Het begon allemaal in September, net terug van vakantie en een conditie van 0,0.

De marathon van Dublin echter stond al op het volgende kalenderblaadje, dus moest er een keertje getraind gaan worden, want ook dat hoort er nou eenmaal bij.

Eerst een duurloop van 20 km. de week erna maar wat verder. Ik weet het nog goed, het was dinsdagavond en thof had een strandtraining, prachtig weer en via wat mailverkeer kreeg ik te horen dat er een trainers tekort was. Dus dacht ik dan loop ik naar Hoek van Holland, geef een training en loop weer terug. Kilometers gemaakt en de club geholpen. Maar het liep heel anders. Laatste mailtje toch trainers genoeg. Dan maar zelf lopen. Lange duurlopen gaan bij mij meestal richting Scheveningen of richting Maasland/Maassluis, eigenlijk nooit naar Hoek van Holland want dat is te kort. Nu koos ik weer voor Maassluis en zou dan via de waterweg en Hoek van Holland weer terug lopen naar Monster. Zag ik toch nog even mijn thofvrienden, dacht ik… Of het nou aan het mooie weer lag of dat ik met andere dingen bezig was weet ik niet, maar toen ik ergens bij Maassluis langs de waterweg liep bemerkte ik plotseling dat ik al 22 km. had gelopen. En ik wilde nog even langs de strandtraining van thof en moest dan nog naar huis. Na wat rekenwerk, dat lukte toen nog, dacht ik het in 30 km. af te kunnen ronden. Dus even op het strand met Frans gesproken en naar Nico z’n groep toe gelopen en toen naar huis. Nou toen was het beste er wel van af. Sterker nog alles was er af. Totaal leeg met een soort hongerklop kwam thuis na 33 km. aangestrompeld.

Hier had ik waarschijnlijk langer van moeten herstellen, maar die tijd gunde ik mij niet. Donderdag thoftraining en zaterdag training op het strand, want het Ter Heijde project was weer begonnen!

Dit was de bekende druppel, zaterdag avond met een zere kuit op de bank. Ik balen!! Maar nog niet meteen in paniek want heb de laatste jaren wel vaker blessuuretjes en meestal ook vlak voor de marathon. Ik besloot twee weken niks te doen en het dan weer te proberen. Maar helaas ging het toen weer mis. Dus naar de fisio! Maar die had een minder leuke boodschap voor me. Een overbelastte Achillespees, kon wel 3 maanden duren. Met nog vier weken te gaan was dit einde Marathon. Erg jammer, had natuurlijk al het reisje geboekt naar Ierland. En langs de kant staan met Marathons is een wat minder grote hobby van mij. Er gingen allerlei gedachten door mij heen, wilde zelfs helemaal stoppen met marathons lopen, elke keer weer die blessures. Gatver.

Na een weekje rust en wat behandelingen, zei de fisio dat ik mocht lopen als de pijn weg was, maar niet te veel en niet te snel. Dus op een donderdagavond tijdens een thoftraining, die ik op de fiets deed, dacht ik laat ik het eens proberen. Met de fiets aan de hand 1 km. met de groep meegelopen. Zonder pijn!!! Zaterdag hetzelfde, nu 3 km. Maandag 5 km. op de baan, nog steeds geen pijn. Donderdag de halve training meegelopen en zaterdag 12 km. Maandag, een week voor de Marathon, presteerde ik het om 20 km. zonder pijn te lopen. Toen de fisio dit hoorde bood ze mij aan om mij in te tapen en mocht ik het toch proberen. Maar dat besluit had ik inmiddels zelf ook al genomen.

Op naar Dublin, met mijn zwager die helemaal Ierland fan is, en daar zijn eerste marathon wilde lopen. En met Sal, onze Italiaanse Thoffer!! We vertrokken op zondag omdat mijn zwager, die beheerder is van sporthal de Wielepet, daar op zaterdag nog enkele activiteiten had. De Marathon is daar op maandag, dus een dag van tevoren is ook vroeg genoeg. Zondag gelijk ons startnummer opgehaald en op zoek naar ons hotel. Dat bleek in het Tempelbar district te liggen, bekend van de gelijknamige pub. Ook daar maar een bezoekje aan gebracht en ons keurig ingehouden natuurlijk!

Op het podium van deze bar stond een gitarist die ook een soort marathon had volbracht. Hij was in het guinness World record boek terecht gekomen door 114 uur achter elkaar gitaar te spelen. Het was een genot om naar deze man te kijken en te luisteren.

Dan “the day”, vroeg opgestaan om een goed ontbijt te verorberen. Dit viel echter niet helemaal mee, ondanks dat het een keurig hotel was bemerkten we schimmel onder het brood, Oeps!! Terug op de kamer onze uitrusting in orde maken. Ook altijd een heel gedoe, want hoe krijg je je afgepaste hoeveelheid gelletjes aan je gordel/startnummerband dan wel aan je startnummer zelf.

De start bleek op loopafstand van het hotel dus meteen onze warming-up gehad. De organisatie had ons alle drie vrij hoog ingeschat want we mochten in het startvak van onder de 3.30 uur gaan staan. Na een prachtig lied, waarschijnlijk volkslied, want die Ieren zingen graag, werden we weg geschoten. Sal en ik besloten 5 min. per km. te gaan lopen. Dit ging vrij gemakkelijk op wat heuveltjes na. Sal had ergens gelezen dat dit een snelle vrij vlakke marathon moest zijn. Nou dat bleek in de eerste 10 km. geheel niet te kloppen. Daarna liepen we gelukkig ook enkele keren naar beneden, maar heuvel af maak je niet meer goed wat je heuvel op verliest. Op 21 km. klokte we 1.47 uur dus we hadden nog niet veel verloren op ons schema. Na het 25 km. punt ging het allemaal wat stroever, weer zo’n k…heuvel en aan mijn benen kon ik nu toch ook wel merken dat ze iets te weinig getraind hadden. Wat vond ik ook alweer leuk aan zo’n marathon, het schoot me even niet te binnen. Bij Sal ging het op dat moment ook wat minder en het tempo ging achteruit. Hier putte ik echter weer wat kracht uit en besloot te gaan versnellen, in een boek van Bram Bakker ooit eens gelezen dat als je het moeilijk krijgt je moet gaan versnellen. Niet veel natuurlijk maar het tempo van 5min/km. hervond ik weer.

Op dat moment werd ik ingehaald door een haas met een grote gele ballon waar 3.30 uur op stond. Dus dacht ik, als ik daar eens bij kan blijven….dan…. En dat lukte, ik liep zelfs nog iets harder. Alleen had ik een probleem ik wist niet hoelang ik nog moest. Sal hield mij telkens op de hoogte omdat ik zelf geen horloge omhad. Maar nu stond ik er alleen voor en vroeg me telkens af of ik dit wel vol kon houden. Eindelijk zag ik een bord 22 mile, nog 4 dus. Ik besloot nog harder te gaan, de haas liet ik ook voor wat het geweest was,wat een geweldige marathon, maar nu snakte ik toch wel een beetje naar het einde. Er kwam gelukkig meer publiek langs de kant, dat gaf hoop. Het bord 24 mile…oei….milen zijn toch langer dan kilometers. Nog even door bijten, mijn benen gaan nu toch echt pijn doen, hou ik dit nog twee mile vol. Er volgt nog een lusje voor de finish, dat wist ik gelukkig, dan de laatste bocht, ik zie de finish al maar is nog zeker 1km. verwijderd. Ik pers nog eens alles eruit, alles doet zeer, ik kan niet harder, dan maar vast houden het tempo. Ik zie en hoor niemand meer, goed dat er geen bekenden langs de kant staan. Maar dan eindelijk is daar de finish, 3.32 uur. Even denk ik, NOOIT MEER, maar al snel bedenk ik hoe geweldig dit was. Sal bleek ook vleugels te hebben gekregen en komt 5 min. later binnen. Ook hij is blij. Mijn zwager 40 min later en heeft ook bijzonder genoten van deze marathon.

Na een douche en wat aangesterkt te zijn gaan we op zoek naar ons verdiende biertje, dat was niet erg moeilijk, er zijn pubs genoeg in Dublin. De feeststemming zit er dan ook al weer snel in. Sal blijkt na een paar biertje toch ook aardig Iers te kunnen praten. Behalve toen er iemand aan hem vroeg hoeveel kinderen hij heeft. En hij antwoordde 16, Rome, Barcelona, Istanbul, New York…………….