Vandaar mijn spraakgebrek.

Ben opgegroeid in Vlaardingen maar heb wel altijd in Rotterdam op school gezeten. Dit was een school voor spraakgebrekkige en slechthorende kinderen. Heb het er altijd reuze naar m,n zin gehad.

Thuis waren we met 3 meiden waarvan ik de oudste ben. Mijn vader had een eigen garagebedrijf en mijn moeder was altijd thuis voor ons.

Op m,n 17e had ik geen zin meer in school en ben gaan werken bij een Actuarieel Buro in Rotterdam. Klinkt deftig he. Na anderhalf jaar ben ik veranderd van baan en ben terecht gekomen op een kantoor voor Welzijnsbehartiging. Ook in Rotterdam.

Mijn zussen handbalden bij Hollandiaan in Vlaardingen en dat ben ik op m,n 13e ook gaan doen. Het handballen was voor ons zussen een soort verslaving. Alles werd daar voor opzij gezet en zelfs mijn ouders waren elk weekend trouwe toeschouwers.

Na een aantal jaar zijn we in Maassluis gaan handballen. Daar leerde ik Maurits kennen. Ik was toen net 18 en hij was 26. Na een jaar verkering zijn we verloofd. Weer een jaar later zijn we getrouwd en zijn in Maasland gaan wonen. Als kind zijnde had ik maar één droom . Dat was trouwen en kinderen krijgen. Dat trouwen was al gelukt dus nu de kinderen nog. Klinkt dat simpel he maar zo bedoel ik het niet hoor. Na 2 jaar kregen we onze eerste dochter Jitske. We woonden toen boven de winkels op de Kastanjehof. Toen Jitske bijna 1 was zijn we verhuisd naar de Ingeland . Na anderhalf jaar daar is onze 2e dochter Annemiek geboren. Volgens Maurits was ons gezinnetje wel kompleet zo, dus geen kindertjes meer.

Toen de kinderen op school zaten ben ik gaan werken als alphahulp in Maasland. Dat werk doe ik nog steeds met veel plezier. Ook heb ik een aantal jaar oppaskinderen gehad. Opa en oma zijn we nog niet dus de kinderen mis ik wel hoor. Ik ben nog jaren blijven handballen en pas 5 jaar geleden was er geen team meer voor ons ouwetjes. 2 jaar geleden is onze jongste dochter met haar vriend gaan samen wonen in Maassluis en komende zaterdag gaat onze oudste dochter Jitske ook opzich zelf wonen in Maassluis.

Ja en nu ben ik dus al een jaar besmet met het Thof virus. Maar ik vind het leuk! Wel heb ik een jaar nodig gehad om gewoon mee te kunnen met de groep. Gelukkig waren Frans en Jan Henk geduldige trainers en natuurlijk niet te vergeten de trainers van de beginnersgroep vorig jaar. Het verbaast mijzelf nog wel eens dat je dan toch zomaar 10 km loopt op een avond. Ik ben bij Thof gekomen om de ladiesrun in Rotterdam te kunnen lopen en dat is me gelukt. Ik was al eens wezen kijken toen m,n jongste dochter de ladiesrun liep en dat zag er zo gezellig uit. Dat wilde ik ook wel. Samen met m.n buurvrouw Liane hebben we het toch maar gedaan! En ja aangezien ik het virus echt te pakken heb zal ik nog wel wat kilometertjes er bij lopen. Ik hoop dat iedereen van de E groep er straks ook weer helemaal bij zijn en er net zo,n plezier aan beleven als ik.

Zo lieve Nicolette, ik vond het leuk dat je de loopschoen aan mij gaf . Als je nog meer van me wil weten, schroom niet maar m,n pincode krijg je niet. Ja en aan wie moet ik nu de loopschoen doorgeven?

Op verzoek moest ik twee personen doorgeven

Als gelukkige winnaars zijn Daisy Ton en Janneke van Leeuwen uit de bus gekomen! Veel plezier met het schrijven !

Groetjes van Therry Hanemaayer