Eindelijk de loopschoon opgepakt. Ik werd afgelopen dinsdag al aangesproken door mijn 'goede' vriendin Kirsten en even later door Jacqueline Nell met de vraag 'Waar blijft je verhaal?".
Als enig excuus kon ik melden "te druk" en natuurlijk hoopte ik hiermee de spanning op te voeren.

In navolging van de vorige lopers eerst een korte inleiding over wie ik ben.
Ik ben in 1960 geboren in Rotterdam, waar ik drie jaar heb gewoond. Vervolgens verhuisd naar het dorp Bleiswijk (bekend door de groenteveiling) waar ik het grootste gedeelte van mijn jeugd heb doorgebracht. Vanuit Bleiswijk naar Rotterdam voor het uitgaansleven, waar ik mijn man Kees heb leren kennen. Destijds wonende in Delft werd al gauw Maassluis mijn domicilie. Inmiddels woon ik met Kees en onze twee kinderen Manon en Jesper al weer 6 jaar in Maasland.
In Maasland heb ik mijn sport tennissen weer opgepakt. Samen met Kirsten (ja, ja, dezelfde dame (van alle markten thuis)) heb ik diverse tennislessen gevolgd. We waren in de gelukkige omstandigheid overdag te kunnen tennissen. Het enige dat er aan ontbrak was toch wel een goede conditie. Aanleiding voor mijn schoonzus Trudy van Vliet om mij aan te sporen te gaan lopen.
Dit had ik eerlijk gezegd al eens 'geprobeerd' onder leiding van een enthousiaste loper, nl. mijn man Kees. Bij het proberen bleef het, zeker na het commentaar: "Je gaat steeds langzamer lopen". Geen sport voor mij dus, dacht ik. Kees zelf heeft het lopen helaas moeten opgeven, maar is nu samen met zoonlief Jesper een enthousiast beoefenaar van tafeltennis bij TOG Maassluis.
Maar nog niet volledig ontmoedigd, toch samen met Trudy begonnen met lopen. Ik weet wel dat ik dacht na de eerste kilometer afgelegd te hebben dat wordt helemaal niks. Conditie zero point zero. Doorgezet en uiteindelijk beland bij Thofrunning. Een hele gezellige club, leuke groep (C), een fantastische trainer (Bram) en niet te vergeten Wiep.

Het in groepsverband lopen betekent behalve de gezelligheid ook steeds weer grenzen verleggen voor mij. Er zijn momenten dat je denkt ik kan niet meer, maar je kunt moeilijk achterblijven.
En na zo'n training dat voldane gevoel van: Zo, die kilometers heb ik toch maar weer afgelegd.
Als de zin of puf wat minder is, loop ik zo af en toe ook graag nog met Bertes (aparte schrijfwijze toch wel) mee.
Misschien dat er ooit nog eens een halve marathon inzit, maar dat zal ik niet al te hard roepen, want anders zit ik er aan vast.

Om toch nog even in groep C te blijven geef ik de loopschoen graag door aan onze trainer Bram. Bram, ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal. Hoe het bij jou allemaal is begonnen en misschien voor ons allemaal nog een opsteker, zeker gezien het feit dat je met 73 jaar nog zo goed kan lopen.


P.S. Kirsten: De aanleiding voor onze huidige conditie moeten we toch ook weer eens oppakken. Hopelijk kunnen we volgend tennisseizoen weer eens een balletje slaan.