In voorgaande edities lukte het (net) niet gezamenlijk de marathon te voltooien in 3 1/2 uur. Maar eens moest het er van komen en afgelopen zaterdag was het zover. Allereerst voor hen die het niet weten; De ekiden is een estafettemarathon die door een team van 6 mensen wordt gelopen. Drie maal 5 km, twee maal 10 km en een slotloper die de laatste 7,2 km voor zijn of haar rekening neemt. Een ouderwets lint (zo een die je vroeger bij de gymles omkreeg bij een partijspel) moet omgehangen en doorgegeven worden. En zo kan je gezamenlijk tot een zeer acceptabele marathontijd komen. Zelfs als je de respectabele grens van 50 lentes (ruim) bent gepasseerd. En dat zijn (bijna) alle krasse knarren van Thof die zich aan deze recordpoging waagden. Dat waren, in niet willekeurige volgorde, Kees, Jim, Leo K, Gerrit (vervangen door Leo F), Frans en ons jonkie Ron (dispensatieloper). Sportief als deze vitale heren zijn, werd de reis naar Naaldwijk ook nog eens met de fiets afgelegd. Op de atletiekbaan aangekomen dachten we evenals in andere jaren onze collega-teams van Thof te treffen. Maar tot onze verbazing bleken we als enige Maaslandse afvaardiging op de startlijst te staan. Beschaamd trokken we toch onze fraaie Thofshirts aan. Slechts 6 rode lopers op zo’n groot regionaal evenement.
Maar daar waren Jaap, Petra en Bart. Opgelucht haalden we adem. Toch nog wat kanjers die de eer van Thof hoog zouden houden. Maar wat zagen ze er vreemd uit. Hadden ze afgesproken een zelfde krijgertje van de Zeeman aan te trekken bij het inlopen? De waarheid bleek erger. Het onkruid-groene tenue dat ze droegen bleek hun wedstrijdoutfit te zijn, niet de eer van Thof maar van een Westlandse plantenboer werd verdedigd. Wat stond dat rood ons opeens goed!
Gelukkig, daar was Angeli. Maar wat zag die er raar uit. Angeli, dat is toch geen meisje voor roze! Maar vandaag, ter ere van een loopclubje uit Naaldwijk, liep ze als een zuurstokje in het rond. Wat is mooi rood toch stoer!
Was dat Ineke? Ja, maar we durfden al nauwelijks te kijken. Niet alleen was de kleur babykamer-lichtblauw, de afbeelding, bedoeld om de plaatselijke pizzaboer aan omzet te helpen, gaf ons de sterke behoefte de komende maanden alleen maar Hollandse pot op tafel te zetten. Wat zagen we er in dat felrood toch gezond uit!
Maar gelukkig, daar was onze voorzitter. Met een dankbaar gevoel voor deze ondersteuning liepen we zijn richting op. Toch nog steun voor onze Thofmissie. Misschien had hij ter ondersteuning zijn Thofshirt wel aangetrokken! Maar een koude douche was aangenaam, in vergelijking met ons gevoel, toen we zagen waar hij zich in had gehesen. Ook hij, onze roerganger, had zich gehuld in het eerder genoemd agrarisch groen. Verweesd bleven we achter. Gelukkig fleurde het rood van ons shirt onze grauwe gezichten wat op.
Wat moet een mens psychisch sterk in elkaar zitten om na dit alles toch nog een topprestatie neer te zetten. Maar we wisten dat er maar één manier was de Thof-eer hoog te houden. We moesten de beoogde 5 minuten per kilometer halen. En blijkbaar gaf al het voorgaande alleen maar pijn aan de ogen. De benen en de geest van de krasse knarren bleken nog prima in orde. En dus snelden we naar een ruime verbetering van ons pr en kwamen uit op 3,26,52. Bovendien bleken we bij Thof dan wel tot de krasse knarren te behoren, regionaal zijn we nog piep want er bleek zelf een 65+ team mee te doen (chapeau!). U bent dus voorlopig nog niet van ons af! Maar één ding staat vast: Wij lopen, kras of niet, in Thof-rood!
Krasse knar van Thof
De Koning (en de koningin) van Thof ! (?)