Jacq kwam afgelopen winter op het idee om de hele Triathlon met z’n drieën te doen.

Jolanda gaat zich wagen aan de 180 km fietsen, wat helemaal nieuw is voor haar. Beetje vanzelfsprekend doet Jacq de marathon en ik bijt de zwemspits af…. Afgelopen zaterdag om 6 uur zaten 3 zombies ( Jacq, Marlo en ik) met een grote beker koffie in de auto, op weg naar Almere.

Jolanda en Dennis reden toen de Flevopolder al in, want Dennis had z’n zinnen gezet om alle onderdelen zelf te doen en die startserie is eerder. Om half 8 gingen de (echte) bikkels van start. Er stond nog niet veel wind, maar er hingen wel een aantal dreigende buien boven het Gooise meer.

Een kleine uur later liep ik in mijn rubberen mummiepak, badmuts tot over mijn oren, een klodder uierzalf in m’n nek tegen schuurplekken en de zwembril in de hand naar de start. Daar stonden een handjevol lotgenoten. Dit was een aparte startserie voor de ‘tri-togethers’ en dat bleken er maar 20 te zijn. Dat was geen dringen bij de start, want iedereen stond vooraan…. Het startschot klonk en ik probeerde het water in te rennen. Na een paar passen moest ik me al laten vallen en de golven sloegen meteen in mijn gezicht. Jemig, wat is dit??? Het lijkt wel een wasmachine! Zo hard waait het toch niet???!!! Dit was ik niet gewend in de Boonervliet. Ik verslikte me en raakte even van me à propos. Ooeeiiiii hoe worstel ik me hier door heen???

Na wat rustige lange slagen en vooral rustig blijven uitademen (en af en toe ook inademen, haha) voelde ik me weer op mijn gemak. De gele boeien staken een stuk boven het water uit, maar waren soms toch lastig te zien. Met zo’n stuk voor de boeg wil ik toch echt niet met een boogje naar die boei zwemmen, dus heb ik die boei scherp in de gaten gehouden.

Na nog 2 boeien en 1,1 km hadden we een landlap oftewel na de ronde kwamen we weer op het strand uit en moesten 10 stappen over het strandje doen en doken dan weer het water in voor de volgende 2,7 km…. Aantrekkelijk voor het publiek zo’n uitstapje. Marlo, moeder Cootje, Jacq, Jolanda en Simone stonden aan te moedigen en dat was een heel leuk moment.

Inmiddels lag ik redelijk moederziel alleen in het water, niemand naast me en steeds als ik dacht hé daar komt iemand naast me zwemmen…. was het een golf.. ;-). Twee van de drie gele boeien van het eerste rondje moesten we weer aanhouden, maar zwommen we parallel aan het vaste land richting de havenkom. Dit was een flink stuk met zijwind. Pfff hier kwam geen eind aan… Ik kreeg haast het idee dat ik op kop lag… haha echt niet, maar ik zag echt niemand meer om me heen! Behalve de boeien en hééél veel water. Met zijwind zwemmen viel niet mee. Ademhalen als er net een golf tegen je gezicht slaat is lastig en mijn arm bleef steeds in de golf steken. Heel raar, maar het leek wel of de golf aan mijn hand zat te sjorren. Ook week ik steeds van de boei af door de wind… Uiteindelijk leidden de boeien me naar de havenkom en na 1.13u strompelde ik het water uit.

Petra en Ineke zag ik meteen staan en stonden keihard aan te moedigen. Leuk! Snel rennen naar de wisselzone en daar stonden Jolanda en Jacq me op te wachten. De chip moest overgegeven worden en daar ging Jolanda op naar de 180 km door de polderrrr.

180 km Fietsen:

2 Bidons en 2 gelletjes

En een avontuur was het zeker voor mij en uniek om met twee zussen de ‘beruchte’ hele triathlon te doen in Almere.. De zenuwen begonnen al weken van te voren ;-) Kan ik dit wel? 6 uur op een zadeltje zitten? Wat als het heel hard waait? Misschien krijg ik wel 3 lekke banden of erger nog ik kom bij 120 km al de man met de hamer tegen.

Nog nooit had ik zo ver gefietst, normaal doe ik de kortere wedstrijdjes en dat gaat mij erg goed af. De datum naderde en ik dacht kom maar op met die 180 kilometer, laat het maar gebeuren. Ik moet zeggen dat de trainingen niet vanzelf gingen, het was zwaar en saai en soms zakte mijn zelfvertrouwen naar het 0 punt.

28 augustus 05:00 uur. De wekker ging. Eigenlijk was ik al half wakker, goed geslapen en ik had geen last van zenuwen in tegen stelling tot Dennis die al 3 dagen wat gespannen overkwam, maar hij moest de klus helemaal in zijn eentje klaren en dat het liefst binnen 10 uur .

De rit naar Almere ging ontspannen, er werden heel wat witte bolletjes met jam en banaan naar binnen gewerkt. De wind hield zich (nog) rustig, maar de donkere wolken kwamen steeds meer tevoorschijn.

Carool beet de spits af en legde vlot de 3,8 kilometer zwemmen af. Voor haar zat er erop en gaf het stokje (chip) aan mij. Ietwat nerveus begon ik aan het fietsen, maar ik was ook wel benieuwd hoe mijn debuut zou gaan en wat ik onderweg allemaal zou tegen komen.

Er stond mij 3 rondjes van 60 kilometer te wachten en er werd geadviseerd om het eerste rondje heel rustig te beginnen. Mijn streeftijd was 6 uur (30 km/per uur gemiddeld), dus dat betekende 2 uur per rondje. Mijn voedingsplan was van te voren ook bepaald: 2 bidons per ronde en 2 gelletjes met 300 ml water.

Toen ik weg fietste scheen de zon, maar in verte zag ik donkergrijze wolken. Simone en mijn moeder waren mijn personal coaches en zij hadden nog wat droge kleding voor als het erg koud was. Ik begon te trappen, rustig en relaxed. Maar na 12 km kwamen er 2 mannen (ook van de trio’s) voorbij gesjeesd en er ging een flits door me heen: erachteraan!!! “Nee”, het eerste rondje moet rustig. Kon het niet laten, koos voor het eerste en zette de achtervolging in. Bleef als een bloedzuiger ongeveer 10 meter achter de mannen fietsen. Het ging lekker, kon het bijhouden, de fikse regen en onweersbuien maakte het spannen en afwisselend, maar had geen idee of ik dit 180 kilometer vol zou houden.

Na het eerste rondje stond Si met een bidon voeding, maar doordat ik bij de mannen wilde blijven ging ik veel te hard en vloog de bidon als een stuiterbal door de lucht. Ik had een herkansing, Simone schreeuwde “ma staat bij de witte tent” !!! Dat ging prima en ik besloot 1 bidon AA van de organisatie te pakken onderweg. Het was fijn om iedereen te zien staan en door de aanmoedigingen doe je er toch een tandje bij.

Tweede ronde ging lekker. Het was gaaf om Petra en Ineke te zien staan, nog bedankt (altijd fijn om bekende te zien in een donker bos).

Laatste 40 kilometer was afzien, de mannen voor mij waren afgehaakt en mijn batterijen waren nog niet op en besloot hard door te gaan. De wind was op gaan zetten en gecombineerd met hagelbuien, werd het niet makkelijker gemaakt. Uitgeput maar voldaan gaf ik de chip aan Jacq. De laatste Sister Nell die de klus af mocht maken…

42,2 km Hardlopen: Farthie Bartie en cola

Daar stond ik dan. Zenuwachtig heen en weer lopend in de wisselzone. Ik zag de ene na de andere fietser rennend naast hun fiets de ‘transition area’ binnen rennen. Allemaal prachtige atleten, maar ik stond er maar op een te wachten en dat was Jolanda.

De zon scheen volop itt tot een paar uur geleden. De weergoden waren mij gunstig gezind, dat had ik alvast mee. Plots kwam Jolanda de ‘transition area’ binnen rennen. ‘Jacq, daar ga je, niet vergeten de chip over te nemen, want zonder chip geen eindtijd.’ Ik rende na 100 meter meteen al het stadion in.

Eerst een rondje eretribune en daarna de Almeerse paden op: drie ronden van ruim 14 km. Ik had de gang erin en paste de tactiek ‘dood of de gladiolen’ toe: geen reserves opbouwen in het begin, maar meteen pittig van start en zien waar het schip strandt. Tja soms moet je dat maar eens proberen.

Ik haalde de ene triatleet na de andere in. Dit gaf mij bepaald geen kick die ik normaliter zo hebben bij een marathon, want de strijd was ongelijkwaardig. Ik was nog zo fris als wat, de rest had er al 3,8 km zwemmen en 180 km fietsen opzitten. ‘Hoe zou het met Dennis gaan?’

Na 3 km passeerde ik de coachpost. Hier stond zusje Simone met voeding en drank. Slechts op een punt mag de loper voeding en drank uitgereikt krijgen en dat is wel even wennen.

De verzorging onderweg was overigens prima. Om de 2,5 km een verzorgingspost. Na de coachpost slingerde het pad door een bos en ik besloot om de teksten op de weg te onthouden voor afleiding: ‘Farthie Barthie’ las ik en ik moest lachen. Ik liep de km’s lekker weg en bij het 9 km-punt begon mijn favoriete deel van het parcours. Een lange rechte weg naar het stadion met wind in de rug. Links de dijk en rechts het Gooimeer. Vlak voor het stadion stond mijn familie. Ik zwaaide enthousiast en ontwaarde zelfs mijn vader. Het moet niet gekker worden. Even het stadion induiken, hé daar staan Ineke en Petra, rondje eretribune en daarna op naar ronde 2.

Alles ging prima en bij km 17 dook ik opnieuw het bos in, uitkijkend naar ‘Farthie Bartie’. Bij het 23 km punt besloot ik een AA-gelletje van de verzorgingspost aan te nemen. Even wandelen, gelletje uitknijpen, water innemen en verder rassen langs de dijk naar het stadion. Tsjongejonge ik was al over de helft en wat ging het goed. Maar de marathon is genadeloos en kent haar eigen wetten: Na een paar 100 meter voelde ik me steeds misselijker worden. De benen werden slap en ik werd draaierig in mijn hoofd. Binnen vijf minuten een complete transformatie. ‘Rustig blijven, gewoon blijven draven’.

Mijn geluk lag in de wind, want die had ik in de rug. Maar ik voelde me bepaald niet lekker en mijn kuitspieren maakten rare bokkensprongen. ‘Shit, dit had ik nog nooit meegemaakt’. Het stadion kwam in zicht en ik snakte naar bekende gezichten. Of eigenlijk liever: iemand die me achterop zijn bagagedrager ontvoert, of dat ik uitglij en in het water beland, of dat een omstander me €100.000 aanbiedt als ik stop met de wedstrijd, of...

Ik zag familie en Ineke en Petra. Even water aannemen van Carola en stoppen bij Simone voor een gelletje. Klets de kramp schiet in mijn kuit. ‘Oh nee en ik moet nog 14 km.’ Voorzichtig loop ik verder en voortdurend dreigt de kramp opnieuw in mijn kuiten te schieten. Ik loop op eieren en de ontspanning is totaal verdwenen. ‘Hoe kom ik van deze ellende af? Waar is die kloteprins op het witte paard die me meeneemt en verlost?’ Geen prins te zien, alleen maar ploeterende hardlopers. Ik besluit om niets meer te eten en alleen nog maar cola en water te drinken.

Bij 30 km giet ik me vol en vervolg het parcours. Ik weet niet of er iets ‘Almachtigs’ bestaat, maar de kracht kwam terug in mijn benen. Ik veerde letterlijk op en liep weer in cadans. Een ongekend heerlijk gevoel. Ik zette het op een lopen en zag ‘Farthie Bartie’ weer onder mijn voeten voorbij glijden. ‘33 km, 34 km, 35 km, 36 km nog maar 6 km Jacq, kom op hou vol.’ ‘Joehoeeeeeeeeee’, ik zie twee zwaaiende personen op de dijk voor me staan. Verrek, het zijn Marlo en Carola. Ik zwaai terug en voel me gelukkig.

Bij 37 km begin ik opnieuw aan mijn favoriete stuk. Alles heb ik mee: wind in de rug, blauwe lucht boven me, aangename temperatuur en nog steeds sterke benen. ‘Draven Jacq, zo hard je kan. Dit maak je misschien nooit meer mee. Loop net als Tom Hanks in de film Forrest Gump ‘Run Forrest Run!’ 38 km, 39 km, 40 km, 41 km, Carola en Jolanda stappen in en rennen mee. Nog even de loopbrug over en we denderen het stadion binnen. Een bocht naar links, en bocht naar rechts, U-bocht, bocht naar links, waar is dat finishdoek? We pakken elkaars hand en rennen gezamenlijk onder het finishdoek door.

Wat hebben we een prestatie geleverd. Zo trots zijn we op onze eindtijd. In 10 uur en 8 minuten heeft Carola 3,8 km gezwommen (1 uur 13 min), Jolanda 180 km gefietst (5 uur 28 min) en ik 42,2 km gelopen (3 uur 22 min).

‘Maar wat doet Jolanda nou?’ Ze pakt de microfoon van de speaker en zegt ‘Ja Dennis, ik wil met je trouwen.’

Het was een dag vol hoogtepunten, Need I say more?