Ergens begin februari vroeg Ron(mijn man) of ik dit voorjaar nog een marathon wilde lopen. Eigenlijk wilde ik dat wel, maar Rotterdam kwam dit jaar niet goed uit, omdat we de week ervoor nog gingen skiën. Ik zei toen dat ik wel naar Düsseldorf wilde. Een paar jaar geleden had ik die route op de beurs in Rotterdam zien liggen en deze marathon leek mij wel leuk. Hij is behoorlijk compact waardoor de kijkers op veel plaatsen konden kijken zonder "enorme" afstanden af te leggen. "Nou, dan moest ik mij maar inschrijven." Dat was niet tegen dovemansoren gezegd! Ik ben direct achter de computer gedoken, en heb mij ingeschreven en een hotel geboekt.

Ik had nog bijna 3 maanden de tijd om serieus te trainen. Nu ben ik absoluut niet van de lange afstand trainingen en in het sportrusten (4x in de week volgens een eigen programma) had ik ook niet zo'n zin, omdat je dan ook heel veel alleen moet lopen. Dus ik heb gewoon lekker een beetje zelf aangemodderd met 2x in de week gezellig naar Thof, en op zondag en soms op maandag een iets langer duurloopje, maar niet langer dan 17 km. En dan wordt het eind april en ga je een beetje kijken naar de weersvoorspelling voor het marathonweekend. Toen zag ik dat er een graad of 8 werd voorspeld met 90% kans op regen, terwijl het buiten bijna 25 graden was, dacht ik wel even "nee toch". Temperatuur oké, maar die regen. Maar goed, ik zeg altijd maar zo "je krijgt het maar".

Zaterdagochtend reden we hier om 9 uur weg en hoe dichter we bij de Duitse grens kwamen hoe donkerder het werd tot het op een gegeven moment natuurlijk ging regenen. En niet zo zachtjes. Bij het hotel in Düsseldorf aangekomen hebben we eerst nog zeker een kwartier in de auto gezeten, omdat het met bakken naar beneden kwam. Toen het weer het enigszins toeliet, hebben we de spullen gepakt en gingen het hotel in waar we heel vriendelijk werden ontvangen. Toen ik vertelde dat ik voor de marathon kwam, was de meneer vol bewondering, maar vertelde er ook direct bij dat ze dit weer ook voor morgen voorspellen, inclusief meer wind en lagere temperaturen. Nou, dat klonk lekker positief. Toen het een beetje droog werd, zijn we richting de Altstadt gegaan om mijn startnummer op te halen. Na even vragen hadden we het snel gevonden. Het was een heel klein "beursje" en totaal niet druk dus we waren er snel klaar. Gelukkig sprak ik daar een Piet Paulusma die vertelde dat het tot de start zou regenen en daarna droog maar wel koud zou zijn. Dat gaf weer een beetje moed.

Tussen de buien door hebben we 's middags nog een beetje door de stad geslenterd en wat gedronken. De pauzes tussen de buien door werden steeds langer en aan het eind van de middag scheen gewoon de zon. Na een heerlijke avondmaaltijd in het gezellige centrum van Düsseldorf, waar het enorm druk was met voetbalmannen die op de terrassen van een biertje genoten, gingen we naar het hotel. Daar van alles klaar gelegd voor de volgende dag, een slaappil ingenomen en lekker op bed gaan liggen. Die pil deed goed zijn werk want na 2,5 uur sliep ik toch echt wel om vervolgens de volgende ochtend van de vogeltjes wakker te worden. Ik dacht "ik hoor vogels en geen regen", dus ik trok hoopvol het gordijn open en wat denk je? Gewoon droog en een beetje zon! Hier werd ik natuurlijk enorm blij van. Ik heb lekker een driekwart broek en een shirt met lange mouwen aangedaan, en voor de zekerheid droge schoenen en kleding bij Ron in zijn rugzak gestopt, een goed ontbijt genuttigd en toen op weg naar de start.

Omdat ik gratis met de metro mocht, heb ik dat dan ook maar gedaan, ik moest uiteindelijk nog ver genoeg lopen. 2 Haltes en toen was ik er al, tas ingeleverd en naar de start gegaan aan de Rijnoever. Ik was natuurlijk ingedeeld in het laatste startvak, alleen kon ik geen laatste startvak ontdekken. Er was één groot vak met aan de zijkant wat gekleurde vlaggen zonder afscheidingen ertussen, dus ben ik niet helemaal vooraan gaan staan maar toch wel een beetje. De start zou om half 10 zijn maar werd een kwartier uitgesteld, omdat er iets was met de tijdregistratie en de halve marathon die ook gelijktijdig gelopen werd. Het precieze weet ik er niet van, het kwam er op neer dat om kwart voor 10 het startschot klonk. Niks geen gezang van één of andere zanger, niks geen Haka-geklap zoals in Berlijn, nee, gewoon pang en weg. Het was allemaal heel relaxed en gemoedelijk, en dat zou het de hele marathon blijven. Ik hoopte een voor mijn doen leuke tijd neer te zetten en een leuke tijd is voor mij onder de 4:30 uur. Maar bovenal moest ik het wel leuk blijven vinden, want dat vind ik toch gewoon het belangrijkst. Ik had me één ding voorgenomen en dat was vooral niet te snel te beginnen. En ik moet zeggen dat mij dat aardig lukte. Na 4 km liepen we langs een park en daar doken verscheidene mannen de bosjes in voor een plasje en eigenlijk moest ik ook, dus ben ik ook nog maar even gegaan voor een plasje dat toch echt meer tussen m'n oren zat. Maar goed, ik was het kwijt en dat gaf rust in m'n hoofd.

Er stond best wat publiek langs de kant en regelmatig was er muziek, al kon dat natuurlijk niet tippen aan Rotterdam of Berlijn, maar het was wel heel gezellig. Na ongeveer 10 km kwam er een dame naast me lopen die eigenlijk met me mee wilde lopen omdat ik zo'n mooi tempo had. Oké, bedankt voor het compliment. Ze begon hele verhalen, maar toen het op een gegeven moment over haar schaafwond op haar scheenbeen ging en zij steeds langzamer ging lopen, dacht ik, hier moet ik vanaf, dus een beetje gas op de plank en weg was ze. Doordat het parcours een soort van klaverblad is, kon Ron op veel plaatsen staan om aan te moedigen zonder hele afstanden te moeten overbruggen. Verder weet ik over de hele marathon niet zoveel meer dan dat ik 39 km met een big smile heb gelopen. Het was prachtig weer, het was gezellig, onwijs goede verzorging onderweg en ik liep heerlijk. Bij ongeveer het 30 km punt liep ik al een tijdje naast een dame die hetzelfde tempo had. Af en toe zeiden we wat tegen elkaar en zo liepen we lekker samen op totdat we eigenlijk een beetje echt aan de praat raakten. Dit ging natuurlijk in het Duits, want we waren uiteindelijk in Duitsland, totdat zij op een gegeven moment zei dat dat bij haar in Holland wel anders was. Toen maar voorgesteld om in het Nederlands verder te gaan. Vonden we samen heel grappig.

Zoals gezegd heb ik 39 km met een smile gelopen maar daarna veranderde de smile in een glimlach. Mijn bovenbenen gingen toen toch echt wel pijn doen, maar de gedachte dat ik nu alleen nog maar van mijn huis naar de sporthal hoefde, hield de moed erin. Zodoende waren deze laatste 3 km eigenlijk net zo snel voorbij als de hele marathon. Toen nog die laatste paar meters. We waren inmiddels de Rijnboulevard op gedraaid en het finishdoek was in zicht. Nog even een laatste versnellinkje en klaar was het. Ik keek op mijn horloge en kon het bijna niet geloven, 4.19.29! Ik was zo blij, allereerst met m'n tijd zo dik onder de gewilde 4.30 uur, maar ook omdat het zo leuk was. Eenmaal over de finish moet ik altijd even een beetje hyperventileren en huilen, en nu dus ook weer. Helemaal toen ik die enorme medaille omgehangen kreeg. Wat was ik trots op mijzelf. Toen snel Ron opgezocht én een plekje in de zon op een terras om te gaan genieten van een heerlijk wijntje. Groot was de hilariteit toen we daar een uurtje zaten en mijn horloge mij zei dat het tijd was dat ik weer ging bewegen! Nou, dat dacht ik niet, doe mij nog maar een wijn!! En dan nu op naar de Jungfrau, ik heb er nu al zin in.

Groetjes,

Yvon