Wat is ware liefde? Haha, ik hoor jullie al denken. “Huh, liefde? Wat heeft dat nou met hardlopen te maken? Waar gaat dit verslag over?” Liefde voor het hardlopen? Ja, ook, maar ik doel in dit geval op de genegenheid voor een ander, let maar op.

Als liefhebber voor het off-road hardlopen (ofwel trailen) en zin in een uitdaging kwam Nens al speurend op internet terecht op de site van de La Chouffe Trail te Houffalize in de Belgische Ardennen. “Ja joh, hartstikke leuk, moet je zeker doen!” was mijn eerste reactie toen ze met dit voorstel kwam. Echter zo dachten er meer mensen over toen ze het voorstel bij andere trailrunners van Thof neergelegd had. Wellicht had de afstand daar een beetje invloed op. 47 kilometer stond er op het affiche. Jolanda Ammerlaan was wel direct enthousiast en daarmee kreeg het plan meer vorm. Ze zochten nu alleen nog een chauffeur. Dus dan raad je het al…

Nee hoor, gekheid! Door het enthousiasme van Nens (die bijna dagelijks met nieuwe info en promotiefilmpjes op YouTube aan kwam zetten) kreeg ik steeds meer interesse. Ik zag fragmenten langs komen van lopers die dwars door een rivier gingen, slingerend om boomstammen en andere technische hoogstandjes om over het parcours te komen. Dat zag er gaaf uit! Dat wil ik ook! Wat ben ik toch gezegend met een vrouw die je op goede, nieuwe ideeën brengt. (Ik zou het toch over liefde hebben?) Zo geschiedde dat we afgelopen vrijdagavond met zijn drieën richting Houffalize gingen om, na een overnachting naast de start, zaterdagochtend om 08:00 uur bij de start te staan.

De niet ideale voorbereiding van ons drieën (door wisselende oorzaken zoals blessures en privéomstandigheden) daargelaten gingen we vol goede moed van start. Trouwens, wat kan je oefenen in een vlak polderlandschap als je weet dat er 1.800 hoogtemeters te overwinnen zijn? Daar zullen de Junkfrau-lopers over mee kunnen praten. Afijn, na inschrijving bleek het geen 47 maar 48 kilometer te zijn volgens de route, om bij de finish te constateren dat het 49 kilometer was. Hoera voor de nauwkeurige Belgen!

Oh, nou heb ik al verklapt dat ik de finish gehaald heb! Maar, jullie weten nog niet hoe lang dit avontuur voor mij mocht duren. Niet dat dit van belang is, want een trail loop je voor de ervaring. De organisatie had verzorgingsposten op 16, 25 en 36 kilometer gezet wat betekent dat je in feite zelfvoorzienend moest zijn. Daarbij was de 2e drankpost onbemand en daar gold op = op. Liep je achterin het deelnemersveld dan had je op zijn zachtst gezegd, pech. Dus met een goed gevulde rugzak op weg was wel aan te raden.

Het lopen ging goed. Waar mogelijk een lekker duurtempo en als ze een “achterlijk” steile klim van een kilometer omhoog op de route gegooid hadden dan was het stevig doorstappen. Hardlopen was soms echt geen optie. En juist dat maakte het dat je die hele afstand heel anders verwerkt dan tijdens een marathon. Pas tijdens de laatste drie kilometers ging mijn lichaam signalen afgeven in de trant van “Ik weet niet wat jij van plan bent, maar dit hebben we nooit eerder gedaan hè!” of “Hallo, wat dacht je er van? Normaal gesproken zijn we niet langer dan vier uur bezig hoor.”

Oké, het duurde dus langer dan vier uur. Maar hoe lang nou precies? Nou, het was lang genoeg. In een schitterende omgeving, heel afwisselend met diverse bosgebieden, bijna ongerepte natuur langs de Ourthe en stukjes door pittoreske gehuchten kwam ik na 6 uur en 20 minuten voldaan over de finish.

Enige tijd later kwamen ook Jolanda en Nens met een grote glimlach over de finish. Ook zij hebben het naar hun zin gehad. Vraag ze maar eens naar hun avonturen. Wij hebben na afloop met een heerlijke Chouffe-bier geproost op deze prachtige ervaring. Op naar een nieuwe uitdaging, want voor een Chouffe loop ik een volgende keer wel naar de koelkast in plaats van 49 kilometer.