Ik had jaren volgehouden NOOIT een marathon te lopen. Een marathon is niet goed voor je lichaam en helemaal niet voor mijn totaal-niet-Keniaanse lichaam. Nu kan ik met een tijd van 4:09 met een big smile en stijve benen toch terugkijken op mijn eerste marathon. De marathon was zwaar, maar de weg ernaar toe ook. Vooral voor het thuisfront; voornamelijk door al mijn bijna ridicule voorbereidingen van stapel theorieën, Ice power behandelingen, rode bietensap- en rode paprika kuren.
Enfin, ik ben een tijdje geleden mee gaan lopen met de zondagmorgenloopgroep. Dit was in de eerste plaats gewoon voor de gezelligheid. Daarnaast liepen we lekker en naarmate de tijd vorderen ook steeds meer kilometers. Toen we een aantal '30'ers' hadden gelopen en ik 1 maal een 38 kilometer besloot ik om me toch in te schrijven voor een marathon. Omdat ik tijdens de Rotterdam marathon in de Ardennen aan het lopen ben, heb ik me op de laatste inschrijfdag
ingeschreven voor de Utrecht Marathon. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat een vriend van mij (Patrick van der Spek) zich als haas wilde opofferen, een heuse paashaas! Een man die fluitend een marathon in net iets van 3:30 aflegt
wilde mij in een 'rustig tempo' de marathon laten uitlopen. Mooi toch!
Nog één minuut. Het regent en ik duik dieper weg in mijn Komo-zak die ik had omgetoverd tot poncho. En dan horen we
burgermeester Aleid Wolfsen het startschot geven en zien we in de verte de wedstrijdlopers het startvak verlaten. Langzaam komt ook het oranje startvak in beweging. Uitgezwaaid door Peter Fortuin en zoon liepen wij 1 minuut na het startschot onder de startboog door: mijn eerste marathon is daadwerkelijk begonnen! De start was net even droog, maar daarna begon het helaas te regenen tot nagenoeg het einde.
Het eerste deel liep voor mij goed. Na de halve marathon (net onder de 1:56) voel ik langzaam de eerste vermoeidheid in mijn benen. Mijn hartslag zit inmiddels boven de 170 bmp en ik weet dat ik binnenkort 'de klap' verwachten kan. Urenlang lopen bij zo'n hoge hartslag gaat zijn tol eisen. En inderdaad: rond de 30 km verstijven mijn benen. Ik voel hoe mijn tempo zakt, zonder dat ik er iets aan kan doen. Als ik de 35 km passeer lopen we al niet meer op schema en ik weet dat ik in de afgelopen 5 km teveel tijd verloren heb en dat een eindtijd van 3:50 uur niet meer haalbaar is.
Dan wordt het serieus verder lijden. Mijn benen gaan pijn doen, heel erg pijn. Mijn hele lichaam smeekt om rust. Ik dwing
mijzelf niet toe te geven aan het verlangen om te gaan wandelen. 'Niet wandelen, niet wandelen, niet wandelen' roep mijn haas. Zo gaat het kilometer na kilometer. Ik ben blij om bij 39 kilometer door het historische Utrecht te lopen. De mensen moedigen je aan en had zelfs nog even de tijd om te genieten. Maar wat voelt 5 kilometer plotseling nog zwaar! Ik tel ze één voor één. 'Niet wandelen, niet wandelen'. Ik word links en recht ingehaald. Patrick begint weer aan te moedigen: lopen met dat kadaver!
Bij 40 kilometer schiet de kramp in bij rechter bovenbeen. Ik neem het voor lief, ik kon weer even rusten! Dan, na wat een eeuwigheid lijkt, eindelijk de laatste bocht naar rechts. Het bord met 41 km staat er en zie in de verre verte het finishdoek. Een sprint zit er niet meer in. Maar ik ben er wel – ik heb mijn eerste bijna marathon voltooid!
Net voor de finish nog staat nog een andere verrassing. Mijn eega en dochter Irene hebben zich met een heus spandoek ("Papa je bent een kanjer") opgesteld. En zij hebben mij gezien: ik zie ze juichen en Irene loopt met Patrick en mij onder het finishdoek door! Ik ben te moe om te juichen, maar steek wel mijn handen omhoog. Hier doe je het voor!
Ik heb alle spieren in mijn lijf weer gevoeld. Nee echt, ik voelde me even, heel even, een echte professionele sporter. Ondanks de vernederende ontmoeting met de man met de hamer ben ik trots op mijn eerste officiële marathontijd: 04:09:56!