Bedankt, Frans de Bruin, hartelijk bedankt voor het doorgeven van de loopschoen aan mij. Goed getimed! Precies op het moment, dat in mijn bedrijf de topdrukte aanbreekt en ik eigenlijk niet eens tijd heb om te poe…, laat staan lopen of een stukje schrijven.

Maar goed, ik doe m’n best.

Ik ben Martin Köhler, 46 jaar jong en geboren in Delft. Voor de statistieken: ik ben getrouwd met Astrid en samen hebben we drie kinderen. In volgorde van binnenkomst: Mirella, Patrick en Wesley. Daarnaast hebben we inwoning van een heleboel huisdieren, van Deense dog via kippen, poezen, slangen tot een Yorkshire terriër en alles wat je daartussen nog kunt bedenken.

In het dagelijkse leven bestaat onze broodwinning uit het leiden van dierenpension (vakantieland) DIVOZA aan de parallelweg. Waarmee tegelijk de topdrukte waar ik over begon verklaard is. In de vakantieweken logeren bij ons gemiddeld 200 honden en een vijftigtal katten, dus dat betekent hard werken om de kennel schoon te houden, de dieren te verzorgen en te voeden. Dat gaat dus gewoon 7 dagen per week door en terwijl ik dit opschrijf bedenk ik me wat een kanjer ik dan wel moet zijn om tussendoor nog te kunnen (hard)lopen ook. Dat lukt dan ook in de vakantieperiode niet.

Hoe kwam ik bij THOF terecht?

Om een beetje overgewicht kwijt te raken ben ik een jaar of 8 geleden begonnen met het bezoeken van een sportschool. Daar raakte ik een beetje in de ban van de loopband die daar stond en toen ik dat aan m’n buurmeisje, Jacqueline Nell, vertelde adviseerde zij me om eens een keer met de startersgroep o.l.v. ons aller Bertus mee te gaan doen. Zo gezegd, zo gedaan en na een paar keer

( Dit was voordat ik officieel lid van Thoff was )stelde ik me als doel om op 30 april de 6 km van de Oaseloop uit te lopen. Nadat dit lukte wilde ik alleen nog maar meer en meer.

Ik een vakantie ontmoette ik een rare maassluizer, waarvan ik wist, dat ie ook liep en zo ontstond de gewoonte om zondagsavond samen een rondje te gaan lopen. Hij paste zich aan mij aan (zei ie), maar na een paar zondagavonden bekende ik maar, dat ik steeds in het rood liep en de goedzak paste zich weer aan.

Als haas liep hij me bij een 10 km bij AVW aan een tijd van 52 minuten, die ik daarna nooit meer heb kunnen halen.

En dus begon de gedachte aan een halve marathon, de eerste liep ik in 2.17, maar de tweede, de Biesheuvelloop ging al aanmerkelijk beter. Die rare Maassluizer stond me bij 15 km op te wachten en liep me naar 2.06. ‘K heb er daarna nog vier gelopen, maar die tijd nooit meer kunnen bereiken.

En dan begint de droom van iedere hardlopen op te spelen; de marathon! Daarvoor hoefde ik geen hulp te verwachten uit Maassluis, want tegen de tijd, dat ik 25 kilometer afgelegd zou hebben, zat hij al aan het bier, zo hadden we berekend. Ook was de limiet van 5 uur eigenlijk te veel gevraagd en dus was ik hartstikke blij met de jubileumeditie van de Rotterdam marathon, 5.30 uur!

Dat moest te doen zijn! Rekenen, rekenen, rekenen en ….inschrijven.

Geweldige ervaring geweest! De mensen langs het parcours, het kapot gaan en weer opkrabbelen, het denken het nooit te kunnen halen, Michel de Maat, die met een bord achter me aan liep 3 kilometer lang, geweldig!

En dan de finish, binnen de limiet en dus die medaille!

Daarna een beetje gekwakkel met m’n knie waardoor jullie me niet zo vaak gezien hebben de laatste tijd. Dan gaat allemaal weer helemaal goed komen, want het kriebelt wel als ik anderen zie hardlopen.

Ik ga er weer voor!

De volgenden die mogen proberen iets op papier te krijgen zijn Marien en Elly van Eijmeren.

Martin Köhler.