Maastricht zondag 14 september, start 14:00 uur. Het was het moment waarop de zon achter de wolken vandaan kwam en we moesten starten. Ik was om 12 uur aanwezig, ruim op tijd om de benen nog even los te gooien na het eind rijden. Het parcours ging onder meer over de Sint Pietersberg, door het Jekerdal via de Louwberg over Belgisch grondgebied en zo weer terug. De afstanden die gelopen konden worden: 8, 19 en 32 kilometer. Vriendelijk uitgedrukt: een loop over geaccidenteerd terrein. Vorig jaar had ik hier de 19km gelopen, nu had ik voor de 32 gekozen. Het eerste lus ging over de St.Pietersberg en nog 3km door de ENCI groeve. Een pad met grote grove stenen wat soms vrij ongemakkelijk aan de voeten voelde.
Na de ENCI groeve gingen we weer terug het bos in om weer tegen een berg op te gaan rennen. De paadjes werden steiler en smaller. Soms zo steil dat je weer iemand naar beneden zag glijden. Zo'n 60% liepen we door de bossen was, de rest landweggetjes of toch nog wat asfalt. Op 12 km was er een drankpost waar ook de wafels niet ontbraken. Bij de 16km kwamen we het bos weer uit, namen het pad langs het water waar de 19 en 32km splitste. Tijd voor een gelletje voor we de brug op gaan.
Na de brug kwam er een asfalt slingerweg omhoog. Er werd een hoop gewandeld, ik wist korte pasjes te houden en al dribbelend om na 500m weer op redelijk vlak terrein te zijn. Soms liep je alleen, de andere keer hoorde je toch nog voetstappen achter je en een gil "dat bordje had ik niet gezien". Een stuk verderop kwamen er weer lopers terug. Wat is dat nu weer?? Het bordje was zoek, maar gelukkig vonden we de weg weer. Bij fort Eben Emael naar boven, klimmen maar weer, over slingerpadjes en trappetjes. Boven zaten we op 21km. Tijd om van het uitzicht te genieten nam ik niet. Voelde me nog steeds goed, maar we waren er nog niet. Tijd voor het 2e gelletje. Daarna weer al slingerend naar beneden. Daar, op het 23km punt, stond weer een drankpost ook weer met de wafels. Vervolgens weer verder voor de laatste 9km. We gingen de brug over en liepen een heel stuk langs de Maas waar men nieuwe sluizen aan het bouwen is. Soms haalde je een loper in. De andere keer kwam er iemand naast je lopen. Na een praatje liep hij dan weer verder of er niets aan de hand was. Bij het 26km punt ging het parcours van de weg af en het bos weer in. Het was nog maar 6km, een stukje nog maar. Maar het eerste pad was flauw omhoog, de enkeling die er liep wandelde ook. Ik dacht dat we het ergste al gehad hadden, maar nee hoor, nu kwam het echt. Het bleef omhoog gaan, dan weer naar benden van links naar rechts over die heuvel. De kuiten voelde ik opkomen maar kon het elke weer onderdrukken. Ik had nog wat water en dat hielp ook. We moesten weer naar boven (het werd echt zwaar). Er stonden een paar lopers te kijken van hoe kom ik daar nou boven, de ander zat met kramp op de helling. Het was echt stijl. Dan maar tussen de bomen door en vastgrijpen aan de takken, bomen, wortels en wat maar kon. Boven aangekomen werd de kramp erger. Het trok door naar mijn tenen. Ik had nog water en als ik wat nam werd de kramp minder en zo dribbelend verder. Langzaam trok de kramp weg en hoorde je de speaker van de finish. Nog een klein stukje slingerend naar beneden. De klok stond op 3:16:40 met nog enkele meters te gaan. 3:17 wilde ik niet dus dat werd sprinten. Op 3:16:59 passeerde ik de finish aangemoedigd door de speaker. Helemaal total loss was ik maar het was super gaaf geweest. Wat eten en drinken, dat viel niet mee. De hersteldrank moest ik naar binnen persen, mijn maag protesteerde flink. 3 km verderop bij de watersportclub kon je douchen. Nog wat eten op de markt in Maastricht en hup naar huis. Het was geweldig om deze loop te doen maar het was ook super zwaar om te doen. Thuis zag ik dat er 31,3km, 680 hoogtemeters en 3:16:40 op mijn Garmin stond.
René
