In oktober ontstond er vanuit de zondagochtend groep (Vroege Loopvogels) het idee om te gaan trainen voor een halve marathon. Dat leek mij ook een leuke nieuwe uitdaging. Vanaf half november is er een flinke groep lopers aan de voorbereidingen begonnen. Een deel daarvan wilde de halve marathon in Schoorl gaan lopen en een ander deel de Midden Delflandloop lekker dicht bij huis. Zelf koos ik voor het laatste, zo’n eerste halve marathon in een vertrouwde omgeving voelt net wat prettiger. Theo van Vliet had een leuk schema in elkaar gezet voor ons met gevarieerde trainingen. Eind december was er de eerste test hoe het lopen vordert, met een klein groepje zijn we naar Schoonhoven gegaan voor de oliebollenloop. Er stond veel wind en het regende die dag bijna de hele tijd, maar precies op het moment dat wij gingen lopen, was het droog. Ondanks de wind wel een PR gelopen op de 10 KM, dus de trainingen laten een positief effect zien.
Half januari stond de langste afstand van het schema gepland, 18 KM, en weer was er veel wind op die dag. Maar het ging zo lekker, dus dat gaf veel vertrouwen voor de halve marathon zelf. Een week later een nieuwe testloop bij de Ruitenburg in Maassluis. Weer 10 KM gelopen en in heerlijke zonnige omstandigheden en weinig wind mij PR met 2 minuten verbeterd.
En dan is het eindelijk 12 februari, de dag waar je zo lang naartoe getraind hebt. Enorm gespannen, maar ook met heel veel zin aan de dag begonnen. Ik ben mijn startnummer vroeg op gaan halen en daarna nog even lekker thuis gewacht tot de start. Het inlopen/opwarmen heb ik voornamelijk vanaf huis gedaan richting de start. Daar aangekomen zie ik al snel mijn loopmaatjes en praten en lopen we gezellig wat om voor te bereiden. Na de start maken we eerst een lusje door het centrum en hoe leuk is het dat je dan veel mensen ziet die je kent. Met een grote glimlach beleef ik de eerste kilometers. Ik zie al snel dat ik veel sneller gestart ben dan eigenlijk de bedoeling was, maar ach, het voelt goed, dus lekker blijven lopen. Onderweg staan mijn ouders, schoonouders en schoonzus aan te moedigen. Wat ben ik aan het genieten. Ook mijn man (Marco van den Beukel) kom ik een paar keer tegen waar hij het verkeer voor mij (en de andere lopers) staat te regelen. Na 10 kilometer begint mijn tempo wat te zakken, het lukt niet meer om dit vol te houden, maar ach, ik loop nog steeds ruim voor op het schema om binnen de 2 uur te finishen. Na 14 kilometer, als we de waterpost richting de Duifpolder gehad hebben, wordt het alsmaar moeilijker om het tempo vast te houden en vanaf ongeveer 17 kilometer begint het echt zwaar te worden. Ik heb mezelf echter voorgenomen om niet te gaan wandelen, dus ik ga door. Het tempo zakt steeds verder, maar voor mijn gevoel moet de streeftijd nog te halen zijn. In de laatste paar kilometer ga ik in mijn hoofd liedjes zingen ter afleiding. En dan het laatste stukje op de kluiskade, ik ben dan toch echt bijna klaar. Steeds meer zie ik weer bekenden langs de route, heel leuk, maar het genieten lukt nu toch echt niet meer. De laatste meters en ik zie de klok. Helaas, het is niet binnen de 2 uur, maar wat ben ik blij dat ik kan stoppen. Ik ben helemaal leeg en heb even wat ondersteuning nodig, maar gelukkig is mijn lieve man er direct voor mij. Het heeft even wat tijd nodig gehad om de ergste vermoeidheid kwijt te raken, maar dan kan ik ook echt weer genieten. Heel trots dat ik mijn eerste halve marathon volbracht heb. En ontzettend tevreden met de tijd van 2.00.13. De volgende keer toch iets rustiger starten.
Bedankt Theo voor het prettige schema. En bedankt aan alle loopmaatjes waarmee ik de voorbereiding gedaan heb en die het vertrouwen in mij uitgesproken hebben. Het was heel gezellig om dit samen te doen!