Samen met nog 6 andere Thoffers vertrokken we zaterdag 28 mei vanaf de sporthal richting Oosterbeek in de buurt van Arnhem. We konden de auto vlak bij de start kwijt en zo kwamen we na honderd meter lopen op een mooi groot grasveld, waar allerlei marktkramen waren neergezet in een hele grote kring met niet alleen inschrijftafels, maar ook muziek, pannenkoeken en pastakramen en ook de biertap ontbrak niet. Het was stralend weer, dus gelijk maar onze hardloopbroeken en uiteraard de Thofhemdjes aangetrokken en de startnummers opgehaald, waar gevraagd werd waarom we van zover kwamen. "Nou bij ons is alles vlak in de polder." Gniffelend,antwoordde de man: "Nou hier niet hoor! Niets is vlak."

Rene , Theo en Hans, zouden als eerste weggaan in de snelste groep om 3.45 uur en Nancy en ik 5 minuten later. Ineke en Helma startten om 16.30 uur voor de 10 kilometer. Nancy vroeg aan Rene, of het zwaar was vorig jaar, waarop Rene antwoordde, dat hij hem vorig jaar niet had uitgelopen en dat je maar moest zien om weer bij de start terug te komen. Dat kon nog eens wat worden!! De enige drankpost stond op 13 kilometer, dus we wisten van te voren, dat we zelf water mee moesten nemen. De echte triallopers haalde je er zo uit, want die hadden een waterrugzak, zo ook onze reisleider Rene.

Toen de eerste groep startte, besloten Nancy en ik er ook maar meteen achteraan te rennen. Zo officieel ging het er ook weer niet aan toe. Dat hield voor mij in, dat ik direct in de achterhoede zat met nog een paar dames en we presteerden het om al na een paar kilometer de weg kwijt te zijn en op de terugweg te belanden. Het was even wennen. We liepen voornamelijk door de bossen en de route werd aangegeven met linten aan de takken en bordjes als we links of rechts moesten en we hadden waarschijnlijk zo'n bordje gemist. Een vrijwilliger wist ons weer op het goede spoor te brengen. Toen ik het vertrouwen had, dat ik niet meer zou verdwalen, ging ik wat versnellen en leek het er een tijdje op, dat ik alleen in het bos liep, totdat ik uiteindelijk ingehaald werd door de snellere lopers van de tweede startgroep. Het ging inderdaad alleen maar omhoog en omlaag met trappen, drie keer zo lang dan die in het Staalduinse Bos. Over richeltjes en mountainbikepaden. Over boomstammen heen en onder boomstammen door, maar met schitterende uitzichten op het stuwmeer en dan weer over bermpadjes en langs beekjes. Klauteren omhoog, en dan moest je echt weleens in wandelpas met de handen op de bovenbenen. Dan tegelijk even drinken, want het vocht aanvullen is superbelangrijk: je pleegt toch extra aanslag op je spieren. Ondanks, dat we onder de bomen liepen, was het best wel warm. Bij een bepaald punt zei een man, dat ik op de 9,5 kilometer zat en ik zag op mijn horloge, dat er al meer dan een uur was verstreken. Op naar de drankpost , waar je de waterflesjes weer kon bijvullen . Er was ook allerlei lekkers: nootjes, tucjes, winegums , ontbijtkoek enz. Prima geregeld. Tijd is niet belangrijk, maar vooral genieten van de omgeving. Afdalen gaf je vleugels en daar had je geen Red Bull voor nodig. Onverwachts liep je zelfs dwars door de Paarse Rhododendron struiken of tussen dichtbegroeid struikgewas. De laatste paar kilometers waren minder heftig en na 2.16 uur kwam ik over de eindstreep, waar het vocht weer kon worden aangevuld met water en een alcohol vrij biertje. Jammer voor Nancy, de modderpoelen waren net iets te droog, maar ondanks dat hebben we er allemaal van genoten om off road telopen.

Een pluim voor de organisatie is op zijn plaats en reisleider Rene: Bedankt!