Het verschil in paslengte tussen een topatleet en een recreatieve loper is enorm. Een toploper legt de marathonafstand van ruim 42 kilometer af in zo’n 25.000 passen. Bij recreatieve lopers kan dit oplopen tot bijna het dubbele, namelijk 53.000 passen.

In de literatuur wordt algemeen aanbevolen dat de pasfrequentie hoog moet zijn, in de orde van 180 tot 200 passen per minuut. De cadans of het aantal stappen per voet is hierbij dus 90 tot 100 per minuut. De paslengte moet ook zo groot mogelijk zijn omdat de snelheid (in m/min) gelijk is aan het product van pasfrequentie (in ppm) en paslengte (in meter).

Wereldtoppers lopen zowel met een hoge frequentie (200 ppm) als met een grote paslengte (1,70 m). Dit kan geïllustreerd worden met het volgende sommetje. Met een paslengte van 1,70 meter heb je 24.820 stappen nodig voor de marathon. Om de marathon in de tijd van het wereldrecord af te leggen (2:03, dus 123 minuten) heb je dus een pasfrequentie van 202 ppm nodig.

In het algemeen zal een hogere pasfrequentie zorgen voor een hoger bewegingstempo waardoor je loop efficiency toeneemt.

Maar let op: Met een pasfrequentie van gemiddeld 70 tot 95  passen per minuut kun je op je vingers natellen hoe hard spieren, banden, pezen, botten en gewrichten moeten werken tijdens een ‘loopje’. Lopen is daardoor een zeer belastende sport en moet dus zorgvuldig opgebouwd worden. Met name de niet goed doorbloede lichaamsdelen hebben tijd nodig om zich aan te passen aan de loopbelasting. Spieren passen zich sneller aan maar ook daar is zorgvuldigheid in opbouw van de belastbaarheid geboden.

Lopers passen hun paslengte aan om snelheid op te bouwen; de paslengte neemt toe naarmate de snelheid toeneemt. De meest gemaakte fout bij (beginnende) lopers is het maken van te grote passen. De meest efficiënte paslengte is de natuurlijke – die waarbij je je het prettigst voelt.

http://www.loopgroeplaanhuizen.nl/Iframes/knowledgebase/Looptechniek.htm