De oliecrisis kwam met grote stappen op ons af. Mijn vader, geboren met veel boerenwijsheid, zei altijd: ‘Regeren is vooruit zien.’ In al zijn wijsheid, verschafte hij de plaatselijke oliebaron,Chris Pijn, onderdak voor zijn petroleumkar waar hij alle Maaslandse huishoudens mee voorzag van petroleum voor het kookstel.

 Helaas, Chris , onze olieboer, heeft de harde strijd verloren en gooide eind 1972 de handdoek in de ring. Mijn vader in zak en as. Wat nu? Zonder olie rijdt de trekker niet. Na lang familieberaad, kwam moeders Doelman met de oplossing: ‘Tine ga zondag naar het strand in Hoek van Holland en pap aan met iemand die op een Shell handdoek ligt.’ En zo is Gerrit in de familie gekomen. Geen woord van gejokt. Nu mijn verhaal voor de loopschoen: Mijn eerste schreden van het hardlopen ligt 1973. Ik kon toen aardig, wat wij noemde, banen. Het was de tijd van ze hebben hem al. Met Jan de Bloois, Theo Morkes en Peet Jansen en wie er ook langskwam, hebben wij het asfalt in de Duifpolder gewoon stuk gelopen. Elke training was een wedstrijd.

 Het was een prachttijd. Lopen zo hard de lepel gooien kan. Zaterdag voetballen, zondag ergens een wedstrijd lopen, hoe harder, hoe mooier. Rond 1982 was de snee eruit. Ik moest kiezen: Of lopen, of mijn basisplaats in het 13de van MVV 27 veiligstellen. Ik koos voor het laatste, en hing mijn loopschoenen aan de wilgen.

Uitzonderingen waren DE KLASSIEKERS, die ik samen met mijn ‘running mate’, namelijk Ben van Mil, aan de start verscheen om het publiek niet teleur te stellen. Adel verplicht. Deze klassiekers waren: Koninginnedag, kadeloop in Schipluiden, Sport&Spel, en natuurlijk de Oliebollenrace bij MVV 27.

Het voetballen ging steeds minder, pijntje hier, pijntje daar en ik kwam mensen tegen die nog harder konden schoppen en gemener waren dan ik. De combinatie voetballen en mijn bedrijf ging niet meer. Dus de voetbalschoenen gingen ook aan de wilg en werd ex-sporter.

Maar op een gegeven moment namen Michel de Maat en Ruud van Muuren de sporthal over en besloten om niet alleen bier te gaan verkopen maar ook de Maaslandse dikbuiken in beweging te krijgen en te starten met een hardloopcursus van 10 weken. En zo is Thof geboren. En zie wat er van terecht gekomen is. Een springlevende vereniging die staat te springen om twee ereleden en voor een mag dat ook postuum. Het lopen is jarenlang goed gegaan, de laatste jaren loop ik te kloten met mijn rug en hamstrings. Veel geblesseerd maar elke keer zie ik licht aan de horizon. Want opgeven komt in mijn woordenboek niet voor.

Ik ben inmiddels al meer dan 25 jaar getrouwd met Yvonne van der End, een Maassluise schone, vader van 2 kinderen, Johan en Tineke. In mijn vrije tijd probeer ik de kost te verdienen als tomatentuinder, wat meer een roeping is dan een beroep. Als mijn zwager Gerrit terzijnder tijd een rollatorrace organiseert in de Singelhof, loop ik graag mee.

Mijn lijfspreuk is: Gras eten en harken, dat betekend zoiets als nooit opgeven. Voor de opvolging voor deze column, wil ik graag de loopschoen overgeven aan mijn ‘running mate’ Ben van Mil. De meesten kennen hem niet want hij is al jaren alleen bekend bij de penningmeester, maar Ben, kom uit de kast en stel je voor aan alle leden van Thof die je niet kennen, maak een onsterfelijk verhaal, wat zijn weerga niet kent en niet teveel jokken.

Peet Doelman