Vanaf de eerste stap op de trekkade ben ik op het parcours. Ik kies het asfalt met links het dorp en rechts de Vliet. Met speels gemak spring ik over de bergen paardenpoep en zwaai uitbundig naar een paar bekenden. 'Ik ga effe een stukkie hoor', terwijl de wind heerlijk in mijn rug zit. Het tempo zit er direct lekker in, hoewel het nog lang niet zo hard gaat als vroeger. Geeft niks - immer gerade aus - lekker rechtdoor en geen auto te bekennen.
Links is de eerste polder al in zicht, hier werd vorig jaar het eerste Kievietsei gevonden, even denk ik er aan om te stoppen en de polder in te gaan, op zoek naar een nieuw eerste ei. Maar wat weet ik nou van kievietseieren, hoe zien ze er uit, kook je ze ook 4 minuten om ze lekker halfzacht te krijgen, komt die kieviet niet achter me aan als ik er eentje pik? Ik weet het niet en loop gauw verder... Al snel ben ik bij het bruggetje van de Kwakelweg, daar heb ik nog onderdoor gezwommen tijdens de triatlon. Gauw vergeten want ik ben geen zwemmer. Na het bruggetje, die opvallend stijl is, altijd naar links de Kwakelweg op. Ooit heb ik met Wout besloten dat we hier altijd naar links gaan dus doe ik dat nu ook. Gemakkelijk kan ik nu het doelpad nemen terug naar huis, ik begin namelijk moe te worden en ben toch al best wel ver. Misschien zie ik toch dat ei en zit ik morgen bij de wereld draait door.... Echt niet! Ik draaf de Kapteinlaan op.
De kenners van het rondje Duifpolder weten het, er zit een enorme heuvel in het lange stuk van de Kapteinlaan met het hoogste punt bij keerpunt van de koninginnedagloop. Ook vandaag voel ik die rotheuvel in m'n knieën en fuck nee hè die wil ik nu niet meer voelen, niet weer die rot knie. Ik bereik de top en stort naar beneden naar het dal naar de helft van mijn tour. Nu naar rechts, naar links en weer naar rechts en ik heb het verste punt gehad. Ik besluit door te lopen en niet te stoppen, ik wil weten of de bloembollen Azalea's er al te koop liggen. De bollen kosten meestal € 0,25 per bol en het geld gooi je gewoon in de emmer, unieke retail vind ik dat.
Dromend over bloembollen ren ik langs de Vaart en voor ik het weet loop ik al weer langs de vliet. Hier wordt het leuk, links blijven lopen Tuur anders val je om. De weg is hier zo schuin dat kleine atleten als Salvatore en Frans hier links lopend langer lijken door het hoogteverschil. Wout en ik denken dat het pad hier zo scheef loopt door ons, wij - de zwaardere lopers van Thof - hebben hier te vaak rechts gelopen en nu is de weg aan die kant verzakt . . . Ooit hebben Wout en ik berekend hoeveel keer wij per jaar wel niet in de Duifpolder lopen. Dat kwam op bijna 80 keer per jaar en Wout loopt zijn rondjes al 20 jaar. Ken je nagaan!
Inmiddels ben ik al weer bij de brug en hoewel het ijs nog maar net uit de vlieten is verlang ik naar een duik van de stijger, ik zweet me kapot en heb de wind nu recht in m'n muil. Het laatste gedeelte van de duifpoldertocht begint na de brug. Misschien verbeeld ik het me maar het lijkt wel of de oude stal die in het weiland al jaren op instorten staat iets verder is ingezakt. Zo vaak ben ik er langsgelopen met de gedachte zal ik de zijkant een klein duwtje geven zodat het helemaal instort. Fascinerend toch dat ik dat na 15 jaar Duifpolder nooit gedaan heb.
Ik ben al weer ter hoogte van het Maaslandse bos. Heerlijk, ik ruik de stal en voel me toch opmerkelijk fit. Zal ik op de nieuwe steigers gaan zitten, pootje baden en trots zijn op mezelf.Nee.... Ik loop door tot de eerste brug, naar mijn start en finish. Ik ga het halen, met mijn herstelde knie. Sterker nog ik versnel en vergeet alle adviezen van de fysio. Juist dit is mijn moment: I am back en ben klaar voor het echte werk, ik kan weer aansluiten bij de E-D-of C groep van mijn favoriete hardloopclub. Jongens: dinsdag ben ik er weer na 8 maanden en 15 kilo overgewicht. Ik hoop dat we de Duifpolder in gaan.
Arthur Davidse