Woensdag 28 september gingen José, Angeli, Yvonne en Ron(onze chauffeur) met de boot van IJmuiden naar New Castle. De één keek naar deze reis uit en de ander wenste dat de bootreis zo snel mogelijk voorbij was, omdat ze het gewoon niet zo op boten heeft. Gelukkig viel het weer (wind) heel erg mee dus gelukkig geen zeeziekte gevallen.
Van New Castle zijn we via een mooie route langs de kust naar Edinburgh gereden voor een overnachting. Vrijdag ging de reis verder naar Inverness. Het was een dag met veel regen zoals wel vaker in Schotland. We hadden een mooie route uitgekozen maar vanwege de vele regen was er niet veel van de omgeving te zien. Het laatste stuk werden we omgeleid wegens een gesloten weg en dus kwamen er nog zo'n 100 extra kilometers bij. Kortom, lange dag in de auto.
In Inverness hadden we voor 3 nachten een hele leuke B&B. We werden door onze gastheer heel enthousiast ontvangen en er werd ons bijna direct aangeraden om voor het avondeten zo snel mogelijk proberen iets te bespreken, want het was dit weekend heel druk: het was nl. marathonweekend! Wij moesten wel lachen en vroegen waarom hij dacht dat wij hier waren. Juist, de marathon. Heel beleefd sprak hij zijn verbazing uit. Ja, deze 3 oma's gaan ervoor!
Inmiddels was de lucht weer blauw en gingen we de stad in op zoek naar restaurants voor de komende 3 avonden. En dat viel inderdaad niet mee. Uiteindelijk toch iets gevonden, dus we hoefden niet met een lege maag naar bed. Zaterdag hebben we ons startbewijs opgehaald en een rondje door een park in Inverness gelopen. 's Middags nog wat winkeltjes aangedaan en 's avonds op tijd naar bed want zondag zou om 6 uur de wekker gaan. En zo geschiedde. Na weer een heerlijk uitgebreid ontbijt heeft Ron ons naar de finish-locatie gebracht. Daarvandaan zouden om half acht de bussen vertrekken naar het startpunt van de marathon van Loch Ness. Die was aan de westkant van het meer een paar kilometer boven de onderkant.
We werden na een rit van ruim 5 kwartier bovenop een heuvel gedropt, midden in de open vlakte. Prachtige natuur maar een beetje koud. We waren heel blij dat het droog was maar de wind was toch behoorlijk en dat maakte het toch heel koud. Zeker na 5 kwartier wachten. Na nog een beetje wikken en wegen of we toch nog een hemd aan zouden doen of niet, was daar na een uur het doedelzakkenkorps. En onder deze klanken klonk om 10 uur het startschot. Onze marathon was begonnen.
De eerste 1,5 km ging behoorlijk naar beneden. Nu zou je denken dat dat lekker is maar dat was het dus niet. Met die koude spieren zo dalen was echt niet fijn. Ikzelf voelde na 3 km al een klein pijntje in mijn rechter bovenbeen. Na 5 km was daar het eerste klimmetje, een gemene. Daarna weer naar beneden en na 8 km was daar weer een flinke klim en zo ging het maar door. Steeds kleine klimmetjes en dan weer een stuk naar beneden. Ik moet zeggen dat ik me na een kleine 10 km al net zo voelde als na 30 km in Rotterdam. En we moesten nog een stukje. Gelukkig was het weer ons verder goed gezind, het bleef droog en de wind hadden we in de rug. Dat merkten we echt goed toen we na een kilometer of 12 echt langs het meer van Loch Ness gingen lopen. We hebben nog goed opgelet maar het beroemde monster is door ons niet gespot. Het gedeelte langs het meer was redelijk vlak maar na zo'n 28 km, toen we de oevers van het meer verlieten, kregen we een stuk van 2 km stijgend. En alles wat je klimt, moet je ook weer dalen. Onze bovenbenen hadden het behoorlijk te verduren.
Vanaf die 28 km werd het parcours er eerlijk gezegd niet spannender op. Bijna 10 km rechte weg, met aan weerszijden bomen, die je golvend voor je uit zag liggen. Angeli heeft het hele parcours natuurlijk hardlopend afgelegd, maar zij is dan ook de jongste oma dus we hadden ook niet anders verwacht. Maar José en ik hebben echt af en toe een heuvel wandelend bedwongen. De laatste 2 km gingen door Inverness, de bewoonde wereld, en dat betekende dat er zowaar wat publiek langs de kant stond. Ook stond Ron hier om wat foto’s te nemen. De eersten waren van Angeli, daarna moest hij snel de rivier oversteken via een brug en daar klaar staan bij de finish. Angeli finishte in de mooie tijd van 3.21.23 en behaalde daarmee de 2e plaats in haar leeftijdscatagorie. Na een dik uur was ik in het zicht van de finish. Nog 1 km langs de rivier, de brug over en parallel aan de rivier naar de finish. Tijd 4.24.51. Ron stond er voor een foto en aan de overkant stond Angeli te roepen. Huilend vielen we elkaar in de armen. Pfffff, wat was het zwaar maar wat waren we blij en trots.
Medaille ophalen en naar de tent om om te kleden. Toen even zitten en na een half uur weer naar de finish-locatie want rond de 5 uur verwachtten we José maar dat duurde maar en duurde maar. Logisch, want deze oma was al binnen!! In haar 11e marathon op 68 jarige leeftijd liep deze kanjer gewoon een PR en dat op dit parcours met al die heuvels. 4.55.58!!!
Het was even zoeken maar toen we elkaar gevonden hadden vloeiden ook nu de tranen weer even. Wat waren we trots op elkaar. Eenmaal weer terug in de B&B bleek Angeli gebeld te zijn door een vreemd nummer. Het was de organisatie. Ze een prijs had gewonnen en ze kon die tot half 7 ophalen. Kijk, dat is het voordeel als je niet zo snel bent, dan hoef je niet terug om een prijs op te halen? Ron ging met haar mee en na 3 kwartier waren ze weer terug met een cadeaubon en een mooi gegraveerd Balmoral-glas. Na nog een klein uurtje op bed gelegen te hebben en met het thuisfront te hebben gebeld, gingen we naar het restaurant voor bier, wijn en eten. Eindelijk weer bier en wijn! Het werd een gezellige avond.
De volgende ochtend moesten de koffers weer gepakt worden en begonnen we langzamerhand weer aan onze terugreis. Die zouden we in etappes doen en elke dag nog ergens een wandeling maken. Maandag reden we naar Grantown on Spey en toen we uit de auto kwamen, bleek bij ons alle 3 de spierpijn inmiddels enorm te zijn toegeslagen. De mooie wandeling die we daar gemaakt hebben, zag er dan ook (vooral bij mij) niet al te soepel uit. En toen bleek ook mijn hotelkamer nog eens op de 2e etage te zijn en er was geen lift. Nou, ik vond die trappen echt niet leuk!!
Dinsdag zijn we via de Snow Roads door het Cairngorms National Park naar Blairgowrie gereden. Een prachtige route door Schotland. In Blairgowrie zijn we eerst naar een theehuis gegaan en hebben ons tegoed gedaan aan een lekker taartje en een kop koffie/thee (heel zwart). Daarna hebben we langs de rivier Ericht een mooie, beetje lange wandeling gemaakt. De volgende dag was het een klein stukje naar Edinburgh. De stad waar we onze laatste nacht in Schotland zouden doorbrengen. Deze stad wilden we toch wel graag bekijken, dus gingen we na het inchecken in het hotel direct de stad in. We vonden het net een museum, veel mooie oude gebouwen met als hoogtepunt het bezoek aan het Castle. Erg leuk om hier even rond te kijken en niet te vergeten, we hebben de “crown” gezien met scepter en zwaard.
Donderdag was onze laatste dag en dus gingen we weer terug naar New Castle waar de boot om kwart voor 5 koers zette naar IJmuiden. Aan boord hadden we nog een overheerlijk buffet en ’s morgens een zeer uitgebreid ontbijt. En toen was ons Schotland-avontuur toch echt voorbij. Het was een erg leuke reis door een prachtig land waar we mooie herinneringen hebben gemaakt. Op naar het volgende avontuur!
Yvonne Bek