Na de Jungfrau en de marathon van Eindhoven in 2019 gelopen te hebben, had ik de smaak te pakken en heb ik me weer ingeschreven voor "de mooiste". In januari 2020 begon ik weer met wat extra trainingen, maar ik merkte dat ik helemaal niet zo gemotiveerd was. Begin maart gingen we nog lekker skiën dus weer een week niet trainen. En toen kwam corona met alle gevolgen van dien. Alles balen, maar toen ik hoorde dat Rotterdam niet door ging, vond ik dat voor mezelf heel fijn (zacht uitgedrukt). Ik heb nl. een woordenboek waarin ‘opgeven’ niet voorkomt, maar ik had natuurlijk wel zoiets van 'wat ga ik daar straks doen'. Op een gegeven moment ging die hele periode van geen loopjes behoorlijk vervelen en zag ik toch wel in dat een doel voor ogen motiverender werkt. En dus ging ik uitkijken naar het moment dat er groen licht werd gegeven voor de marathon van Rotterdam.

Van de zomer werd het toch wel steeds waarschijnlijker dat het 24 oktober zou gaan gebeuren en dus begon ik met wat langere loopjes. Veel mensen weten wel dat ik niet van de 25 en 30 km loopjes ben, maar een paar trails van 16, 21 en 24 km en mijn favoriete intervaltrainingen gaven mij genoeg vertrouwen om aan de start te verschijnen. Nu weet ik niet hoe het met anderen is, maar ik krijg zo'n 2 weken voor de marathon altijd overal pijntjes. Zo ook deze keer, dus toch nog maar even naar de huisarts. Helaas, even bloedprikken en alvast een kuurtje, want er zat duidelijk een ontsteking in mijn voet. Gelukkig sloegen de medicijnen snel aan en was de pijn na een paar dagen weg. Al de overige pijntjes zijn psychisch, en dat weet ik, maar hier thuis worden ze er wel eens moe van en dan wordt er vaak gezegd 'zal blij zijn als het zondagavond is!'.

De week voor Rotterdam belde José mij met de vraag of ik nog ging lopen want zij ging ook. Ik was helemaal blij verrast en vond het super leuk, ook omdat we al meerdere keren samen naar een marathon zijn geweest. En zo dus ook zondag 24 oktober. Na een goede nacht (met een slaappil) en een stevig ontbijt gingen we richting Rotterdam. José heette vandaag Niels en moest starten tussen de snelle mensen in startwave 1. Ik zat in wave 4, dus bij het hek scheidden onze wegen. We wensten elkaar veel succes en vooral veel plezier.

Ik was één van de eerste in het startvak en kon dus helemaal tot aan het touwtje doorlopen. Daar was niemand die op mij lette, dus ik ben sierlijk over dat touwtje gestapt, stukje naar rechts en weer verder naar voren tot ik aan kon sluiten bij de mensenmassa. En toen wachten tot Leen in de hoogwerker zijn ding ging doen. Wat is dat toch fantastisch, “You never walk alone” met zoveel mensen. Natuurlijk kon ik het ook dit jaar weer niet droog houden, maar ik weet inmiddels dat ik nooit de enige ben die staat te janken. En toen was daar het kanonschot..... het is begonnen! Aan een dame naast mij vroeg ik hoe laat deze wave ging starten en ze zei '7 over 10'. Ik bleek dus in wave 2 te staan. Nou ja, prima, hoef ik niet zo lang meer te wachten. En daar gingen we. Allereerst een stampvolle Erasmusbrug over. Dat was het volgende puur-genietmoment van de dag, strak blauwe lucht met een heerlijke zon en alleen maar juichende mensen waar je langs mag lopen. Geweldig! Op de brug zag ik Hans, Werner, Henry en Rob aan de linkerkant lopen. Leuk die 4 Thof-shirts zo bij elkaar. Na 4 km was ik lekker warm en heb ik mijn shirt, dat ik nog aan had tegen de kou in het startvak, uitgetrokken en ging ik ook als Thoffer verder met de marathon.

Op zo'n 14 km stond Martine en dat ik die zag vond ik best bijzonder, want wat was het druk op Zuid. Ik hoefde nog niets te eten dus op naar het volgende punt. Op 21 km zagen we elkaar weer. Daar heb ik een paar happen van een krentenbol genomen en weer door. Tot 24 km ging het allemaal heerlijk. Ik genoot van de enorme mensenmassa op Zuid en had al aardig wat bekenden gezien. Ik realiseerde me ook dat ik alleen maar liep te smilen. Maar toen ging ik naar de 25 km en voelde opeens mijn bovenbenen. Ik heb toen geprobeerd de rust in mijn hoofd te bewaren en het iets rustiger aan te doen. En dat ging gelukkig goed. Op de Laan van Zuid zag ik een 'bekend loopje' voor me. Is dat nou Jan Bouke? En inderdaad, even een klein praatje en weer door. Vlak voor het tunneltje stond Martine weer en daar heb ik wat voedsel naar binnen gewerkt. Toen Jan Bouke daar ook was, ben ik samen met hem door de tunnel gegaan, op naar het fantastische Crooswijk. Wat een gekkenhuis was het daar en wat een geweldige sfeer. Eén en al feest. Het bos ging eigenlijk ook best goed, zeker na de aanmoediging en het flesje water dat ik van Philip kreeg. Ik weet nog dat ik in mijn eerste marathon bij 34 km echt moest wandelen, maar toen ik daar deze keer liep was een stukje wandelen nog niet in mijn hoofd opgekomen.

Ik had inmiddels wel echt zere benen, maar al dat publiek motiveerde mij zo dat ik steeds dacht, doorlopen, doorlopen, doorlopen! Op de Kralingse Plaslaan had ik het echt zwaar. Je weet dat je er dan bijna bent, maar bijna kan soms nog zo ver zijn. Maar door de vele aanmoedigingen van mijn kids, Mark, Fred en later Gerben en al die andere enthousiaste mensen was ik opeens bij de laatste 1100 meter. Daar stonden mijn kinders weer en kreeg ik de laatste oppepper. En toen die Coolsingel op, wat was het geweldig. En dan is het opeens, na 4 uur 22 minuten en 2 seconden klaar. Ik kreeg nog een hand van burgemeester Aboutaleb en dan komen bij mij altijd de tranen. Tranen van ontlading, moeheid, blijdschap, trots, dankbaarheid en wat al niet meer. Voor je het weet staat er dan een vrijwilliger bij je die vraagt of het gaat en als ik dan zeg dat ik alleen maar heel, heel, heel blij ben, komt er altijd een lief woordje. En dan naar die mooie medaille, want mooi was hij dit jaar! Ik kijk terug op een dag met alleen maar superlatieven!!

En dan is het maandagochtend en moet je je bed uit. Ik kan zeggen, dat ging niet soepel. De trap op en af was een hel. Ik ben nog nooit met behulp van mijn armen een trap op geklommen, maar maandag moest dat echt, anders kwam ik niet boven. Maar het is het allemaal waard geweest. En het grappige, mijn startnummer voorspelde al een beetje mijn tijd. 4.22.02 - F2022

En dan nu maar gaan denken wat de volgende marathon gaat worden, want deze smaakte echt naar meer!

Yvonne