Op vrijdagmorgen 16 oktober vertrokken ik, Angeli, en mijn man Kees, om 6 uur naar Lissabon. Lekker een weekje er tussen uit en zondag de marathon lopen.
Helaas waren onze koffers op Schiphol blijven staan, maar die zouden later die dag arriveren.
Eerst maar naar de Expo om mijn startnummer op te halen. De Expo stelde niet veel voor, dus dat was snel klaar.
Nu gingen we lekker de stad in, Lissabon is echt een mooie stad, met soms wel 20 meter hoogteverschil met de volgende straat. En voor de cultuur-snuivers is er “ouwe meuk” in overvloed. ’s Avonds naar het hotel maar nog steeds geen koffers, “morgenochtend zijn ze er zeker” werd ons gezegd. Maar ook dan nog niets…..
Er werd door de hotel-receptionist gebeld, en nog eens gebeld, maar die middag zouden ze er echt zijn!! Ik zei nog dat ik het wel zeker moest weten, en dat mijn hardloopschoenen er in zaten en ik de marathon wilde lopen. ’s Middags om 4 uur werd er nogmaals gebeld, en ja hoor, de koffers stonden op het vliegveld in Lissabon en zouden ’s avonds gebracht worden. Niet helemaal overtuigd, eerst maar gaan eten, en…. Ja hoor, om 9 uur ’s avonds waren onze koffers er!! Wat een opluchting!! Due lekker douchen, spulletjes klaar leggen en slapen.
Om 6 uur uit bed, het regent dat het giet en het waait behoorlijk (gisteren was er een flinke storm geweest en veel bomen omgewaaid). Ontbijten, regenjas aan en naar de trein. Om half 9 is de start in Cascais en loop je langs de Taag naar Lissabon-centrum en dan naar een park buiten de stad, waar de finish is. Bij de start is veel muziek The Stones, Black Sabbath, Mud, jeugdsentiment….
Nog even wat eten, naar de wc en naar het startvak 3uur/3.30uur. Maar ik mag er niet in, er staat geen stickertje op mijn nummer en dus moet ik naar het laatste startvak.
Naast mij staat een Belg die 3uur wil lopen, ook hij mag er niet in, en we besluiten een eind verder samen over het hek te klimmen. Dat schept een band, hij blijft maar lullen en ik versta de helft niet.
Als ik vooruit kijk naar de start, zie ik dat de weg meteen omhoog gaat, oei, dat wordt pittig. Ik zie de haas van 3.15uur en besluit met hem mee te gaan. Maar die haas ging er als een haas vandoor. Ik er achteraan maar het ging echt veel te hard, 4.09 min/km i.p.v. 4.35 min/km. Het waren allemaal heuvels, en het waaide ook nog zo hard. Bij 5 km zat ik er eigenlijk al doorheen, effe stoppen en wat drinken. Hoe ga ik dit 3 en half uur volhouden…?? Oogkleppen op, niet naar de tijd kijken en proberen in een lekker eigen tempo te komen, maar dat valt niet mee, bergie op en bergie af.
Voel ik me nu ook nog misselijk, pfff, is dit wel leuk?? Nou ja, blijven lopen. Oké, daar is het plaatsje Belem, er is muziek. Dan Ouerias, en weer muziek, 21,1km! Yes, de helft, O de tijd valt ook erg mee, 1.38. Nu door naar het centrum van Lissabon, 1,5 km omhoog, veel mensen langs de kant van de weg. 1,5 km dalen en dan bij 33 km langs de kust verder, vlakke weg!! Nog 9 km, o maar dat is nog maar een stukkie, ik krijg de smaak te pakken. Hé, die vrouw heeft mij net ingehaald, daar ga ik voorbij, en O die man ook. En bij de 38 km zie ik zelfs mijn Belg uit het startvak, daar ga ik ook voorbij, dat natuurlijk wel leuk!
Maar voor de rest doet alles pijn, mijn lijf roept `STOPPEN`, maar ik ga door!! Oh, daar staat Kees, even een lachje eruit persen voor de foto. Dan bij 41km nog even een viaduct op, AU, AU, zere benen…en dan naar de finish. Ik zet nog een versnellinkje in… shit, nog een bocht....En die laatste vent die haal ik ook nog in en eindelijk ….ik ben er. Ik kan geeneens juichen, wat ben ik verrot, zeg.
Ik neem mijn medaille in ontvangst en val bijna voorover, het lijkt wel een ding van een kilo!! Als ik op een bankje zit uit te puffen, komt daar mijn vriend de Belg, ook hij had het zwaar gehad, tenminste ik denk dat hij dat zei, maar hij zei heeeel veeeel….Maar we hadden het beide gehaald en dat schept een band….
Na deze fysieke en mentale strijd, was mijn tijd 3.18.50 waar ik heel erg dik tevreden over ben!!!!
Angeli de Koning