Vies worden? Ik ben er gek op! Altijd al geweest trouwens. Ik was vroeger niet zo'n meisje dat er, lopend achter de poppenwagen, keurig bij liep met schattige jurkjes, lakschoentjes en mijn haar in leuke vlechtjes. Ik was zo'n meisje dat met een spijkerbroek met gaten erin (want tja, meisjes zoals ik houden hun kleding niet heel), afgetrapte gympies, knieën vol met korsten (hier en daar liep ik wel eens wat schade op) en mijn haar in een simpele paardenstaart, ondersteboven in een boom hing. Ik speelde graag met jongens want die hielden, net als ik, van 'avonturen beleven' in de natuur. Dat ik dan iedere keer weer zwart van de bagger thuis kwam, daar keken mijn ouders niet van op.

Mijn liefde voor modder is er nog steeds. Afgelopen najaar ben ik met het "cross-virus" besmet. Voor mij geldt daarbij: 'Hoe slechter het parcours, hoe beter!'

'Trailrun-junkie' René Verkade, stelde een paar weken geleden voor om met een groepje deel te nemen aan de RUNFORESTRUN Trailrun in Appelscha. Ineke, Theo en ik schreven ons hiervoor in en zodoende stapte wij op zaterdagochtend 16 januari (om 7.15 uur!) in de auto richting het HOGE Noorden. De avond ervoor kregen we van de organisatie nog een email waarin we gewaarschuwd werd voor de natte omstandigheden van het parcours: 'Zorg voor handschoenen, een muts, warme kleding en een isolatiedeken. Je voeten zullen nat, en door de lage temperatuur koud worden.'

De start vond plaats in kleine groepjes die 10 minuten na elkaar startten. Zodoende bleef het rustig op het parcours. In het 'startvakje' spraken Theo, René en Ineke af om op het tempo van Ineke mee te lopen. Ik wist nog niet wat ik zou doen. Eenmaal over de startstreep ben ik toch direct mijn eigen tempo gaan lopen. Het parcours liep kronkelend door de dicht begroeide bossen. Hier en daar over boomstammen springen en de plassen proberen te ontwijken. Ik vond het allemaal wel meevallen met de nattigheid.... Hahaha, na ongeveer 4 kilometer dacht ik daar toch wel anders over! Het parcours liep serieus door een meer heen! Het water kwam tot kniehoogte en al rennend probeerde een ieder te voorkomen dat ie languit zou gaan. Het water spatte omhoog en mijn gehele broek was doornat. Geweldig! Helemaal mijn ding. Hard lachend stapte ik na een meter of 100 weer op het 'vasteland'. Met de kou viel het mee. Door de warmte van het rennen bleven mijn benen warm. Het parcours ging verder door de bossen, over de hei, door de weilanden. Het ging inmiddels steeds harder sneeuwen en de wereld veranderde in een sprookje. De plassen en modder heb ik niet meer proberen te ontwijken (daar was trouwens geen beginnen aan) en ging overal dwars doorheen. Onderweg werd mijn liefde voor de viezigheid opgemerkt door een medeloper: 'Ik vind het ook heerlijk, maar jij bent wel een echte fan he?!

Op een stuk parcours (dat bijna een halve kilometer lang was) waren de omstandigheden zelfs voor mij iets te gortig. Van hardlopen was geen sprake meer: het kwam regelmatig voor dat ik tot onder mijn knieën wegzakte in de blubber en ik met twee handen mijn been moest lostrekken waarbij het de kunst was dat mijn schoen om mijn voet bleef zitten. Gauw losrukken en weer zo snel mogelijk door! De bergen met blubber wisselden af met plassen waarvan het de vraag was hoe diep ze waren. Een man die voor mij liep stapte in een te diepe plas en viel languit. Alleen zijn hoofd stak boven het blubberbad uit. Ik dacht slim te zijn door direct naar links te springen de 'bush' in. Een erg intelligente actie was dat niet, want ook daar zakte ik diep weg in de blubber en hadden de doornstruiken zich in mijn benen en armen vastgebeten. Wat een pret 

Eenmaal schatte ik de diepte van het water ook verkeerd in: door de enorme regenval, stroomde over het pad een 'rivier' van een meter of 10 breed. In volle vaart rende ik op de rivier af en landde in een kuil. Het water kwam tot aan mijn liezen! Direct daarna (op ongeveer 18 kilometer) vervolgde het parcours zich over duinen met rul zand. Wat een hoop verschillende landschappen tijdens deze trail. Prachtig!

Na nog wat kort werk in de bossen: heuvels op en af, scherpe bochten en mensen inhalend was daar na bijna 23 kilometer ineens de finish! Met een gelukzalig gevoel rende ik de finish over. Dit was 'bij far' de leukste, mooiste, uitdagendste en vieste wedstrijd ooit! Ik heb genoten van iedere stap.

Wat een uitvinding zijn die trailwedstrijden. Het is eigenlijk 'buitenspelen-voor-grote-mensen' en niemand kijkt raar op als je dan nog als 34-jarige vrouw zwart van de bagger thuiskomt.

I love trailrunnen!
Nancy de Kok

Finishtijd:

Nancy 2:10:17
René 2:37:15
Theo 2:37:15
Ineke 2:37:16