Verslag van de 020-marathon op 21 oktober 2012

Van de site van NU.nl:
'Vandaag werd bekend gemaakt dat Reisgidsenuitgever Lonely Planet 020 heeft uitgeroepen tot 's werelds tweede beste stad om te bezoeken in 2013. San Francisco voert de top-10 aan, op de derde plaats staat de Indiase stad yderabad.' (Stad aan de Maas heeft geen vermelding, althans, dat wil je niet weten)

Afgelopen voorbereidingsmaanden heb ik in veel correspondentie over deze marathon kunnen lezen, dat heel veel lopers binnen THOF de naam van onze vaderlandse hoofdstad niet eens durven lezen (of kunnen lezen), laat staan uitspreken en dat terwijl bovenstaand bericht vandaag gepubliceerd is! Om mijn lezerspubliek niet bij de aanhef van dit verslag direct af te laten haken, heb ik de combinatie van letters, die je leest als de naam van onze hoofdstad, maar aangepast aan hun taalgebruik. Ik zal deze super marathon dan ook maar beschrijven onder de veel bekendere naam in deze regio: de 020-marathon.

Na maanden van intensieve en gezellige voorbereiding vertrokken we afgelopen zondagmorgen goedgemutst om 7 uur vanaf de sporthal naar onze hoofdstad voor het lopen van de marathon. Naast ons clubje van vijf (Philip van Dongen, Hans Vermeer, Matti Paping, Paul de Koning en
ondergetekende) zou ook onze Rob van Noordt namens Olympus meelopen, althans zo stond hij in de uitslagen. Ook twee zomergasten vanuit ODO deden mee aan de halve marathon te weten; Ronald van der Hoeven en Michelle Bol.

Naast alle perikelen die je al hebt bij de voorbereiding van de marathon, kreeg Matti er op de wedstrijddag nog een perikel bij in de vorm van een abces als gevolg van een kaakontsteking. Ondanks deze zichtbare handicap was Matti onverstoorbaar; we hebben keihard getraind en ik ga gewoon lopen. Als het niet gaat, kan ik altijd nog uitstappen! Kijk, da's nou karakter!

We waren mooi op tijd (lees: aan de vroege kant) op parkeerterrein de Schinkel, vlakbij het Olympisch Stadion. We hadden nog tijd genoeg voor een rondje door sporthallen Zuid, langs de toiletten en voor een hapje en een drankje. Gezien de weersverwachting hadden we het niet lastig met de kledingkeuze. Alles wat warm was hadden we thuisgelaten. Het zou immers lekker van temperatuur worden. De spanning vooraf was te snijden, sommigen konden dan ook niet wachten om het startvak in te gaan, gevolg: Philip, Matti en Hans vertrokken vast naar het stadion. Paul en ik hadden wat meer rust en bleven nog een kwartiertje in de auto zitten met draaiende motor, want de
verwarming konden we best gebruiken. Toch nog een klein beetje twijfel gehad over mijn kleding, ten eerste: Kan ik het maken om met mijn T-shirt van de Rotterdam-marathon hier in de hoofdstad de marathon te lopen en ten tweede over mijn sokken. Ik had de vorige dag namelijk een paar nieuwe hardloopschoenen gekocht en voor alle zekerheid de oude maar gelijk weggegooid (kan je ook niet
meer twijfelen!) Ik had ook nieuwe sokken gekocht, maar die voelden we heel erg glibberig aan in mijn nieuwe schoenen. Uiteindelijk toch besloten de nieuwe sokken maar te vervangen door een paar oude. Toen we niet langer konden wachten hebben ook wij de gang naar het stadion gemaakt. Keurig op tijd arriveerden we in het roze startvak met een geschatte eindtijd tussen de 3.00 – 3.30 uur.
Matti, Hans en Philip stonden in het vak achter ons met als geschatte eindtijd 3.30 – 4.00 uur. Wat je wel mist in Amsterdam is het kanon en Lee. Desondanks heeft de hele entourage van zo'n stadion wel wat. Zeker toen de muziek lekker werd opgeschroefd en een lege fles langzaam de binnenkant van mijn been verwarmde kwam ik aardig in de goede sfeer. Ook Paul gebruikte de reeds opgewarmde fles nog even voor een laatste druppel (zien zeiken, doet zeiken, zoals Paul het verwoordde)

Zonder noemenswaardig geluid (was er wel iets van een startschot of was het meer een natte scheet) zagen we de eerste lopers het stadion uitrennen; de marathon was begonnen. We gaven elkaar een hand en wensten elkaar veel succes en plezier toe. Na ruim 3 minuten gingen Paul en ik over de startlijn, pieppiep ............ en weg waren we, op zoek naar de hazen met de ballonnetjes. Het was nog een hele toer om die bij te houden tussen de startende menigte. Na zo'n kilometer of 6 hoorde ik de hazen roepen: (dat doen ze daar!) "We lopen te hard, gas terug nemen". Ik liep voor het eerst een beetje lekker en besloot door te gaan op het tempo en het goede gevoel.
Voordeel was ook dat je minder op hoefde te letten waar je liep, omdat het net voor zo'n tempogroep een stukje rustiger is. In de groep wil iedereen direct achter de hazen lopen en dat geeft vaak veel gedrang. Langs de Amstel nog steeds een goed gevoel en op de halve marathon een goede tijd, net onder de 1.42. Terug langs de Amstel stond er een behoorlijke bries, dus iets meer kracht zetten om
geen tempo te verliezen. Dat ging uitstekend, 25 km in precies 2 uur. (achteraf bleken dit de snelste 5 kilometers te zijn uit de hele race) Bij 26 km zag ik Julie op het laatste moment nog staan en bij de 28 heb ik haar volgens mij niet gezien, maar zij mij gelukkig wel, getuige de foto's. Bij de 30 km stond 'onze' Marco aan te moedigen. Heerlijk is het om dan weer een bekende langs de kant te
zien. Dat geeft echt vleugels. Bij 31 km ging ik Rob voorbij, wat een ervaring. Dit ga ik niet vaak meer meemaken. Nu had Rob een paar weken geleden nog de marathon van Berlijn gelopen in 3.18, dus helemaal verwonderlijk was het ook niet, dat hij het vandaag iets minder aan moest doen (met de marathon valt niet te spotten!) Bij een kilometer of 36, bij het uitkomen van een tunneltje, hoorde ik Helma en Sandra aanmoedigen; wat had ik het toen lastig. De benen begonnen langzaam te verzuren en het tempo liep langzaam op. Ik wilde wel maar kon niet meer sneller. In het Vondelpark, net voor het 40 km-punt kwam Paul me voorbij. Al die tijd had ik dus voor hem gelopen, maar in het zicht van de haven ........................! Paul had lang bij de hazen van 5-vlak gelopen en had dus nog
over, iets wat ik dus niet meer had. Snel rekenen op het 40-km punt! Wat is de tijd op de klok, hoeveel kan ik er nog vanaf trekken, hoeveel heb ik dan nog over om toch onder de ..............................he daar staan Fred, Wilma, Frans en Ria, wat geweldig! ........... 3.30 te blijven. Niet denken, lopen, lopen en lopen. Daar is de bocht naar het stadion, onder de tribunes door, nog een halve ronde, de klok, de finish, de tijd 3.32. 25! Dat moet dus binnen de 3.30 zijn. Tering, wat ben ik kapot, super ................. wat ben ik tevreden!

Paul komt naar me toe en we feliciteren elkaar met onze prestaties. We stonden in ieder geval in het juiste startvak! Langzaam liepen we naar de ingang van het stadion, verkleumd onder een plastic lapje hebben we gewacht op de anderen. Zouden ze er al zijn, klok staat op 3.46. Waarschijnlijk nog niet, als ze 3.45 willen lopen! Misschien is
Hans al wel binnen, die wilde ook gaan voor een pr! Hé, daar is Philip, stralend, uitbundig dansend komt hij het stadion binnen. Zo tevreden, wilde graag rond de 3.45 lopen en zit daar maar een fractie boven. We lopen langs de tribune, waar we Julie horen. Felicitaties en een foto van Rob, Paul en mij.
Rob was gefinisht in een tijd van 3.37.14. We lopen het stadion uit en krijgen het steeds kouder. Strompelend gaan we de tribune op, maar Julie is daar al weg. Naar beneden is een martelgang! Gaan we de anderen nog ergens vinden in de massa? We vinden Sandra en Helma en wat kinderen. Waar zou Hans zijn? Hij was net gefinisht achter Philip. Waar was Philip? We raken elkaar weer kwijt. Ik besluit terug te gaan naar de auto. Op weg daar naar toe zie ik Julie, die gezellig even meeloopt. Komen we op de terugweg Philip tegen. Die was al bij de auto geweest. Ik snap er niets van. De auto van Matti is er ook nog! Zou die dan gewoon de marathon hebben uitgelopen met die ontsteking in zijn kaak. Dat kan toch niet! Omkleden dan maar en wachten op de rest. Julie gaat terug richting metro en daar komt Matti aan. Moe en voldaan, iets meer dan 2 minuten langzamer dan ingeschat! Wat een prestatie! Ook Paul en Hans komen eraan. We zijn verkleumd tot op het bot. We hijsen ons in onze kleren en vertrekken moe maar voldaan richting Maasland. Iedereen wordt thuis afgezet. Het feest is ten einde.

Waar ik toch nog steeds over nadenk is het volgende: We hebben heerlijk in Amsterdam gelopen, die prachtige hoofdstad van Nederland, met zijn oude gebouwen, fantastische sfeer, mooie grachten, heerlijke taaltje, alles-kan-mentaliteit, leuke cafétjes, fijn besnaarde zangers, leuk en enthousiast publiek, niemand die ook maar iets vervelends heeft geroepen over mijn Rotterdam marathon T-shirt, Amsterdam, door Lonely Planet uitgeroepen als tweede beste stad van de wereld, hoe kan het dan, dat zoveel Thoffers die naam niet kunnen lezen of kunnen uitspreken?

En dan de prangende vraag: Kan ik volgend jaar in Rotterdam met mijn Amsterdam-marathon-t-shirt de marathon rustig uitlopen of moet ik vrezen voor. We zullen het meemaken. Voorlopig vond ik de
AMSTERDAM-MARATHON een geweldig evenement met uitstekende resultaten!

Matti (met dikke kaak) Paping 4.02.34

Paul (ex-voorziter) de Koning 3.27.16

Hans (de gokker (herkenbaar ;-)) Vermeer 3.49.04

Philip (eindelijk weer eens) van Dongen 3.46. 24

Rob (tegen elke wet) van Noordt 3.37.14

Ronald (korfballer!) van der Hoeven 1.32.19
(halve marathon)

Michelle (korfbalster!) Bol 2.09.51
(halve marathon)

Frans (nieuwe schoenen, oude sokken) Plieger 3.29.18

Tot een volgende keer,

Frans