En het was overigens ook mijn tweede start in Almere. In 2005 een hele en in 2007 de EK afstand. Dus dat er maar vier bochten in het fietsparcours zitten dat wist ook wel en dat het super saai is was ook bekend. Wat maakt deze triathlon dan toch aantrekkelijk om mee te doen? Deze vraag heb ik mij tijdens de wedstrijd meerdere malen gesteld maar daarover straks meer.

Al vanaf begin vorig jaar was ik bezig om me voor te bereiden op een nieuwe baan. En bij deze baan heb je meer aan explosiviteit en kracht dan duurvermogen. Dus besloot ik het dit jaar eens over een heel andere ‘boei’ te gooien. Ik had me voorgenomen om lekker veel krachttraining te gaan doen en om weer survivaltraining te gaan doen. Hierdoor zou ik lekker grote spierballen krijgen en een bovenlichaam als de gouverneur van Californië in zijn jonge jaren. Ik zou wel gewoon blijven triathlonnen, maar dan vooral korte afstanden. Oja, ik had me al ingeschreven voor de halve IM in Niederbronn les Bains dus die deed ik dan toch maar wel even, mooie wedstrijd overigens. Door al mijn inspanningen in het krachthonk en in de touwen ben ik aangenomen bij mijn nieuwe baan en is het allemaal niet voor niets geweest. Maaaaar wat was nu het geval. De opleiding begint pas in november ipv augustus. Dus toen dacht ik gelijk, hmmmm dan kan ik Almere nog wel ff doen. Er was echter wel een klein probleempje, ik had nog maar zes weken om te trainen. Maar ja, dat mocht de pret niet drukken dus ik zocht nog een paar oude schema`s van Casper erbij en maakte een mooi zes weken schema. De eerste week deed mijn hele lichaam pijn, want ik was niet meer gewend om zoveel duurtraining te doen. Maar goed ik heb geprobeerd het schema zo goed mogelijk te volgen en was klaar voor Almere…….toch?

Nog een mooie bijkomstigheid was dat Chris Hemstede (teamlid TTFF) ook mee ging doen in Almere. Dit gaf mij nog wat extra motivatie. Vooral omdat hij altijd zo’n ontzettend, verschrikkelijke, grote bek heeft. Iedereen die Chris een beetje kent weet dat hij altijd een beetje lachwekkend op de triathlonsport heeft gereageerd. Ik had Chris verteld dat hij pas recht van spreken heeft als hij een hele triathlon voltooid zou hebben. Dus Chris ging deze uitdaging aan en schreef zich in. Ik had Chris nog gesproken een paar weken voor Almere en hij kon mij toen vertellen dat hij 4 doelen had voor tijdens de wedstrijd. 1: Finishen, 2: De snelste looptijd realiseren, 3: Onder de 10 uur finishen en 4: van mij winnen. Als ik eerlijk moet zijn had ik gedacht dat hij geen van deze doelen zou halen. Waarom….omdat hij altijd denkt van, dat doe ik wel ff. Maar goed, we zouden het wel zien.

Ik ging samen met mijn aanstaande zwager Dennis vd Worp naar Almere om mij daar in te laten schrijven en ik zou daar ook overnachten in een hotel. Carola moest naar een trouwerij en kon dus niet vrijdag al mee naar Almere. Dennis ging trouwens ook mee om mij te coachen en bij te staan tijdens de wedstrijd. Nadat ik me had ingeschreven en alvast mijn fiets in het parc fermee ging zetten kwam ik daar GIJS tegen. Iedereen zal nu wel zeggen wie is GIJS. Gijs is een jongen die net op zijn gehuurde fiets vanaf Amsterdam naar Almere was gereden en die ook mee zou doen aan de triathlon. Hij stond voor verbazing naar al die mooie fietsen in het parc fermee te kijken en vroeg aan mij wat dat grijze oranje dingetje onder mijn zadel was. Ik vertelde hem dat daar een Co2 patroon in zat waarmee ik snel mijn banden weer hard kreeg als ik eentje zou moeten vervangen. Vol ongeloof en bewondering keek hij mij aan en kwam hij met nog veel meer vragen. Ik had ook heel veel vragen want hij zag er nou niet echt uit als iemand die wist waar hij aan begon. Hij leek een beetje op één van de vrienden die ik had gezien op de bruiloft van Cees Colijn ( aardige jongens hoor Cees ), een soort voorloper van Guus Meeuwis. Het was echt zo`n koorbal met een hete aardappel in zijn keel. Hij had een mooi polo shirtje die nog nat was van zijn fiets rit naar Almere en een mooie tas van de hamsterweken waar zijn “sport” spullen in zaten. Hij vertelde mij dat hij nog nooit eerder een triathlon had gedaan en dat hij al 60 baantjes kon zwemmen in het zwembad. Wel had hij een goede conditie want hij ging regelmatig hardrennen. Toen ik hem vertelde over de tijdslimieten zei hij: Ik heb toch 15 uur de tijd, dat moet wel lukken hoor. Dapper en dom liggen dicht bij elkaar, dacht ik toen.

De wekker ging om 05:00 en dat is meestal best vroeg maar nu was ik blij dat ik eruit mocht want ik had veel zin om te starten. Mijn zwager Dennis had gelukkig niet gesnurkt en niet de hele nacht ge-sms’t met zijn Jolanda. Toen ik de gordijnen open sloeg kwam de regen werkelijk met bakken naar beneden en ik zag het somber in en vroeg me af of ik wel genoeg reserve bandjes bij me had. Nadat we hadden ontbeten en Remy Vasseur, die nog met zijn ogen dicht naar de eetzaal zocht, hadden verteld waar hij kon eten. Gingen wij ook op weg naar Almere Haven. Daar aangekomen was het al aardig druk en was ik al aardig gespannen en voordat ik mijn wetsuit aan had moest ik al drie keer schijten. Toen ik bij mijn fiets aankwam zag ik dat het zeiltje dat ik van Kitty de Bloois had geleend om mijn fiets tegen de regen te beschermen, alleen het puntje van zadel droog had gehouden. Daar was het namelijk achter blijven hangen toen de wind hem van mijn fiets af blies.

Na alles gereedgemaakt te hebben zag ik Gijs aakomen lopen die nu toch ook wel een beetje zenuwachtig was en zijn fiets niet meer kon vinden. Zijn fiets stond ongeveer 10 plekken naast die van mij dus hielp ik hem maar even. Ik liep samen met Dennis naar het strand waar gestart zou worden. Daar aangekomen wees Dennis mij erop dat ik nu toch wel en beetje mijn wetsuit aan moest gaan trekken, omdat over 10 min de start zou zijn. Samen met Ton van Vliet (vereniging en trainingsmaatje) trokken wij ons pak aan, poseerde nog voor de fotograaf en gingen naar het startvak. Daar kwam ik Chris tegen, hij had er zin in en ik zag een grote glimlach op zijn gezicht. Ik nam me voor om ver van hem vandaan te gaan zwemmen, want ik kan me nog een wedstrijd herinneren dat hij lekker in mijn benen lag te harken en dat ik al het kopwerk voor hem deed. Dat was ik nu niet van plan.

Bang……. Niet al te hard rende ik het water in, omdat ik bang was om gelijk al mijn zwembril te verliezen. Er stonden namelijk best wel aardig wat hoge golven. Het stuk tot de eerste boei was behoorlijk zwaar, omdat we daar vol wind tegen hadden . Je kon dus niet in een lekker tempo komen, maar moest gewoon flink knallen door de golven heen. Oriënteren werd hierdoor wel gelijk een stuk moeilijker ( ben ik toch al zo goed in). Na eerst een lus van ongeveer 1100 meter gemaakt te hebben zwommen we terug naar Almere haven. Dit gedeelte ging een stuk beter, want we hadden de golven schuin in de rug. Ik had geen last van andere zwemmers, want het was bijna onmogelijk om in een groep te zwemmen. De golven zorgden ervoor dat iedereen lekker verspreid lag over het gehele Gooimeer heen. Na 1u en 12 min stapte ik weer lekker het water uit en ging ik op weg naar de wisselzone. Hoe zou het trouwens met Gijs zijn, zou hij het overleven????

Nadat ik door de wisseltent was gelopen en toch maar ff mijn fietsbroek en mouwtjes had aangetrokken, liep ik vol goede moed naar mijn fiets. Wie zag ik daar in het parc fermee….Chris Hemstede. Ik was al onderweg naar de uitgang en Chris liep nog naar zijn fiets dus ik had een kleine voorsprong. De wind was al aardig aan het aanwakkeren maar voor mijn gevoel stond hij wel gunstig. Onderaan de dijk kon je goed even de inventarisatie op je nemen en kijken wie er voor je zaten. Boven aan de dijk kwamen de fietsers terug die gekeerd waren bij de Stigtse brug. Tijdens het eerste rondje fietsen had ik nog weinig last van de wind en kon ik nog aardig wat mensen inhalen. Op sommige lange stukken waar we de wind mee hadden, reed ik de hele tijd boven de 40 km/h.En bij wind tegen bleef ik netjes boven de 30 rijden. Het kostte bijna geen moeite en alles voelde goed. Net voor het einde van het eerste rondje zag ik eerder genoemde Ton v Vliet rijden. Ik reed naar hem toe en ik vroeg aan hem hoe het ging. Plots zag ik de schrik in zijn ogen want hij had mij duidelijk nog niet verwacht. Ton kenende zou hij hier flink van balen en nu echt hard gaan rijden zodat hij mij kwijt zou zijn. Bij de coachings post zag ik Dennis staan met twee nieuwe bidons Pepti Plus. Ook Jeroen Alkemade en Club maatje Mark Wilson stonden er om onder andere mij aan te moedigen. Ik besloot om even snel bij Dennis te stoppen, zodat ik makkelijk mijn bidons kon wisselen. Plots zag ik Ton voorbij knallen, zoals verwacht en Dennis riep nog tegen mij dat ik me niet op moest laten naaien door hem. Cancellara zou jaloers zijn op de snelheid die Ton op dat moment had. Stiekem moest ik lachen omdat ik wist dat ik de betere loper ben en dat hij toch wel een voorsprong van minimaal 30 min moest hebben om mij te verslaan, tranquilo dus.

Onder aan de dijk reed ik dik boven de 50km/h, dat was best gaaf maar dat betekende wel dat het harder was gaan waaien en dat hij was gedraaid. En ja hoor na 15 km in het eerste rondje kregen we de wind vol tegen en dat bleef zo tot het bijna het einde van de ronde. Ik heb Ton trouwens niet meer gezien. Wie ik wel zag was mijn grote vriend Chris. Telkens als ik boven aan de dijk reed zag ik hem onderlangs rijden. De laatste ronden was echt de zwaarste, want de wind was nu echt serieus op komen zetten. Omdat je je na 150 km op de fiets toch wel een beetje gaat vervelen ga je om je heen kijken en dan zie je opeens iets roods op je af komen. Wat bleek nou, dat was dat etterbakkie Chris. Nadat Chris mij had bijgehaald vroeg ik even aan hem hoe het ging en of hij het nog leuk vond. Gelukkig was hij het toch ook wel zat en vond dat het toch ook wel flink waaide. Het laatste stuk heb ik, terwijl ik vol tegen de “storm”in zat te beuken, meerdere malen gedacht; waarom, waarom, waarom doe ik dit nu weer? Ik had pijn in mijn benen, had teveel Pepti Plus gedronken en mijn streeftijd was niet meer haalbaar. Op dat moment moet je mentaal schakelen en vrede hebben met wat je op dat moment hebt en take the pain. Gelukkig ben ik mentaal zeer sterk en was dat voor mij geen probleem.  De laatste 30 km hebben we netjes stuivertje gewisseld op respectabele afstand en hebben we netjes ons fiets onderdeel afgemaakt. Vrijwel gelijk kwamen we van de fiets af en liep ik nog vrij soepel het parc fermee in.  

Ken je dat gevoel dat er iemand naar je toe komt die zegt na dik 5 u en 30 min fietsen: Je mag van je fiets af maar dan moet je wel nog even een marathon lopen? En jij antwoordt dan: Oja joh, mag dat, nou graag hoor ik ben dat fietsen nu wel zat, laat mij maar lekker een marathon lopen. Nou dat gevoel had ik zo ongeveer en dat is wat dan ook gebeurde. Toen ik dus van mijn fiets afstapte zag ik veel bekende staan, Natuurlijk mijn lieve en zeer mooie zwangere vriendin Carola samen met Dinie, Ellen, Melissa, mijn moeder en Ab, Petra en Ineke van Thof running, en natuurlijk Dennis en nog wat TVR leden.

Toen ik aankwam in het parc fermee zag ik dat Chris sneller wisselde dan mij. Ik besloot om toch maar even mijn fietsbroek uit te doen en mijn tri pakje aan te doen. Op het moment dat ik in mijn blote staafmixer stond, kreeg ik gelijk op mijn kop van de jury want dat mocht niet.

OOOOH sorry mijnheer dat wist ik niet, zei ik met mijn mooie grote ree bruine ogen. (mijn schoonmoeder zou zeggen, al het moois mag gezien worden). De Jury liep naar mij toe en zei, toch wel lekker he ff iets droogs aan trekken. En ik mocht weer verder. Er zijn dus ook aardige jury leden.
Voor mijn gevoel begon ik lekker aan de marathon. Ik was van plan om 1u 10 min te lopen per ronde. Dan zou ik een mooie 3u en 30 lopen op de marathon. Dit zou ik moeten kunnen lopen dus ik nam de gok om dus 5min de km te lopen. Ik hoorde dat Ton 12 min voor mij zat en nam mezelf voor om gewoon mijn eigen wedstrijd te lopen en dat Ton vanzelf wel ingehaald zou worden. Tijdens het lopen had ik veel last van mijn maag en Dennis die naast mij reed vroeg of ik een volgelopen kaplaars had ingeslikt, want zo klonk mijn maag ongeveer. Ik had veel teveel gedronken, omdat ik bang was om kramp te krijgen. In Canada kreeg ik last van kramp toen ik van de fiets kwam en dat wilde ik nu voorkomen. Ik had het hele tijd gevoel dat ik moest schijten, maar ik kon alleen maar scheten laten. Het tweede rondje wilde ik weer een scheet laten, maar voelde toen dat als ik dat zou doen het hele wegdek voorgoed vervuild zou zijn met mijn uitwerpselen. Gelukkig liep ik net voorbij een paar bosjes en besloot om deze maar van wat extra tuinaarde te voorzien. Ik kan je vertellen dat dat heeeel erg opluchtte. Dennis attendeerde mij er nog op dat ik wel moest blijven eten en bleef mij maar gelletjes toe stoppen. Het was goed dat hij er bij was, want door de pijn die ik in mijn maag had, was mijn behoefte naar drank en eten totaal verdwenen. Ik was nog niet eens op de helft van de marathon dus ik moest wel blijven eten. Dankzij Dennis heb ik toch om de zoveel km netjes mijn gelletjes genomen. Halverwege de tweede ronde haalde ik Ton in. Ik zag aan hem dat hij dit niet echt leuk vond, maar ik wilde weer in mijn tempo komen dus liep gewoon door. Vanaf daar werd het toch wel zwaarder dan verwacht en was het zaak om mezelf goed te blijven verzorgen en goed te concentreren. Dennis bleef zoveel mogelijk bij me rijden om me op te peppen en voeding toe te schuiven. Het wordt pas echt lastig als je merkt dat je eerder voorgenomen doelen niet haalt. Ik was van plan om rond de 10u en 30min te finishen maar dat was alleen mogelijk als ik 3u en 30min zou lopen op de marathon en dat was niet meer haalbaar. Daar baalde ik wel van en had veel last van mijn maag. Dus dan wordt het weer mentaal, nog een keer schakelen, die ijzeren plaat trekken, die knop nog een keer omzetten en gewoon blijven lopen totdat je dat stadion in loopt. Toen ik voor de laatste keer het bos uitkwam ging het weer een stukje beter en moest ik alleen nog het stuk langs het water terug lopen met de wind in de rug. Ik ging het weer halen, niet dat uitstappen ooit een optie is geweest maar je moet het toch nog even doen. Ik hoorde van Dennis dat er veel mensen waren uitgestapt, deze berichten geven mij juist weer extra kracht om door te gaan. Opeens hoor ik Dennis roepen: jaaaaa kom op Gijs, je kan het. Daar kwam Gijs aan, hij mocht ook gaan beginnen aan zijn marathon. Hij had gewoon die 180km uitgereden op een veel te kleine geleende fiets en ging nu een marathon lopen. Toch wel respect hoor. Plots keek op mijn horloge en zag ik nog 10 min over had om onder de 11 uur te blijven. Ik was net de 40 km gepasseerd en kwam tot de ontdekking dat ik nu wel heel hard moest gaan lopen en deed dat dus ook. Niets deed meer pijn en haalde nog ergens een energieboost vandaan. Dennis kon zijn ogen niet geloven en kreeg het ook steeds meer naar zijn zin. Hij belde Carola op en zei dat ik er ieder moment aan kon komen. De laatste paar honderd meter hoorde ik veel mensen mijn naam schreeuwen, staat op je nummer, maar ik kende er ook een paar. Dat stimuleert natuurlijk ook. Ik hoorde de muziek in het stadion al hard klinken en de speaker riep mijn naam. Ik ging gewoon weer finishen, weer een IM volbracht en weer onder de 11 uur. Op de klok stond een mooie tijd van 10uur en 58 minuten, dezelfde tijd als in Canada. Toen ik onder de klok stond maakte ik het USAIN BOLT gebaar en de speaker riep toen dat deze prestatie groter is dan die van USAIN, is dat zo????

Chris was inmiddels al binnen, hij deed het een half uur sneller dan ik (onbegrijpelijk haha).

Conclusie:

• Ik heb toch genoten van de wedstrijd,
• Niet meer zoveel drinken,
• Blijven eten,
• Ook mijn vriend Chris in eindelijk een echte triathleet en mag een grote mond hebben,
• Volgende keer toch maar iets beter en langer voorbereiden.

Even wat cijfers:

60  Chris   zwemmen 1.14.08,  fietsen 5.37.42 lopen, 3.16,09  TOTAAL : 10u 18min 20 sec

96  Marlo  zwemmen 1.12.22,  fietsen 5.40.04 lopen, 3.55.49, TOTAAL : 10u 58min 40 sec

129  Ton   zwemmen 1.09.39,  fietsen 5.30.49 lopen, 4.33.38, TOTAAL : 10u 58min 40 sec

En oh ja, Gijs natuurlijk niet te vergeten:

272  Gijs   zwemmen 1.37.15,  fietsen 7.13.43 lopen, 5.14.25, TOTAAL : 14u 26min 25 sec

Het blijft een mooie sport waar je hard voor moet trainen als je het goed wilt doen. Als je minder hard heb getraind moet je mentaal sterk zijn. Want het zoals de meeste wel weten is dat de geest sterker is dan het lichaam. Doorzettingsvermogen en de wil om te finishen winnen het vaak van de pijn in het lichaam.

Dennis nogmaals heel erg bedankt voor de coaching, Carola jij natuurlijk ook voor de mooie foto`s en je aanwezigheid, want dat is vaak al voldoende. Mijn sponsor Vitamine store Vlaardingen die mij wederom heeft voorzien van voldoende voeding en verder iedereen die mij heeft aangemoedigd.

Tot volgend jaar………toch?

Marlo