16 km; “ik heb de laatste tijd niet zoveel gelopen” hield ik me maar voor.
Op naar het startvak en de mannen besproeien vrijelijk de groenpassage langs de “piste”. Om 1100 uur klonk het vertrouwde startschot vaag, de harde wind overstemde het schot. Aarzelend kwamen we in de 5.15 minuut/km (“je moet deze groep nemen”, zei een vriend directief. “Altijd 30 seconden boven je halve marathon loopgemiddelde”) op gang. Als we richting Hoek van Holland liepen stond er een fijne windkracht 6 á 7 tegen. Gelukkig liepen enkele hazen als windbrekers voor ons. Ondanks dat weer waren nog veel mensen op zoek naar broodnodige zondagrust. Die mensen werden stelselmatig overlopen door een flinke kudde losgeslagen lopers. Vooral sommige fietsers namen onze waaiervormen niet zo in dank af! Jammer.
De ronden (de eerste was 9 kilometer en de overige 7 kilometer) verliepen goed en de 16 km was ‘al’ zo bereikt. Dan nog maar een ronde, dacht ik optimistisch. Het mystieke genot van de sportieve zelfkastijding kwam daarna snel. Eerst begon mijn bak muesli in mijn maag/darmen te rommelen en daarna begonnen zowel mijn nog steeds niet lekker zittende schoenen mijn wreef irriterend te masseren als mijn tepels te jeuken.
Pijn is onvermijdelijk, lijden een optie. Of het alleen maar pijn wordt, of ook lijden, valt af te wachten. Let’s go.
Na de 23 kilometer (3de ronde) was mijn loophonger nog niet gestild. Ik was te fit om al te stoppen. Dat zou zonde zijn. Als ik die laatste kilometers er nog effe bij doe dan heb ik een lastige mentale horde overwonnen. Dan hoef ik mij overmorgen niet nogmaals mentaal en fysiek op te laden en me te bewijzen. Hoewel ik geen sterk eindschot meer had wilde ik dan toch de 30 kilometer volmaken. Wel iets ver/veel/(overmoedig?), maar ach, wie niet waagt.... We gaan maar door! Na 26 kilometer komt de sleet er toch serieus in. Het gaat moeizamer en moeizamer en begon voor mij het afzien. Afgesloten in een wondere eigen wereld, rende ik stoïcijns en stil voort. De motivatie viel weg, mijn stem viel weg maar helaas vielen de ongemakken niet weg. De laatste honderd meter had ik een denkbeeldig sprintje, handen in de lucht en de fototoestellen klikken; ik had met mijn niet al te fragiele lichaam de ruim 30 kilometer in iets onder de 2:40 afgelegd en dat motiveerde me wel. Toch wel netjes, totaal niet voorbereidt, zelden boven de 25 km gelopen en nu dit. Uit het niets!
Nadat ik een soepje op had wilde ik naar de auto rennen. Dát viel dus niet mee. Elke spier (hoeveel zitten er eigenlijk in je lichaam? Véél denk ik nu) had geen zin om na mijn pauze in gang te komen en strompelend kwam ik bij de auto. Jas uit en toen viel me een stijf en goed bebloed lichaamsdeel direct op. De mooie rode streep accentuerende mijn gesponsorde shirt. Dus toch vergeten mijn tepels af te plakken (stom stom stom, een seniorenmomentje zullen we maar zeggen). Een betere training als dit kan je je nauwelijks wensen. Vooral omdat je in het gezelschap van andere lopers natuurlijk niet zo maar opgeeft.
Het moge duidelijk zijn: ik heb genoten van deze ruim 30 (volgens de GPS 32,47) kilometer.