een wedstrijd (Spark halve marathon in Spijkenisse).

Daarna ben ik ruim een jaar door een blessure aan huis gekluisterd. De twijfel werd overwonnen en ging zaterdagmiddag richting het altijd mooie ’s Gravenzande.

Inschrijven, omkleden en naar de start. Daar kwam ik tot mijn schrik er achter dat ik mijn donderdagmiddag gekochte hardloopschoenen nog aan had. Mijn “ouwe vertrouwde” schoenen was ik vergeten aan te doen. Op hoop van zegen dan maar. De (on?)gezonde spanning werd door dit feit alleen maar groter!

Direct voor de start was er nog 1 minuut stilte: vrijdagavond er voor was een hardloper doodgereden. Helaas de nare realiteit! Na het startschot mochten we. En ik denk onder ideale omstandigheden. Lekker september zonnetje, iets boven de 12 graden alleen wel loei harde wind.

Ik wilde 5:15 p/km lopen zodat ik rond de 1:25 uit zou komen. De eerste kilometer ga je mee met de vaart der volkeren, en de eerste 5 liep ik iets minder dan 24 minuten (waar die GPS al weer niet goed voor is!).

Helaas begonnen rond de 5 kilometer ook mijn voeten pijn doen; de uiterst, niet ingelopen, nieuwe schoenen knelden hier en daar fors! Op een gegeven moment voegt een man in een fel groen T-shirt zich naast mij. Met een hoofdband van badstof. Hij begint tegen me te brabbelen. Als een nietsvermoedende luisteraar doet zijn dialect denken aan een Twent die je toespreekt met zijn mond propvol biscuit. Geeft niks, ik praat eigenlijk met niemand, ik ben hier voor m’n ‘actieve rust’. Hij versnelt, ik (kan) niet. Ik zat bij 6 km keurig in een groepje geel ge-T-shirte “Lierse lopers”.

Mijn Thof rode shirt sprong er mooi uit. Ik dacht eerst even dat ik aan het hallucineren was: ik zag aan de kant een heuse reïncarnatie van Leo, alleen met baard. Dit bleek zijn tweeling broer te zijn.

Men had gewaarschuwd dat na kilometer 7 de windkracht 6 Beaufort recht tegen was. Dit bleek waarheid te zijn. Echt alleen maar rechtdoor en rechtdoor en rechtdoor met volle wind tegen. Ruim 4 kilometer “beulen”. We liepen in waaier formatie. De snelheid boete in: gemiddeld 5:08 per kilometer. Daarna was er zijwind. Het liep verder allemaal voorspoedig. “Mijn” groepje hield goed stand in het windgeweld.

Gezamenlijk kwamen we over de finish. Het was weer leuk. Alleen toen ik in de sportzaal mijn schoenen uitdeed was het minder plezant. Mijn sokken waren goed doorbloed geworden.

Toch wat het mooiste moment van de dag de thuiskomst. Mijn vier dames die je enthousiast begroeten. De ene met mij blij om de eindtijd (1:21), de ander simpel weg omdat Pa weer thuis.

De zondagmorgen training heb ik dit keer maar overgeslagen: niet omdat ik spierpijn o.i.d. heb, maar door 2 grote bloedblaren onder mijn voeten.

De overige Thoffers:

Leo Fransen: 1:18:00

Jolanda Ammerlaan: 1:31:31

 Foto:Carry Wilminck