Al lang, heel lang geleden had ik me ingeschreven voor het rondje Noordereiland. Nee, geen hardloop wedstrijd, maar een heuse zwemwedstrijd over 3 kilometer. 31 juli was de datum, en dat leek op het moment van inschrijven nog ver, heel ver weg. Ik had enkel nog wat virtueel genot gehad van de foto’s en verhalen op de site over de zwemronde.

Toen ik de 30^ste om 2030 uur thuis van mijn vakantie kwam, was 31 juli ineens heel angstvallig dichtbij. Ik was de vakantiezooi nog aan het uitpakken en distribueren over de verschillende kasten, de wasmachine en de vliering en moest tegelijkertijd mijn zwembroek, brilletje en badmuts zoeken.

Ik had toch de neiging om wat nerveus over mijn (zwem)conditie te worden. Op vakantie had ik wel wat zwoegende zomerkilometers gemaakt door berg en dal. Soms, als ik veel klimmeters maakte, was gemiddeld het tempo 6.28 per kilometer. Mooie langzame duurloop zou menig trainer zeggen......Zal best, maar zo voelt het niet. Oh oh oh wat een gezwoeg en gezweet. Iedere kilometer en elke klimmeter knokken tegen de zwaartekracht. Ook had ik ‘maar’ 1 maal (voor mijn eega al 1 maal te veel) in het lokale kanaal Du Marne 2 km kunnen zwemmen. En dat was ook geen succes: niet alleen doordat ik door al dat wier niet mijn slag kon maken, maar vooral omdat meerdere malen auto’s stopten om te kijken wat er gaande was in dat troebele en koude water. Eenmaal stapte er zelfs mensen uit en ik zag in mijn ooghoek dat er foto’s gemaakt werden. Ik voelde me net papa flipper die in de vrije natuur losgelaten werd.

Enfin, om 1700 uur melde ik me met mijn dochter Irene, mijn kantjesloper (mijn broer Roderick) en een medezwemmer/goede vriend Peter Fortuin in het Hulstkampgebouw op het Noordereiland. We kregen instructies wat we wel en niet mochten doen, de verzekering dat het water echt schoon was en een startnummer werd op je bovenarm geschilderd. Daarna liepen we naar het havenhoofd, het Prinsenhoofd, direct tegenover de Erasmusbrug. Daar moest we met 120 zwemmers (RTV Rijnmond had het over 150, dus ik weet niet precies hoeveel mensen) wachten. Een man met een lange grijze staart begint daar zenuwachtig tegen me te praten of hij het wel zou halen. Hij deed me denken aan een Zen Master die zonder centje pijn 5 dagen op een berg kan zitten mediteren, dus die 3 km moet dan ook wel lukken.

Dan klinkt het startschot en ik mag gaan zwemmen. Ik spring van het ponton in het water van 19 graden. Brrrr, toch best wel frisjes. De zwemronde ging onder de Koninginnebrug, dan de hefbrug (± 1 km), langs het Antwerpse Hoofd, onder de Willemsbrug (± 2 km) en dan weer naar het Prinsenhoofd. Ondanks dat je door wilt zwemmen, heb ik nog wel van de omgeving kunnen en willen genieten. Vlak na de eerste brug zwemmen we onder De Hef door en ik draai even op mijn rug Mooi hoor de onderkant van zo’n oude brug. Er staan mensen te zwaaien en te joelen. Na de ronding van het eiland zie je de Willemsbrug. Op dat moment weet ik dat we op een derde van de tocht zijn en dat de kop van het Noordereiland in zicht is.Net voorbij de Willemsbrug leek het wel of je in een ruige zee bij windkracht 8 lag te dobberen. Flinke golven overspoelde je en ik hoorde later dat zelfs iemand tegen de kade was ‘gesmeten’ door zo’n golf. Wat doe ik eigenlijk hier…...

Sinds een jaar of 3 ben ik (naast hardlopen) verslaafd aan (buitenwater) zwemmen. Als ik m’n shot niet krijg word ik chagrijnig, kriegel en besluipt me een gevoel van totaal onbehagen. Daarom doe ik (zomers) een of twee keer per week mijn zwembroek of Zone 3 wetsuit aan en zwem ik 1 tot 4 km. Deze verslaving compenseert mijn andere verslaving: chocola, drop en andere lekkernijen. Eigenlijk ben ik dus een ordinaire endorfinejunk. Natuurlijk kost het veel minder tijd en moeite om (bij gebrek aan beter) een pak hagelslag aan je mond te zetten of een grote hoeveelheid van die heerlijke Franse kaas te verorberen, maar dan krijg je weer last van bijverschijnselen als schaamte- en schuldgevoelens. Toch best gênant als je wordt betrapt met je wangen vol hagelslag. Bovendien kan ik me ook niet onbeperkt volproppen met BonBonBlocs en die heerlijke Langres AOC zonder dat de weegschaal daar iets van zegt. Zwemmen is dan een heerlijk compromis!

Het rondje Noordereiland is eigenlijk ook het gevecht met je lichaam en tegen de elementen der aarde. En het voelen van de liefde van deze elementen. Het water in je gezicht, de golfslag waardoor je meer kracht moet zetten en de kou die je huid doet tintelen, maken dat je voelt dat je leeft. En dat je onderdeel bent van het universum. Dat buitenwaterzwemmen heeft dat allemaal! Heerlijk!

Bij de Erasmusbrug zie ik (en onderwater hoor je het duidelijk) de metershoge waterstralen van de havendienstboot en de joelende mensen. Gaaf! Wat is dat een binnenkomst zeg. Ik had toch nooit durven dromen dat ik in het hart van de stad zou zwemmen.

Na precies 49 minuten tikte in voldaan en niet eens zo moe het ponton aan (mijn maat had 43 minuten). Wanneer ik uit het water klim na 3 kilometer heb ik een big smile op mijn gezicht. Mijn broer de kantjesloper gaf me een handdoek en voldaan en rillerig liepen we naar de auto. Voor herhaling vatbaar! Op naar de volgende!