Na de Midden-Delfland halve marathon was ik niet tevreden. Ik begon in een lekker (waarschijnlijk iets te hard) tempo en haalde de een-na-de-ander in. Het tweede gedeelte van de wedstrijd vond ik het niet meer leuk, mijn tempo zakte en ik werd keihard door de een-na-de-ander ingehaald. Bij de drankpost in de Duifpolder stil gestaan en getwijfeld of ik lekker naar Maasland terug zou hobbelen. Het laatste stuk kreeg ik bemoedigende knikjes van inhalende lopers die minstens 2,5 keer mijn leeftijd hadden! Ik overwoog serieus om te gaan wandelen of stiekem een stuk af te snijden. Toch maar niet gedaan. Ik finishte in een tijd van 1:59:33 en was direct na de finish hersteld.... Ik baalde van mezelf, waarom kan ik nou niet eens doorbijten! Schijnbaar was mijn lijf niet moe maar had ik last van een gebrek aan wilskracht!
Hoe optimistisch ik in het dagelijks leven tegen de dingen aan kijk, hoe pessimistisch mijn hersenen vaak tijdens het hardlopen aan het werk zijn. Vooral tijdens wedstrijden heb ik hier last van. Tijdens het lopen van bijvoorbeeld een halve marathon denk ik op het 10 kilometerpunt niet: 'Zo hee, ik ben al op de helft!' maar 'Sjemig de pemig ik ben pas op de helft, dit hele stuk moet ik nog een keer!' Soms denk ik wel eens dat het mij bij het lopen ontbreekt aan doorzettingsvermogen. Mijn lijf wil wel, maar mijn hoofd niet. Ik ben te aardig voor mezelf en houd niet van het gevoel van "diep gaan". Ik geef de voorkeur aan lange duurlopen in een rustig tempo waarbij ik gemakkelijk een gesprek kan voeren. Marathontrainingen.... die vind ik heerlijk! Ik heb wel eens gelezen: 'Wilskracht is een spier die je moet trainen, net als de spieren in je lichaam'. Dat geloof ik direct, maar hoe train je zoiets? Was het maar zo simpel als het trainen van je armspieren of buikspieren. In het artikel 'Hersentraining, de psychologie van het lopen' uit het tijdschrift Runners vond ik veel bruikbare tips die mij kunnen helpen om positief te blijven tijdens het hardlopen. Tegen mezelf zeggen 'je kunt het!' (uiteraard niet hardop, anders kijkt de medemens me zo raar aan) Niet denken aan de hoeveelheid kilometers die ik nog moet, maar hoeveel ik er al gelopen heb Vooral in het 'nu' blijven, om me heen kijken, genieten van alles om me heen Niet denken aan de finish en aan de dingen die ik ga doen als ik gefinisht ben Focus verleggen door te letten op mijn looptechniek
Nadat ik het artikel uitgebreid bestudeerd en uit mijn hoofd geleerd had, heb ik mezelf en Mark ingeschreven voor de halve marathon van de Drunense Duinenloop op zondag 16 maart. We hadden die middag toch een verjaardag in de buurt dus dat kwam mooi uit. Mark zou met me meelopen en ervoor zorgen dat ik mijn oude PR (1:58:30) zou verbeteren.
Ik weet dat ik kattig kan reageren als ik moe ben.....En omdat ik de laatste 6 jaar niet meer met Mark een wedstrijd had gelopen en ik graag wilde dat hij na de wedstrijd niet een echtscheiding zou aanvragen, heb ik hem in de auto ingelicht over wat hij vooral wel en niet moest doen als mijn haas: Nauwelijks tegen me praten, tempo aangeven, naast me lopen en niet ervoor, positieve dingen zeggen zoals 'goed zo, het gaat prima, mooi tempo, etc'.
In het pittoreske Drunen hebben we onze startnummers opgehaald en na een warming-up zijn we het startvak ingegaan. Daar moesten we nog tien minuten wachten. Ik had nog steeds geen last van wedstrijdspanning. Wat raar??? Dat heb ik normaal altijd. Mark had natuurlijk ook geen last van spanning. Dit was immers niet zijn wedstrijd. Als twee ijskonijnen stonden we tussen de zenuwachtige, hupsende en giebelende mensenmassa. Na het startschot kwam de massa langzaam in beweging en begonnen we aan deze uitdaging.
Het was een prachtige loop! Een vrijwel vlakke route over fietspaden, door de bossen met uitzicht op de Drunense Duinen. Het lukte me om vrijwel vlak iets onder de 5:30 minuten de kilometer te lopen. De eerste kilometers liet ik me door veel mensen inhalen en dacht bij mezelf 'Gaan jullie maar, ik haal jullie aan het einde wel weer in!' Bij de drie drankposten onderweg een paar meter gewandeld, de beker leeggedronken en het tempo hervatten. Mark had in de auto goed geluisterd naar mijn instructies en deed het voortreffelijk als mijn haas. Hij maakte slechts één misser door onderweg aan mij te vragen of het klopte dat als we gemiddeld 5:30 zouden lopen we het 10 km-punt op 55 minuten zouden passeren en het 21 km-punt dan......... Ik snauwde hem toe: 'Ik kan niet rekenen als ik ren!!!'
Alle tips uit het artikel heb ik toegepast. Op 14 kilometer dacht ik aan de vele kilometers die nog zouden komen, en mijn tempo zakte direct in. Positief blijven nu..... Ik kan het, Ik kan het, Ik kan het!!! En oh ja, focus op mijn omgeving.... Mijn oog viel op een dikke zoemende hommel die mij op links inhaalde. Ik bedacht me dat het rete-knap is van zo'n kleine hommel dat hij met die mini-vleugeltjes en in verhouding dikke kont, sneller kan vliegen dan wij rennen. Zou die hommel dit ook 21 kilometer volhouden?? Ik moest lachen toen ik zag waarom die hommel zo hard vloog... Hij vloog richting een paar lopers in fluorescerende gele shirts! Hij dacht natuurlijk: 'Dat zijn grote bloemetjes!' Ik keek op mijn horloge en zag dat mijn tempo ongemerkt weer flink omhoog was gegaan. Het werkt!
Na nog wat positieve feedback van Mark passeerde we in 1:55:46 vrij gemakkelijk de finish. Ik was apetrots op mezelf! Ik heb positief kunnen denken, genoten van de loop, mijn PR met bijna 3 minuten verbeterd en het belangrijkste...... ons huwelijk is nog intact!
Als ik die wilskracht-spier nog verder train moet het me zeker lukken om mijn PR nog een heel stuk aan te scherpen.