Op veler verzoek hou ik het kort. Ik ben Jim de Wijs, pas 50 geworden, ik ben getrouwd en heb 3 kinderen n.l. een dochter van 21 en een jongen en een meid van 17. Ik ben bij Thof geraakt door met name Wout, die ik kende via zijn broer Teun die naast mij woont. De Alpe d’Huez gangers kennen hem inmiddels. Maar ook  Ruud Muuren die ik regelmatig bij Fortuna zag tijdens de prestatielopen heeft mij bij herhaling op Thof geattendeerd. Hij zag in mij natuurlijk een potentiële goede klant, qua omzet uiteraard.

Ik zette mijn eerste schreden op hardloopgebied toen ik nog in het oude Noorden van Rotterdam woonde, nu zo’n 22 jaar geleden. Met een groep vrienden liepen wij 2 x in de week een rondje rond de Kralingse Plas, (ongeveer 5500 mtr) die vlakbij was. Niet voor de lol, oh nee, het waren heuse wedstrijden. Een van ons gaf het startsein en vervolgens vlogen we met onze tennisschoenen uit de fictieve startblokken, niet gehinderd door enige kennis van zaken. Dit had tot gevolg, dat voor het bereiken van het eerste kilometerpunt het melkzuur zich zo had opgestapeld, dat verder lopen zonder een ernstige verstoring van de motoriek nauwelijks nog mogelijk was. Niettemin bereikten wij steevast de eindstreep, de resterende kilometers de zeer snel opgebouwde zuurstofschuld met ons meedragend. U begrijpt dat wij van de termen zoals melkzuur en zuurstofschuld pas later enige weet kregen. We hadden toen nog geen flauw benul. Toen ik later naar Vlaardingen verhuisde en de Broekpolder dichtbij had, heb ik wat lectuur aangeschaft over de hardloopsport en heb me zoveel mogelijk kennis eigen gemaakt. Op basis van jarenlange gedisciplineerde inzet, al zeg ik het zelf, (ik trainde alleen) heb ik, gezien mijn beperkte aanleg toch nog een redelijk niveau weten te bereiken met als beste jaar 1988. Hierin liep ik menig p.r. met als exponent 58’57” op de 15 km en daar ben ik best trots op. Er had wellicht nog meer in gezeten maar ik raakte in de lappenmand en werd hiervan een regelmatig bezoeker met een steeds weer verstoorde trainingsopbouw. Jammer, maar helaas. Toch nog een langer stuk dan de bedoeling was, maar als ik eenmaal op mijn praatstoel zit, berg je dan maar. Ik geef de loopschoen door aan degene die op 7 november a.s. in New York een p.r. op de marathon gaat lopen n.l. ons aller Martin Haring.

PS Ik wil nog wel even zeggen, dat we met het verlies van Ruud (ik mis hem af en toe nog steeds), het vertrek van Michel en het a.s. vetrek van Bram (ik mis hem nu al) we wel erg weinig Vlaardingers overhouden. Dus, Bertes, voorlopig nog even blijven.