In de B-groep waren een aantal mensen van plan om hem te gaan lopen, waaronder behoorlijk wat debutanten. Het leek mij heel leuk om mij daar, ook voor mij tenslotte de eerste marathon, bij aan te sluiten. Lange duurlopen in het weekend heb ik nooit alleen gelopen; met elkaar een rondje Schipluiden-Vlaardingen of een georganiseerde 30-kilometer trainingsloop in de buurt. De voorbereiding liep gesmeerd tot aan een maand voor de marathon. Dit mede dankzij mijn loopmaatjes.
Echter een maand voor de marathon begonnen de eerste marathonsymptonen zich voor te doen. Een geïrriteerde knie en een lage weerstand wat resulteerde in twee keer grieperig. Waarvan de laatste keer een week voor de marathon. Het schijnt er allemaal bij te horen maar toch ... twijfel.
Niettemin de nacht voor de marathon als een os geslapen, dat is al wat. Om 8:00 uur present bij de sporthal opweg naar Atlanta. Het heeft er alle schijn van dat het weer in het voordeel van lopers en toeschouwers zal zijn. Mooi weer maar toch niet te warm. De keuze voor kleding is gemaakt, allerlei smeerseltjes zitten op de benen, de laatste drankjes, boterhammen en op weg naar het startvak F (ingang bijna via de A20 bereikbaar) met Jan en Hans Vermeer, Hans van Veen, Jaap van der Akker en Ineke Halve. 5:41 dat moet het worden. Dan komen we op 4:00 uur uit. Ik heb thuis geen cd’s van Lee Towers maar op de Coolsingel vlak voor de marathon, kan je van “Leen van de Toren” toch kippevel krijgen. Maar Lee heeft gelijk want “je walkt hier inderdaad never alone”.
Het startschot van Aboutaleb en we trekken ons in gang. Van 5:41 komt nog niet veel want het is vooralsnog met de meute mee hobbelen, niettemin toch geweldig om zo te vertrekken. De Kenianen heb ik helaas gelijk moeten laten gaan. Andere keer beter. Na de Erasmusbrug kunnen we een beetje ons tempo gaan lopen. Gelukkig en met dank aan de GPS. Het blijkt toch al gauw erg warm. Had ik maar geluisterd naar Hans Vermeer, dan had me niet te warm gekleed. Gelukkig ben ik in staat om een van de twee t-shirts uit te trekken en op Zuid achter te laten. De ronde gaat voor iedereen uitstekend, alleen voor Jaap niet, bleek later. Hij gaat rechtdoor na de brug richting hotel. Erg spijtig maar de marathon blijkt kennelijk geen genade te kennen. Als ik om mij heen kijk, blijkt dit voor meer mensen te gelden. De koppies beginnen allemaal te tekenen. Gelukkig heb ik geen spiegel want ik ben bang dat ook ik er niet op mijn florisants uit zie. Alhoewel de benen nog goed zijn. Bij 30 blijken we nog redelijk op schema te zitten. Het groepje valt een beetje uit elkaar. Na 30 kilometer blijkt het inderdaad ieder voor zich.
Bij 35 kilometer is het leuke eraf. Ik heb absoluut geen zin meer. Die 5:41 kan de (Kralingse) boom in !!! Er is geen sprake meer van een bepaald tempo lopen. Ik ben blij dat ik nog ren. Dit probeer ik mij zelf ook in te prenten. ‘Tamaar blijven lopen, blijven lopen. Hoe langerzamer je gaat lopen, hoe langer het nog duurt.’ Dit zijn de minuten dat marathon lopen absoluut een idiote hobby is. Het publiek maakt veel goed en ik probeer er oog voor te houden. Bij de 40 kilometer ben ik mijn ergste inzinking voorbij. Het moet raar lopen wil ik het nu niet gaan halen. De laatste twee kilometer word je voortgeschreeuwd door het publiek. Er staan ook veel bekenden tussen en dat doet me erg goed. We draaien de Coolsingel op. In één woord geweldig....het publiek, de muziek. Het bord staat op 4:01 als ik het zie en tegen de tijd dat ik er onder door ga op 4:02 (het blijkt later netto 3:59:58 te zijn, hoe verzin je het ???). Emotioneel, blij, verheugd, verrast, euforisch .... maar vooral ook heel moe. Een 5, een 10 kilometer, 10 engelse mijlen, een halve marathon – het is allemaal leuk maar toch een marathon is iets speciaals. Je wist het van horen zeggen maar nu heb je het zelf meegemaakt. Door het finishvak op weg naar het hotel. Mijn man Arie vangt mij op en met een ploegje lopen we terug naar het hotel. Hendrik blijkt ondertussen alles te hebben gedaan om de televisie te halen. Op brancard afgevoerd met een huilend kind naast zich. Reality tv in optima forma.
In het hotel is er een opperbeste stemming. Iedereen is nieuwsgierig naar elkaars prestatie, ervaring en nagenoeg iedereen kan tevreden zijn. Echt leuk om zo in clubverband een prestatie neerzetten. Om 17:30 laten we de grote stad achter ons om wederom terug te keren naar ons mooie dorp. In de sporthal waan ik mij in een Asterix en Obelix-strip. Er wordt lekker gegeten, gedronken, sterke verhalen verteld en.... u raadt het al... “het bleef nog lang onrustig in Maasland”.
Nog een keer een marathon ? ... voorlopig niet maar zeg nooit nooit.
Tamara Kleijwegt 6 april 2009 