De loopschoen van . . . . . . Arthur Davidse
En ja hoor, daar istie dan eindelijk, de loopschoen . . . Na zo’n beetje twaalf jaar lidmaatschap van Thof heb ik hem dan eindelijk, bedankt Burt. Wel effe lekker zeg, de loopschoen schrijven net nu ik geblesseerd ben, maar nog even wachten en ik ren weer mee!
Voordat ik mijn autobiografie zal noteren, wil ik toch eerst even melden dat ik het een eer vind om “de loopschoen” te schrijven. Met al zijn verhalen vind ik de loopschoen een prachtig monument van onze club. Net zoals wellicht de meesten, heb ik -voordat ik aan dit stuk begon- wat research gedaan door het lezen van eerdere loopschoenen. Dan kom je sowieso mooie namen èn illustere atleten tegen, maar ook erg leuke verhalen. Nu dus de beurt aan mij om er wat van te maken, hier komtie dan, hou je vast…:
Mijn naam is Arthur Davidse, ik ben geboren in Rotterdam en opgegroeid in Vlaardingen. Hier heb ik mijn hele jeugd gewoond, gesport, gelachen, gespijbeld, geschoold, gedronken en mijn krantenwijken gelopen. Mijn sportieve loopbaan begon met zwemmen, al snel gevolgd door paardrijden (omdat mijn zus dat deed), judo, tafeltennis, zaal- en veld voetbal en korfbal. Voetballen was mijn passie en dan vooral het verdedigen van het doel. Geen mooiere sport kon ik bedenken dan keepen en ik deed er alles aan om de ballen uit mijn doel te ronselen. Zowel bij vvZwaluwen als bij MVV27 heb ik jarenlang in de selectie en het eerste gekeept. Niet dat ik beschikte over een enorm talent, nee niet echt. Vooral door urenlang tegen een trainer aan te lullen en door eindeloos te trainen veroverde ik mijn plek in het doel bij het eerste of het tweede. Echter op mijn 32ste was ik uitgeluld en was ik niet meer nodig. Ik ging met mijn talent op de tennisbaan en bij Thof aan de slag.
Intussen trouwde ik met Jeannette en kregen wij twee hele “rustige” kinderen, Jill en Stef. Beide voetballen inmiddels bij MVV27 en als je goed luistert kun je ze mij iedere zaterdag tot ver achter in de duifpolder horen aanmoedigen, heerlijk toch!! Sinds 2004 ben ik eigenaar van Persoon Outdoor Living, een import- export en groothandel van tuinmeubelen gevestigd in Maasdijk. Simpelweg het mooiste tuinmeubelbedrijf van Europa.
Mijn carrière bij Thof is bij toeval ontstaan. Omdat ik tijdelijk stopte met voetballen besloot ik, tot aan het volgende voetbalseizoen, mijn conditie bij Thof op peil te houden. Als zomergast liep ik in die tijd ook al wel eens mee met Thof. Vaak liep ik dan achter een kleine man met krullen en een baard die ik net bij kon houden (later gingen al die haren eraf en kwam mijn grote vriend Wout Verkade te voorschijn). Omdat ik Thof zo vreselijk gezellig vond bleef ik hangen bij de club en kwam ik trouw iedere dinsdag en donderdag trainen. Na een tijdje ging ik zelfs zaterdags mee met een groepje die de marathon ging lopen en met mijn iets te grote mond blufte ik dat ik die marathon ook wel aan kon. Een pijnlijke afstraffing volgde en mijn eerste marathon eindigde bij 32 kilometer. Later heb ik dit 14 keer overgedaan en ben ik steeds gefinisht, met mooie marathons in Florence, Barcelona, Istanbul, Terschelling en natuurlijk Rotterdam.
Inmiddels is het hardlopen niet meer uit mijn hoofd te krijgen, een goed conditie maakt me sterk en houdt me fit. Door de gezelligheid van Thof ben ik hardlopen niet langer gaan zien als individuele sport maar ook als collectieve sport. Met z’n allen naar wedstrijden, naar trainingskampen, meedoen aan de Maaslandloop of met z’n allen naar de Alpe of de Ventoux . . . . . . ik word er erg gelukkig van.
Ik hoop gauw weer aan te sluiten bij mijn loopmaatjes in de A groep of in één van de andere groepen. De huidige blessure aan mijn knie is van tijdelijke aard zo heb ik de dokter verteld en hij heeft dit inmiddels geaccepteerd.
De loopschoen geef ik heel graag door aan een loper die ik zelf naar onze club gehaald heb, maar waar ik tot op de dag vreselijk spijt van heb . . . . . . hij loopt harder- en hij lacht harder dan ik EN hij heeft zelfs zijn broer naar onze club gehaald (die natuurlijk nog weer harder loopt) . . . . . Frans Louter laat je horen.
Groet,
Arthur Davidse