Mijn zwemonderdeel bij de Thof triatlon hield niet over. Doordat ik de boei had gemist, en volgens de scheidsrechter in de boot zo’n 50 meter te veel had gezwommen, kwam ik slechts als tweede uit het water. Revanche was noodzakelijk. Daarom had ik me ingeschreven voor de 2 kilometer zwemwedstrijd over de Lek, de Lektocht in Culemborg. Ik had net mijn inschrijfformulier via de electronische snelweg ingezonden en nog geen uur later werd ik gebeld door de organisatie dat ik niet mee mocht doen met de wedstrijd. Ik was geen lid van de KNZB! Als alternatief werd de prestatietocht van harte aanbevolen. Doen dan maar.
Op zondag 10 juli om 3 uur moest ik me melden bij een zandafgraving naast de Lek. Dat was al een hele tour om dat te bereiken omdat geheel Culemborg e.o. was afgesloten voor een locaal festijn, een slechte kopie van de Furiade. Mijn Tomtom draaide dol om een goede route te vinden. Om 1436 uur melde ik me pas, eigenlijk te laat voor de inschrijving. Maar omdat ik van ‘ver’ kwam mocht ik toch nog meedoen. Zwembroek aan, badmuts en brilletje op en het water in. Ik mocht starten in een startveld vol met mensen van allerlei pluimage: oud, jong, man, vrouw, dik, dun, zeer gestroomlijnde wetsuits tot slobberige bikini’s. Leuk om te zien. De organisatie waarschuwde nog voor een stroming en deining tegen. Dat wordt nog wat.
Om iets over drieën knalde het startschot en vergezeld door minimaal 10 reddings-, politie- en roeiboten gingen we. De start was tumultueus. Er waren er bij die werkelijk als een imitatie Peter van den Hoogband wegstormden. Natuurlijk heb je altijd van die mensen die er hun hand niet voor omdraaien om gehuld in dure wetsuits en wedstrijdpakken van minimaal € 300 de Lek in te plonzen om na 150 meter verder gaan in de rustieke kikkerbeenslag of schoolslag. Zulke types noemt men exhibitionisten en als ze zo nu en dan geen gekke dingen zouden doen, zouden hun buren zich zorgen over hen maken. Deze mensen waren nu voor mij wel een mooi ijkpunt én ze hebben wel de 2km (uit)gezwommen.
Zwemmen is eigenlijk een zeer solitaire sport. Je ziet en hoort weinig, je bent in je eigen wereld. Aan het begin, in het ondiepe water van de zandafgraving zag je nog wat visjes en de grond, maar in de Lek zag je werkelijk niets meer. Je bent ‘gevangen’ in je eigen gedachten.
Aan het begin van de tocht voelde ik me uitermate energiek en ik was ervan overtuigd bent dat ik gemakkelijk binnen de 34 minuten kon eindigen. Na een kilometertje verdween dit gevoel van euforie en merkte ik tot afgrijzen dat ik geen goede slag meer kon maken. De stroming en vooral de golfslag waren een verbindende vermoeiende factor. Het uitzwemmen hield me niet langer bezig, het afleggen van de volgende meter werd mijn probleem! Mijn lichaam had het punt bereikt waarop het geen signalen meer aanneemt vanuit de hersenen, en in plaats van op een gestage glijslag voort te bewegen, zwalkte ik in mijn gevoel in het rond als een breakdansende pudding! Ik trapte ook weer in mijn oude navigatiefout en ging veel te veel de rivier op. Een boot van de politie kwam langszij en moest weer naar de kant zwemmen. Weer extra meters!
Eindelijk kwam de haven in zicht. In 40 minuten en een beetje tikje ik het bord aan. Jammer van de tijd, ik had een betere tijd gehoopt, gerekend, geëist.
Ik kwam het water uit en toen stonden mijn ‘meiden’ daar. Ze waren apentrots en dan denk je niet meer aan die (slechte) tijd. En kort daarna: papa je stinkt.…..! Leuk hé die kids
Het was weer eens wat anders dan hardlopen!