Dit voorjaar kreeg ik een aanbieding om voor niet al teveel geld een startbewijs voor de Jungfrau marathon in Zwitserland over te nemen.

Mijn eerste reactie was nee. Ik had de verhalen van de Thoffers die in 2016 hadden meegedaan nog vers in het geheugen.

In 2^e instantie leek het me toch wel een mooie uitdaging. Ook had ik nog ruim 4 maanden om me voor te bereiden. Ik besloot ervoor te gaan.

Met zo’n lange voorbereiding kan je alles wat rustiger opbouwen. Eens in de 3 à 4 weken liep ik een lange afstand, tot 34 km aan toe, en tussendoor veel rustige trainingen van een kilometer of acht. Ook drie keer heuvelop getraind, maar als je dan in Zwitserland komt is zo’n heuvelop training in de omgeving van Maasland eigenlijk alleen maar lachwekkend. Maar je moet wat, nietwaar.

Pas de laatste weken nog wat aan snelheidsintervallen gedaan. Dat was ook laat zat, maar bij de laatste 2 marathons raakte ik in de aanloop daar naar toe geblesseerd, en dat is echt niet fijn. Vandaar ook die rustige voorbereiding, met maar 2 trainingen per week.

Op donderdag vertrokken m’n vrouw Socorro en ik naar Zwitserland. Vrijdag nog wat aan sightseeing gedaan, en ’s middags naar de Expo in Interlaken. Alles was, op z’n Zwitsers, perfect geregeld. Er werden zelfs nog startnummers aangeboden, waarschijnlijk door mensen die geblesseerd waren geraakt.

Dat de Jungfrau wereldwijd bekend is bleek wel uit het feit dat er maar liefst 62 verschillende nationaliteiten waren vertegenwoordigd (ik zal nog eens navragen hoeveel dat er bij de MiddenDelfland halve marathon zijn…).

Zaterdag was de grote dag. Ik mocht uitslapen, want ik stond in het 6^e en laatste startvak. Wel begon het vrijwel meteen na de start te regenen. Lichtjes weliswaar, en het was niet koud, dus het was eigenlijk niet erg.

Ik had al flink zitten puzzelen hoe te lopen. Als je, zoals ik, niet zo’n geweldige loper bent, moet je er ook nog op letten dat je binnen de tijd finisht.

De pacer van 6 uur 30 liep op de vlakke stukken 6 minuten per kilometer. Ik ging proberen op 5 minuut 40 per km te lopen, en als ik dan geen kramp zou krijgen moest het lukken.

Interlaken ligt op een hoogte van 568 m boven de zeespiegel, het hoogste punt van de marathon was 2300 m, en de finish was op 2100 m hoogte. Ervaring hierin heb ik ook niet, dus voor mij was het natuurlijk best spannend hoe dit allemaal zou gaan.

De eerste 25 km kon bijna helemaal hardlopend gedaan worden, met af en toe een stukje wandelend. De omgeving was werkelijk waar schitterend. De koeien in de wei (ja inderdaad, met bel!), de snelstromende bergriviertjes, af en toe een bergtreintje die voorbij kwam en niet te vergeten de heerlijk frisse berglucht, gaven je het gevoel in een film te zijn beland. Ook het lopen ging nog helemaal volgens plan.

Na ongeveer 25 km draaide de zaak om: het was vooral wandelen, en maar af en toe een stukje hardlopen. Zelfs wandelend viel het niet mee. De paden waren soms zo steil dat m’n kuitspieren als gitaarsnaren zo strak stonden. Als dat maar goed gaat. Dankbaar maakte ik gebruik van de leuning langs het pad, als die er stond. Ik weet niet of het reglementair was geoorloofd, maar het ontlastte m’n benen behoorlijk.

Ik dacht dat ik wel aardig tegen een berg op kon wandelen, maar regelmatig werd ik ingehaald, vooral door Zwitsers. Waren op dit punt toch beter getraind dan ik.

Op het 30 km punt stond Socorro om m’n drankvoorraad aan te vullen. Die drank is een speciaal verhaal. Ik gebruik aanmaaklimonade (voor de broodnodige suikers/energie) met Himalayazout (dit is niet alleen keukenzout, maar bevat 84 mineralen zoals kalium, magnesium calcium etc.). Allemaal om de spieren te voeden.

Sommigen zullen dit wel afdoen als bijgeloof, maar bij mij werkt het goed. En als je net als ik van je eerste 6 marathons er 5 met kramp hebt gelopen dan ga je echt wel iets uitproberen.

Ook vroeg Socorro of ik m’n windjack nog wilde hebben. Af en toe liepen we nl. al in de wolken, en de regen bleef gestaag vallen. Maar ik had het helemaal niet koud, het liep zelfs heerlijk zo in m’n hempje.

Het 38 km punt haalde ik voor de tijdlimiet, de pacer van 6 uur 30 had me ook nog niet ingehaald. Het was best zwaar, maar ik vond het allemaal nog wel te doen. Hadden de Thoffers van vorig jaar de zwaarte een beetje aangedikt, of had ik misschien een (zeldzame) goeie dag?

Na de 38 km kwamen we op een soort geitenpad. Nog veel steiler als de vorige stukken. De stenen die er volop lagen gebruikte je als traptreden om met elke stap weer een stukje omhoog en vooruit te gaan. En bij elke stap moest ik steeds al m’n 80 kilo’s omhoog duwen. M’n heupen begonnen flink te protesteren. Net als m’n linkerknie trouwens, die bij een onverwacht scherpe daling in het parcours een tik had gekregen.

Ja, de Jungfrau begint pas echt bij de 38 km. De Thoffers van 2016 hadden niks overdreven.

Inmiddels was de lichte regen overgegaan in stevige regen. Op deze hoogte stonden er ook geen bomen meer voor beschutting, dus de wind kreeg vrij spel, en, omdat we steeds hoger kwamen zakte de temperatuur naar 7 graden. En omdat iedereen het zwaar had op het geitenpad, ging dat erg langzaam en moesten we vaak stilstaan om op elkaar wachten. Kortom: ik kreeg het koud.

Om me heen zag ik sommige lopers in hardloopbroek, windjack en zelfs met handschoenen lopen. En dan ik in m’n hempje. Aiaiai, foutje! Hier had ik niet op gerekend!

Traag gingen wij voort. Opeens werd ik uit m’n diepzinnige leegte van nergens meer aan denken opgeschrikt: het hardloophorloge piepte dat er weer een kilometer voorbij was. Obligaat keek ik naar de tijd: 22 minuten en 3 seconden.

Hè, zag ik dat nou goed, 22 minuten en 3 seconden over één kilometer? Ja natuurlijk zag ik het goed. Gekker moest het toch niet worden. Het was maar goed dat we al tegen de 40 km aan zaten, anders had ik misschien meteen rechtsomkeert gemaakt.

De laatste 1,5 km ging het weer omlaag. Op sommige stukken ging dat hardlopend, maar op de steile stukken durfde ik dat niet meer. De nattigheid, de kou, de vermoeidheid, ik was gewoon bang om te vallen. En dat moest ik met de finish in zicht zeker niet hebben.

Zonder last van kramp te hebben gehad, finishte ik in een tijd van 6 uur 25 min. Daar stond een klappertandende Socorro op mij te wachten. Ze was met het treintje naar boven gegaan, met mijn warme kleren.

De laatste kilometers hadden we in de wolken gelopen. De prachtige besneeuwde toppen van de Jungfrau gingen die dag aan ons voorbij. Het was misschien jammer, maar ik kon er niet mee zitten. Ik was gefinished!

Dit was de Jungfrau, een pracht avontuur!  

Ad van Marrewijk