf nog te overtuigen. Toch startte ik ronde 27, met nog tien deelnemers over. Deze ronde betekende 181 km.
Ik liep weg, vol respect voor iedereen om me heen. Maar na zo’n honderd meter bedacht ik me: het is klaar.

De finish
Ik draai om. De beslissing voelde pijnlijk en tegelijkertijd mooi. 174,4 km — 26 rondes!! We mogen ontzettend trots zijn, ik mag enorm trots zijn! Mijn pr is met 10 rondes verbroken. Gaaf! We mogen nu onze spullen naar de auto brengen en naar huis rijden.

De volgende dag even uitrusten, daarna rijden we richting Parijs met de kinderen om wat wandelkilometers te maken en te genieten van lekker eten. 

Het is inmiddels een weekje geleden, er speelt nog steeds één vraag in mijn hoofd: Wat was er gebeurd als ik verder was gelopen dan honderd meter bij de 27ste ronde?