Anderhalf jaar geleden hadden we het wijze besluit genomen om mee te gaan doen aan de New York City Marathon en op dat moment leek het heel ver weg, maar opeens is het dan zo ver. De dagen voor de marathon in NYC hadden we beleefd als een vakantie en je leeft dan toch wel op een heel andere manier naar een marathon toe. Ik kon mezelf ook niet echt betrappen op de bekende gezonde zenuwen vlak voor een marathon. Op de zaterdagochtend hadden we het laatste stukje parcours naar de finish in Central Park verkend en na een bezoek aan de Apple Store op de hoek van Central Park waren we op tijd terug om de hardloop spulletjes klaar te leggen en aan te sluiten bij de pasta party. Nu gaat het toch echt gebeuren!

Zondagochtend om 5 uur op en ontbijten en even buiten kijken wat het weer ging doen. Nu was het de dagen voor de marathon perfect sight-seeing weer met veel zon, nu werd het zowaar perfect hardloop weer. Het was bewolkt, weinig wind vanuit het zuidwesten, dus voornamelijk in de rug, en een temperatuur van zo’n 15 graden. Eigenlijk perfect dus. Korte broek en shirtje en toch maar het hempie van Rijnmond er over heen zodat je herkend werd door hen en er foto’s van je gemaakt konden worden. We hadden begrepen dat het leuk was om je naam op je shirt/hempie te schrijven zodat het publiek je met naam kon aanmoedigen, dus dat had ik ook maar gedaan de dag ervoor.

Iets voor 7 uur gingen we met een aantal bussen richting het startpunt onderaan de Verrazano Narrows Bridge op Staten Island. Het laatste stuk moesten we lopend afleggen. Alles is groot in de USA, dus ook het afwachtingsgebied waar iedereen zich verzamelde voordat je naar de startvakken kon gaan. Na de security check liepen we het start village in. Het was echt een sortement van dorp. Nog nooit zoveel dixi’s bij elkaar gezien! Een aantal van ons startte in wave 2 en ik zat met René, Hans & Helma in de derde wave. Nog even de tas met wat droge kleren ingeleverd bij de juiste UPS-bus en nog maar even relaxen voordat we rond 10 uur naar ons corral (startvak) moesten gaan. Het was een heel gemoedelijke sfeer en erg leuk om al die verschillende atleten bij elkaar te zien. Het viel op dat er niet veel marathonners in gekke kleren klaar stonden, blijkbaar was dat geen gebruik hier. Wel heel veel atleten die gingen lopen voor een goed doel wat je zag aan tekst op hun shirtje.

De tijd vloog voorbij en we gingen in de rij staan voor onze corral. In het startvak nog even plassen, een laatste kleine snack, even plassen en de warme kleren uitdoen. Rond 10:40 liepen we allemaal naar de voet van de Verrazano brug en na het kanonschot was het niet Lee, maar Frank Sinatra die door de speakers met New York, New York klonk. We zijn gestart; de race is begonnen!

Samen met Hans ging ik de lange en hoge Verrazano brug over. Het kostte geen moeite, maar toch maar uitkijken om niet te hard van start te gaan. De eerste mijl 70 meter omhoog ging in tempo 6 min/km; prima zo. Na de brug gingen we Brooklyn in en kregen we te maken met de mensenmassa die langs de kant stond. Dat Amerikanen sportgek waren wist ik wel, maar zo gek! Zoals gezegd had ik m’n voornaam op m’n hempie geschreven en dat merkte je meteen. Uit het niets schreeuwen wildvreemden je naam en moedigen je aan. Als je even oogcontact maakte met het publiek gingen mensen je nog harder toeschreeuwen en als je daar nog een knipoog aan toevoegde gingen ze helemaal los; je bent er echt een one-day hero!

Hans was ik in de drukte al snel uit het oog verloren, dus ik ging alleen verder en een tempo zoeken waarbij ik volop kon genieten wat absoluut prio had deze keer, maar waarbij ik toch ook nog een beetje vaart maakte. Dat bleek zo gemiddeld rond de 5:20 min/km te liggen.

Elke mile was er een grote drankpost met Gatorade sportdrank en water. Het was superstrak georganiseerd. Als je wat aanpakte werd je steevast ook nog aangemoedigd; “Phil, keep on running, you’re looking great”.

De mijlen door Brooklyn vlogen voorbij. Het was al verteld dat er heel veel vals plat in het parcours zat, maar zoveel? Eigenlijk was het nergens gewoon vlak. In het begin was dat wat onwennig, want ik ben het niet gewend in die vlakke polders rondom Maasland, maar op een gegeven moment krijg je er wat meer gevoel voor. Ver vooruit kijken om vast te stellen waar het hoogste punt was, wat kleinere pasjes en het tempo wat aanpassen omhoog en naar beneden toe proberen te ontspannen en je niet laten verleiden om te hard te gaan.

 Er was heel veel politie van de NYPD op de been om alles in de gaten te houden. Sommige waren bloedserieus, andere stonden klaar voor een high five. Eenmaal in Queens gingen we richting de Queensboro Bridge op het 25 km punt. Dat was een echte kuitenbijter! Op deze brug kon geen publiek komen. Je liep op de onderste rijstrook in relatief donker met koude wind vanaf het water en het was er doodstil. Alleen maar lopers. Er werd ook veel gewandeld en ook stonden er al veel lopers met kramp in de benen. Op het hoogste punt op de brug hoorde je in de verte in Manhattan de toeschouwers al weer schreeuwen. Naar benden toe kreeg ik wat krampneigingen in m’n linker hamstrings. Shit, dat is wel erg vroeg in de race. Kalm blijven en maar aan andere dingen denken. Dat ging vanzelf toen we Manhattan opdraaiden. Wat een mensenmassa op First Avenue!

Het was eigenlijk op het hele parcours knap druk met lopers. Al snel waren er wandelaars en al is alles groot in de USA, en dus ook de boulevards waarop we liepen, je moest goed uitkijken om niet tegen iemand op te botsen. Kans aanwezig dat ik m’n brilletje dan zou verliezen en m’n tijdelijke heldenstatus abrupt zou eindigen. Onderweg was er van alles te zien langs het parcours. Veel live bands en zelfs gospel singers. Met regelmaat kippenvel als er een favoriet nummertje keihard gespeeld werd!

Op First Avenue ging het ook weer langzaam maar gestaag vals plat omhoog uptown richting The Bronx. Shit, ik heb kramp in een teen van m’n linkervoet. Maar rustig recht en netjes door blijven lopen zodat de kramp ook niet in m’n hamstrings schiet. Gaat goed, na een minuutje was m’n voet weer onder controle. The Bronx was het noordelijkste deel van het parcours. Daarna downtown richting Central Park. Ik krijg voor de tweede keer kramp in dezelfde teen, maar ook deze keer verdwijnt het gelukkig weer snel. De beentjes worden nu wel steeds vermoeider en de pijntjes nemen toe. Vooral onder m’n voeten wat wellicht komt door het vele langzame stijgen en dalen? Maar ik voel me goed en heb nog volop energie. Deze keer geen negatieve vermoeidheid en gedachten waar ik in blijf hangen. De hele setting is zo positief dat je alleen maar aan het genieten bent. De toeschouwers blijven maar naar je schreeuwen en het komt gewoon niet in je op om toe te geven aan de vermoeidheid. Just keep running!

Eenmaal in Central Park kom je in de buurt van de finish. We hadden dit stuk gelukkig op zaterdag al verkend, dus ik wist dat het venijn in de staart zat, omdat het ook daar weer omhoog gaat. De laatste mijlen gingen in. Ik was best moe en looptechnisch gezien was het mooie er al een tijdje af, maar je wilt eigenlijk ook dat het nog lang doorgaat, omdat de sfeer onbeschrijfelijk mooi is. Best wat strijdige gevoelens, maar het genieten won deze keer met gemak van de vermoeidheid!

De laatste mijl ging langzaam. Ik wist dat ik onder de 4 uur zou uitkomen als ik maar bleef hardlopen en wilde toch ook nog zo lang mogelijk dit gekkenhuis meemaken. Nog een paar bochten in Central Park en weer omhoog richting de finish. Ik ben er; I’ve done it! Na de finish kreeg ik snel de mooie en grote medaille en moest je doorwandelen. Je werd door de medics gefeliciteerd, maar ook in de gaten gehouden. Als er een loper dreigde om te vallen werd er meteen een wheel chair opgeroepen. Ook na de finish was de organisatie dus weer prima in orde. Ik durfde me zelf niet te bukken om m’n veters los te maken, want ik was bang dat de kramp in m’n hamstrings zou schieten. Een medic hielp me erbij en ik kon d’r wel zoenen; m’n voetjes hadden even wat meer ruimte nodig. ‘Snel’ naar de UPS-bus met je tas met wat droge kleren, ik kwam er Hans weer tegen die ook helemaal happy was. Even naar Sandra thuis gebeld en het bleek dat de on-map runner tracking app perfect had gewerkt. Het thuisfront kon de Thoffers live volgen middels een stipje dat voortbewoog op google maps. Zo kon je precies zien wie waar was en werd er zelfs een prognose van je eindtijd gegeven die elke 5 km werd bijgesteld. Daar kan Rotterdam nog van leren!

Langzaam ‘lopend’ gingen we naar het afgesproken verzamelpunt van Rijnmond waar een bus klaar stond om ons terug te brengen naar het hotel. Hans en ik kwamen er Tamara in tegen en even later kwam ook Marco binnen. Wat een dag, wat een belevenis!!! Alle Thoffers die meededen, hartstikke bedankt voor de superweek; deze week en deze marathon vergeet ik nooit meer!!!

Op de website van Rijnmond (http://www.rijnmond-marathonreizen.nl/) staat een leuk filmpje wat een goeie impressie geeft van Race Day: https://vimeo.com/144309287. Hier staan ook veel foto’s op van de hele week.

Op de officiële website van de NYC Marathon staan de resultaten van alle Thoffers die meededen: http://web2.nyrrc.org/cgi-bin/htmlos.cgi/nyrrc/monitor/pages/postrace/postracestartup.html

Groetjes, Philip.