Als goed alternatief voor een hele dag afwezigheid van “Etten-Leur” hadden Philip, Henr(r)y, Marco, Johan, Matthieu en ikke voor de droomtijdloop gekozen. De grote ‘afvalligen’ waren van de zondagloopgroep eigenlijk wel Jaap en Matti. Die moesten zonodig weer eens wat anders doen.
Er is wel 1 ‘nadeel’ van de droomtijdloop: het gebeuren start om 2 uur ’s nachts. Een tijd dat geheel mijn lichaam al diep in een staat van de REM-slaap behoort te zijn en eigenlijk niet meer wakker wil worden. Enfin, dit geeft de charme en we gaan ervoor!
Ik ben toch wel enigszins nerveus voor deze halve marathon. Ik had niet zo goed getraind en voelde me de week ervoor niet zo opperbest. Iedere loper vertoont volgens mij voor een (halve)marathon altijd abnormale paranoïde trekjes. Ik ook. Iedereen die een keer niest wordt in de ban gedaan. Ieder pijntje in het lichaam wordt overbezorgd gezalfd. Elk uitrustingsstuk wordt secuur onderworpen aan een inspectie.
Na wat voor heen en weer ge-e-maild te hebben over gordijnen in busjes, verzamelden we zaterdagnacht om 2330 uur bij de sporthal. Het voelde vertrouwd bij de sporthal, alleen de tijd klopte niet helemaal. Na tevergeefs wachten op de Notenboom touringcar (we hoopten dat het Thof-bestuur ons alternatief zou waarderen en een touringcar spontaan zouden hebben geregeld) vertrokken we in 2 auto’s richting Delft. Omdat we vroeg waren konden we onze auto’s vooraan parkeren. Dit bleek later niet zo’n goede zet te zijn, want de bosschages rond mijn auto werd door de aanwezige lopers tot openbaar toilet bestempeld. Ik was benieuwd of mijn lak er niet vanaf gebleekt zou worden.
We waren er vroeg en hebben eerst in de plaatselijke kantine wat koffie naar binnen gewerkt om enigszins wakker te blijven. Daar werd ook door iedereen ruim gebruik gemaakt van de sanitaire voorzieningen en kon daarna het drinken van energiedrank en eten van krentenbolletjes weer rustig doorgaan.
We spraken af om met ‘onze’ groep rond de 5 minuut per kilometer te lopen. Eerst gingen we een beetje warm lopen, plassen, wat rekken en strekken, nog wat plassen en toen was het alweer tijd om naar de start te gaan.
We kwamen nog wat andere Thoffers tegen en ook Ineke en Nico die ons kwamen aanmoedigen. Chapeau om op dit tijdstip langs te komen!
De deelnemers van de Droomtijdloop zijn voornamelijk atleten uit de regio. De groeten van en naar het publiek hebben een hoog ‘ons kent ons’ gehalte. Marco en Philip konden ook bijna iedereen en veelvuldig werd de handen geschud en zagen ze de ene na de andere bekende, inclusief enkele ex-‘bazen’.
De massa kwam in het startvak steeds dichter op elkaar te staan want iedereen wil zichzelf kennelijk in een goede uitgangspositie voor de start manoeuvreren. Volgens mijn horloge was het dan al 1 over 2. Net toen Philip zei;"Ze zijn te laat", knalt het ‘startschot’, of wat er dan ook voor door gaat. We zwaaiden naar de passanten en lopen anderhalve minuut na de toppers over de piepende matten. De lopende massa was op gang gekomen. Onder luid applaus vertrokken 1200 gekken (!?). Ondanks het vreemde tijdstip stond ontzettend veel publiek. "Blijven staan tot we allemaal terug zijn hè..."!
Bij het eerste 3 kilometerpunt zagen we de eerste uitvallers. Strompelende mensen die het (misschien tegen beter weten in ) toch zijn gaan proberen. Met mij/ons gaat het vooralsnog prima. Tot dat ik in kilometer 3 plots een duikeling maak. Een straatklinker lag los en toen ik er op trapte schoot deze deels omhoog. Een val was onvermijdelijk en ik lag gestrekt op de grond. De jongens trokken me van de straat en inventariseerde de schade: wat schaafwondjes op mijn enkel en handen, pijn in mijn knie en bovenbeen en het ergste: mijn GPS-horloge was flink beschadigd! Balen. Gelukkig werd ik de eerste kilometers letterlijk en figuurlijk door ons groepje uit de wind gehouden en het tempo werd negatief bijgesteld. Als die gasten er niet bij waren, was ik niet (zo snel) doorgelopen. Opgeven is verliezen denk ik dan maar. De organisatie weet niet half hoe fijn die bordjes zijn die het aantal kilometers aangeven/aftellen. Nu blijf ik gaan. Gelukkig werd de zeurende pijn in bovenbeen en knie na 7 kilometer minder en het tempo kon weer wat omhoog. Ik was overigens niet de enige die in duikeling maakte: 2 andere voor ons vielen ook. Dat is de keerzijde van in het donker lopen; je ziet alles niet zo helder meer.
De kilometers ‘vlogen’ voorbij. Nadat Henr(r)y voor de tweede maal zijn veters had gestrikt, kwamen we bij het 19 kilometerpunt. Van die trommel muzikanten fleurde met hun ritmische, trance opwekkende muziek het evenement op.
Nog 1 kilometer te gaan en Marco en Matthieu zette een serieuze eindsprint in en na 1:50 renden we onder het finishdoek door. Omdat om 3 uur de tijd weer terug ging, stond op het bord 50 minuten. Sneller dan menig Keniaan.
Bij de finish troffen we Nico en Ineke weer aan, nu vermomd als mister en misses Halloween. Leukkk.
Na een lekker colaatje en de prijsuitreiking aan o.a. Michel de Maat (3de) klommen we in de auto’s. Philip enigszins bezorgd: want hij was de huisdeursleutel vergeten en moest nu zijn familie gaan wakker bellen. Een vooruitzicht dat hij liever niet had..… ik ben benieuwd hoe die episode is afgelopen. Happy end??!!
Namens de droomtijdgroep
Sandor